Հեռանալ սիրուց արևշող, պայծառ օրվա մեջ, անդարձ,
Անսալ գազոնի երկայնքով հետ տանող խոտերի խշշոցին,
Օրվա մութ ամպի մեջ, մթար երեկոյում՝ կիսաքուն չարը,
Գազոնի քառանկյուն բների արանքով՝ իրիկվա շների հաչոցը։
Բարդ է ժամանակը։ Պիտի դիմանալ ու վանել տարիներն այս,
Ամեն նոր նեղությամբ հանելով մտքերից փորձանքներն անցած,
Եվ նորության պես ներսառել այս վերքերն ու ցավը՝
Անհանգիստ մտնելով նոր բացվող մշուշե առավոտ։
Ինչ արագ է անցնում այս տարի աշունը, այս տարի՝ ճամփեքին,
Ճեփ-ճերմակ երկնքի, սև-բոսոր լռակյաց թափորի երկայնքով,
Մերկացած ծառերի մոտերքով տերևներն են քշվում շարունակ՝
Խփվելով ապակուն, խփվելով քարերին — ուրբանիստի երազանք։
Ուզում եմ սպասել, հեռացնել, վերապրել ժամանակն այս,
Lուսամուտից անդին նոր հայացք, ափը ծնկներին դնելով,
Եվ երկինքը ճերմակ, տերևները, վերջալույսի գիծը՝ անցնող,
Հոր ու դստեր պես, մեկնումեկը վաղ է լքում, ես գիտեմ։
Թռչում-անցնում են, խփվում են գետնին, կողքահան ընկնում,
Փակ լուսամուտների կողքով թռչում են, քշվում տերևները,
Ինչ որ տեսնելի է հիմա՝ հանգած ու աղոտ լույսի տակ՝
Կյանքն է այս, հոր ու դստեր պես, հոր ու դստեր պես, բայց չեմ ուզում մահ։
Ամոքվի՛ր հողի մեջ, չես կարող, պառկի՛ր, այդպես թող լինի,
Դե՛, ապրիր այս հողին, ոնց կուզես՝ ընկնելով թեկուզև,
Կհասնի պահը՝ կբաժանվես վշտից ու ցավից,
Եվ կգան տարիներ առանց ինձ՝ ամեն օրը սիրով լիուլի։
Եվ, ավարտելով հրդեհված, թռիչքի հեշտությամբ երջանիկ,
Վար սահել ապակուց՝ ասես զգեստը ուսից, շրջանցի նշան,
Մնալով առաջվա պես, երկար, առաջվա պես մնալով նույն տեղում
Ոչ թե կարոտով աշնան, այլ սպասմամբ ձմեռվա՝ չմարող երգով։
Թարգմանությունը ռուսերենից՝ Անահիտ Ղազախեցյանի
