Նամակ եմ գրում Քեզ՝ գիտակցելով, որ նամակս պիտի անպատասխան մնա։
Մեղք է էս գիտակցումը։ Մեղք եմ գործում։ Հաջորդ վայրկյանին ապաշխարհում եմ, որովհետև պատասխաններդ չեն ուշանում․ ներկայությունդ միևնույնն է գործիդ հետ անմահ է։
Դու ու տիեզերքը, դու ու աստղերը հասաք իրար։ Դիրքերում միասին կանգնած գիշերը զրուցելիս ասում էիր, որ հեռու են, շատ հեռու։ Մենք խոսում էինք էդ մասին ու ցրում քունը գլխներիս, բայց ես հիմա եմ հասկանում, որ քնելուց բացի էլի բաների դեմն է առել էդ զրույցը։
Տեքստն ամբողջությամբ կարող եք ընթերցել այստեղ
