Զահրատ | Համառօտ կենսագրություն Կիկոյի

6 Կարծիք

• Harout says:

  14/02/2010 at 16:09

  ՄԺԵՂԻ ՀԱՇԻՒ

  Երբ ամուսնացաւ
  Կիկօ խորհեցաւ
  Սենեակին մէջը որքան մժեղ կայ
  Կէսն իրեն երբ գայ
  Կէսն ալ իր կնոջ կ’երթայ- կը կիսուի-

  Բայց մժեղները- աշուն էր- շատցան
  ու հիմա նորէն
  Մժեղը նոյնքան
  Կին մ’ալ աւելի

  –

  ԿԻԿՈՅԻՆ ԿԻՆԸ

  Կիկոյին կինը բարակուկ դերձան
  Ասեղին ծակէն անցնելու է

  Կիկոյին կինը անյատակ մառան
  Իւղ ըլլալ սանին մէջ եփելու է

  Կիկոյին կինը շաքարի աման
  Լեզու թափելու
  Պոչ խաղցնելու
  Առկայծ լամբարի պատրոյգին նման
  Մարմրելու է

  Կիկոյին կինը տաքուկ վառարան
  Գիշերէ գիշեր աղուորնալու է

• Hasmik Hakobyan says:

  14/02/2010 at 22:03

  Շատ եմ հավանում Զահրատին, իսկ Կիկոյին պարզապես անհանր է չսիրել, ոչ բոլորն ուժ ունեն այդքան բնական մարդ լինելու…
  Հ.Գ` շնորհակալ եմ Կարեն ջան, այս շարքի համար, վաղուց չէի կարդացել, կարոտել էի Կիկոյին…

• Կարեն Անտաշյան says:

  15/02/2010 at 10:58

  Զերո

  Մեկ անգամ մեկ մեկ
  Մեկ անգամ Կիկո զերո
  Երկու անգամ մեկ երկու
  Երկու անգամ Կիկո զերո
  Տասն անգամ մեկ տասը
  Տասն անգամ Կիկո զերո
  Հարյուր անգամ մեկ հարյուր
  Հարյուր անգամ Կիկո մենք

• Կարեն Անտաշյան says:

  15/02/2010 at 11:00

  Կիկոները՝ աստղային հիթ թվաբանության ինադու
  9 March 2007

  Այս տարվա փետրվարի 20-ին վախճանվեց պոլսահայ հայտնի բանաստեղծ 83-ամյա Զահրատը (Զարեհ Յալտըզճյան): Նրա մահվան օրը «Հայլուրի» լրագրողի հարցին՝ Զահրատին ճանաչո՞ւմ են, արդյոք, տասնյակ մարդիկ ոչ պատասխանեցին, եւ միայն մի բժիշկ հիշեց բանաստեղծին:

  Սա բնական է երեւի մի գրողի դեպքում, որը ոչ պրոպագանդված էր մեր երկրում, ոչ՝ արգելված, իսկ գրքերը գրախանութներում չկան (1978թ. Հայաստանում հրատարակվել է Զահրատի տարբեր գրքերից կազմված մի բանաստեղծական ժողովածու՝ «Մեծ քաղաքը» վերնագրով): Բայց բանաստեղծին ճանաչող բժիշկը հիշում էր ավելին՝ Կիկոյին: Կիկոն Զահրատի մի շարք բանաստեղծություններում հանդիպող կերպար է, եւ բժիշկը նույնիսկ մի քանի տող էլ արտասանեց կիկոյական շարքից: Ու Զահրատը երեւի գոհ կլիներ, որ իր անունը տալիս Կիկոյին են հիշում: Ու չէր դժգոհի, եթե մենք էլ իր բազմաթիվ բանաստեղծությունների փոխարեն այսօր խոսենք Կիկոյի մասին՝ փոքրիկ, միայնակ, ծիծաղելի, միամիտ, աղքատ, խեղճիկ, տխուր ու զվարճալի մարդուկի, որ մերթ դրամատիկ, մերթ ծաղրածուի գծերով հայտնվում է նրա տողերում ու արագաքայլ, մանրատոտիկ անհետանում՝ ասես, հայկական Չարլի Չապլին: Այս աշխարհի մեծ թվաբանությունը, մարդահաշիվը նրան «զերո» է համարում, հարուստների թաղամասում նրան մուրացկանի տեղ են դնում, բարեկենդանի մուչինաները (թուրքերեն՝ դիմակ) նրան իրենց պես գույնզգույն կարկատած խեղկատակ են կարծում, եւ միայն մժեղներն են նրան մարդու տեղ դնում, էն էլ՝ որ արյունը ծծեն:

  Զահրատի մանկախոս, երեխայավարի պարզ ու սակավաբառ, առանց կետադրության այս բանաստեղծությունները լավագույն ապաստանն են մեծ աշխարհի ու նրա մեծական լուրջ խնդիրների կողքին աննշմարելի, մոռացված կիկոների համար: Ծանրակշիռ թեմաների՝ մեծ բախումների ու կրքերի, մեծ անցուդարձի ու տեղաշարժերի մասին մեծ խոսքի համեմատ, աստղային պատերազմների ու աստղեր արտադրող ֆաբրիկաների կողքին կիկոների բազմությունը զրոների գումար է: Բայց այդ բազմապատկվող զրոն մենք ենք՝ մարդիկ, եւ Կիկոն մեր պաշտպանական զրահի տակ թաքցրած խոցելի, փխրուն, նուրբ միջուկն է, մարդու կորիզը, որին հանդիպելիս մենք էլ հայելին փշրում ենք Կիկոյի նման, քանի որ ամաչում ենք ծիծաղելի լինելուց: Բայց նա շարունակում է այս բանաստեղծությունների միջից ծիկրակել անգամ թանկարժեք հագուստի, արդուզարդի, առանձնատների, ջիպերի, համակարգիչների, սուզանավերի, երկնաքերների պատյանի ներքո վախվորած ճզմված պուճուրիկ մարդուն, որի սրտիկը դեռ թփթփում է:

  http://www.zhamanak.com/article/5631/

• Anush says:

  08/04/2011 at 15:10

  Սփյուռքահայ պոեզիայի իմ ամենասիրելի էջերը. Կիկոն իր մարդկային հոգու բնական վեհությամբ, ոչ, նա փոքր մարդ չէ, նա հենց մենք ենք, որ կանք:

• Մ.Մ says:

  31/08/2011 at 22:57

  ,,Կիկո կամուրջին վրա է,,, սակայն սա միջնադարյան Կիկոն չէ,այս Կիկոին արդեն մեծ աշխարհի հետ կապել է ուզում շոգենավը.,,Կիկո կամուրջի վրա է,շոգենավը տյութ կընե կերթա…,,:,,Ան իր թաղին մեջ մյուսյո Կիկո է,,,սակայն ,,Կիկոն մյուսյուի չի նմանիր,ասիկա տարօրինակ աշխարհ մըն է,,: Զահրատը կարծես ցանկանում է անաղարտ պահել իր Կիկոին այս օտար մարդկանցով օտար աշծարհում ուր շատ դժվար է, ոչ ոք չի հասկանում, որ ,,Կիկոն մուրալու չէ ելած,,:Կիկոն սիրել է ուզում,Կիկոն ուզում է կապույտ ու մաքուր ծով:Զահրատի Կիկոի մեջ դեռևս մնում է մարդու մաքուր տեսակը և թող շոգենավը ,,տյութ,, անի ու գնա: