Երեկոյան ռազվոդը բոլորն էին սիրում: Ոնց որ օրվա ուրբաթը լիներ. անգամ աշխարհի ամենանահավես հիմնն էիր հավեսով երգում: «Ազատ-անկախ Հայաստան» գոռալուց հետո վերջապես իրոք ազատ էիր. գոնե ժամ-ժամուկես` մինչև ատբոյ։
Դեպի գումարտակ շարայինի վերջին քայլերը ինքնըստինքյան թուլացնում էի, երբ տեսնում էի Վարուժին. էլի եկել ա՝ իրիկունով տանի ՊՎՕ։
ՊՎՕ-ն, ինչպես և ցանկացած մանր ստորաբաժանում, հայտնի էր փողով այնտեղ տեղափոխվելու հնարավորությամբ ու գայթակղությամբ, հետևաբար նաև՝ թույլ կարգապահությամբ, ինչը բանակային լեքսիկոնում հայտնի էր «պոռնո» եզրույթով, սակայն ՊՎՕ-ն միակն էր, որ բաշարում էր պոռնո ոչ միայն որպես փոխաբերություն։
– Արի՛ ազիզ, էսօր Հաստի հերթապահությունն ա, էսօր փարթի ա։
Հաստը Այվազյան Միքայելն էր՝ ՊՎՕ-ի չաղ սերժանտը, որը, չնայած ճաշարանի խղճուկ ռացիոնին, հաջողացրել էր ձեռք բերել յուղոտ մականուն։
ՊՎՕ-ի հրամանատարը երեկոյան գնում էր տուն ու ստորաբաժանման վերահսկողության լծակները թողնում էր յախշիներին, որոնցից մեկն էլ մասիվցի Վարուժն էր, որն արձանագրում էր երկու բան. որ ծառայության օրվանից մոտիկից չի տեսել՝ իրենց դիմացի շենքի առաջին հարկի սալոնի մանիկյուռշիցա քաձի իծապտուկները ու իրեն կցաց զենքը՝ իգլան։
Վարուժը ՊՎՕ-ի փարթիի համար չայնիից վերցնում էր մի քանի պոռցյա ժարիտ ու թեյի գույնով բացած միաստղանի կոնյակ` ավելացնելով չայնիի նիսյայի տետրում հերթական 5 հազարը, որը հետո պետք է մուծվեին ՊՎՕ-ի հարիֆ զինվորները, որոնցից մեկը՝ Հաստը, էսօրվա փարթիի «ձիվա»-ն էր։
ՊՎՕ-ի սեղանին սփռոցի տեղ փռած էին «Գյուղատնտես» թերթի դեղնած էջերը` վրան սրբիչի պես լավաշով փաթաթած ժարիտի պոռցիաներ, մեկ-երրորդով լցված թեյագույն կոնյակով պլաստմասե բաժակներ ու զուգարանի թուղթ, որով սեղանակից նորեկները մաքրում էին ժարիտից յուղոտված բերանները, իսկ ես, ոչ առաջին անգամ լինելով ՊՎՕ-ի փարթիներին, գիտեի, որ դա բնավ օգտագործման միակ նշանառությունը չէ։
Չախկալը փարթիի լուսաձայնայինն ապահովողն էր: Վիկլյուչածելի on-ն ու off-ը երկու մատով վիրտուոզաբար խաղացնելով` կարողանում էր լույսը թարթեցնել` գրեթե ստանալով ակումբային ստրոբոսկոպի հիպնոտիկ էֆեկտը: Միաժամանակ մյուս ձեռքի սևեղունգ ցուցամատով փոխում էր Lambada-ն Արմենչիկով, Շպռոտը՝ Gypsy Kings-ով, Rammstein-ը՝ Արա Գևորգյանով, Ալլա Պուգաչովան՝ Ալլա Լևոնյանով։
Երրորդ բաժակից հետո սովորական օրերին ծնողների կենացն էին խմում, բացի փարթիի օրերից, երբ քննարկվում էին Զենոնի բանակային պարադոքսները։
Երրորդը կոնծելով` Վարուժը ձեռքով իշմար տվեց դադարեցնելու մյուզիքը, թե բա կենաց ունի։
– Հաստ, լա լսի՛։ Հալալ ընգերոջդ հետ անտառով էթում ես, մեկ էլ օձը ընգերոջդ խեռը կծում ա։ Ի՞նչ ես անելու ։
– Լա՜վ էլի, Վարուժ, թարգի էլի:
– Արա՛, հալալ ընգերդ ա, ա՛յ չաթլախ, թողելու ես մեռնի՞
– Չէ՛:
– Բա՞, արա՛:
– Թարգի՛, Վարուժ:
– Հեսա կթարգեմ վրեդ արա, հարցիս պատասխանի:
– Լավ էլի:
– Եթե թողելու ես ընգերդ մեռնի, դու գառլախ ես ու չես կարա մեր հետ սեղան նստես:
– Չէ, չեմ թողելու մեռնի:
– Ուրեմն ծծելու ես, չէ՞ ընգերոջինդ,- ասեց Վարուժը` երկու ձեռքով բռնելով Հաստի վզի ծալքերից։
– Հա, շշուկով գլուխը կախ պատասխանեց Հաստը:
– Դե էդ ա, մալադեց, ընգերոջդ փրկեցիր, բայց մեր հետ սեղան մեկ ա չես կարա նստես։
Էդ խոսքի վրա Չախկալը քոքեց մագը ու սկսեց միացնել-անջատել լույսը գրեթե վերջինիս իսկ արագությամբ։
Դինամիկը գոռում էր ՝
Du !
Du hast !
Du hast mich !
Du !
Du hast !
Du hast mich !
«Ա-ա-ա-ա-ա, Հաստ Միշ, Հաստի երգն ա» , «դավաաայ, դավաաայ»,- գոռում էր Վարուժը, իսկ Հաստը սկսում էր հախուռն շարժումներով պարել։ Վարուժն ու ընկերները մոտենում էին Հաստին ու թրթռացող լույսի տակ սկսում էին գզել, քաշքշել մսերից ու արձակել պոռնոգրաֆիկ ձայնարկություններ։
Հաստը, աքցաններից մի կերպ դուրս էր պրծնում` մի պահ մոտենալով կոնյակի շշին՝ գոռլիշկից կում անելու։
– Դիր տե՛ղը, արա՛, մոռացա՞ր, որ էդ բերնովդ ընգերոջդ կյանքն ես փրկել, – բղավեց Վարուժի ընկերներից մեկը։
– Պհաաաա՛յ էս ի՜նչ ենք անում,- արձագանքեց մյուսը` իջեցնելով շալվարի շղթան։
– Հելա՛ր տուալետ, արա՛, ստե չանե՛ս, – բարկացավ Վարուժը,- ստե չանես, արա՛, հո չե՞ս գժվել, ստե հաց ենք ուտում։
Շալվարն իջեցրած, եղած-չեղածը շղթարանքից կիսադուրս գցած, Հաստին գզելուց ղզղնած Վարուժի ընկերը ձեռքը գցեց սեղանին` զուգարանի ճամփին վերցնելով թուղթը։
Willst du bis der Tod euch scheide,
Treu ihr sein für alle Tage, -շարունակում էր Ռամշթայնը` ձայնակցվելով յախշիների օրգազմիկ գոռոց-իմիտացիաներին։
Վարուժը ճոճվելով մոտեցավ ինձ
– Գիդես չէ խի՞ էսի չի նիհարում:
– Խույ յիվո, շաքար ունի, երևի, ես ինչ իմանամ:
– Շաքար տատս ունի, արա, իսկ էսի չի նիհարում, որտև բթում ենք:
– Այսի՞նքն, ժարիտո՞վ:
– Չէ արա, ի՞նչ խեռիս, ժարիտ, էն խտացրած կաթը, որ քեզ ճաշարանում տենց էլ չի հասնում է՜, ճաշարանի նարյադի տղերքին ասում եմ, բանկեքով հանում են, տալիս ենք սրան:
– Յանի խի,՞ արա, մարդ ա հո սա՞գ չի:
– Ձեր գեղում սագերին խտացրած կա՞թ են տալի, այ ապո՛ւշ, կերցնում ենք, որ չսմքի, թոթոլ մնա։
Ja!
Nein!
Ja!
Nein!
Տարիներ անց պահեստամասի որոնման անհրաժեշտությունը ինձ բերեց Մալաթիայի տոնավաճառ, որտեղ հանկարծ նկատեցի հողաթափեր ու հեռախոսի աքսեսուարներ վաճառող ծանոթ դեմք անծանոթ մարմնի գլխին։
Էնքան հյուծված ու լղար, որ ակամայից Հաստի փոխարեն բերանիցս դուրս թռավ՝
– Մի՞շ . . .
Երկար դադարից հետո արձագանքեց։ Մի կերպ համոզեցի` մի բաժակ սուրճ խմենք։ Կողքի ջինս ծախող տղուն խնդրեց տիրություն անել տաղավարին: Գնացինք դիմացի «Համեղ պատառ» չորս աթոռանոց սրճարանը։
Մատուցողից ուզեցինք 2 հատ սուրճ: Միշը չէր կարողանում հայացքը կենտրոնացնել ինձ վրա, նայում էր կողքերը: Վերջիվերջո նրան փրկեց իր վրա հայացք հրավիրող մատուցողը:
– Երկուսն էլ նորմա՞լ:
– Մեկն առանց շաքար:
