Ճանճը
Սև զրահը հագին ճանճը ռազմերթի ելավ
Ֆրիդայի քնած զիստերի դաշտում
ու աչք չթարթեց երբ փափուկ ձեռքը
հազիվ շարժվելով փորձեց
վերջ դնել նրա
զորավարժությանը։
ո՞նց փչացրեց օրս-
այս ճանչը որ բնավ չէր նախատեսել
հմայել կամ հաճույք պատճառել
այլ քաջաբար քայլում էր մի վայրում
որտեղ ես իզուր
փորձում էի դողդոջուն ծնկներս տեղավորել։
Տեսնես քանիսն է այս քաղաքում
Տեսնես քանիսն է այս քաղաքում
ապրում սենյակներում կահավորված։
Կեսգիշերին երբ նայում եմ շենքերին
երդվում եմ ամեն լուսամուտի մեջ մի դեմք եմ տեսնում
որը նայում է ինձ
իսկ երբ շրջվում եմ
տեսնես քանիսն է դառնում իր գրասեղանին՝
գրելու այս տողերը։
Ամառային հայքու
Անդորր
ավելի խորը անդորր
երբ ծղրիդները
տարակուսում են։
Նվեր
Ասում ես՝ լռությունն անդորրին
ավելի մոտ է քան բանաստեղծությունը
բայց եթե ես քեզ
լռություն նվիրեի
(քանզի գիտեմ ինչ է լռությունը)
դու կասեիր
Սա լռություն չէ
այլ բանաստեղծություն
ու կվերադարձնեիր այն ինձ:
Օճառի երկու սալիկ ունեմ
Օճառի երկու սալիկ ունեմ,
նուշի բուրմունքով,
մեկը քեզ համար, մյուսը՝ ինձ:
Պատրաստիր լոգարանը,
կմաքրենք իրար:
Ես փող չունեմ.
Սպանել եմ դեղագործին:
Ահա յուղի շիշ,
ինչպես Աստվածաշնչում,
Պառկիր իմ գրկում,
Կփայլեցնեմ մարմինդ:
Ես փող չունեմ.
Սպանել եմ բուրումնագործին:
Նայիր լուսամուտից դուրս
խանութներին ու մարդկանց:
Սիրտդ ինչ ցանկանա
մի ժամից կունենաս:
Ես փող չունեմ,
Ես փող չունեմ:
Խալխ
ծաղիկներ հիտլերի համար հորանջեց ամառը
համատարած ծաղիկների իմ նոր խոտի վրա
ահա մի գյուղակ
որը ներկում են տոնի համար
ահա մի փոքրիկ եկեղեցի
ահա մի դպրոց
ահա շները սեր անելիս
դրոշները փայլում են փռած լվացքի պես
ծաղիկներ հիտլերի համար հորանջեց ամառը
Ղովտ
Վերադարձրու ինձ տունս
Վերադարձրու ինձ իմ ջահել կնոջը
Գոռացի իմ կածանին ցցված արևածաղկին
Վերադարձրեք ինձ նշտարս
Վերադարձրեք ինձ իմ սարի տեսարանը
Ասացի իմ կածանով ցրված սերմերին
Վերադարձրու ինձ անունս
Վերադարձրու ինձ մանկությանս ցուցակը
Շշնջացի փոշուն երբ կածանը վերջացավ
Հիմա երգիր
Հիմա երգիր
երգեց իմ վարպետը մինչ սպասում էի սառը քամու մեջ
Սրա՞ համար եմ այսքան ճամփա անցել
զարմացա մինչ սպասում էի անբասիր ցրտում
վերջապես պատրաստ՝ քննարկելու իմ լռությունը
Ասա ինձ վարպետ
շարժվո՞ւմ են շուրթերս
կամ որտեղի՞ց է գալիս
այս մեղմիկ համապարփակ երգը որ առաջ է մղում հոգիս
ժայռի մեջ խրված աղի նիզակի պես
Վերադարձրու ինձ տունս
Վերադարձրու ինձ իմ ջահել կնոջը
Հիտլեր
Թող որ նա քնի պատմության հետ,
բենզինաբույր իրական կմախքը,
խուլ հետևորդները նրա կողքին.
թող քնեն մեր թանկարժեք կակաչների մեջ:
Էս Էս-ի կադրերն արթնանում են մեր մտքում
որտեղ սկիզբ առան նախքան փրկագնով հանձնեցինք նրանց
իրական ու դատարկ տիրությանը մենք մարդիկ
որ հանգիստ չունենք մեր իսկ ստվերներից:
Մի պահ մենք չենք ընդունում արծաթասև մեքենաների
դանդաղ շքերթը մեր ուղեղներում:
Բարձրախոսները քաոսային ծաղիկներով ենք խցում՝
մի մարգից որ վայրկենապես սպառում է իրեն:
Ուշք մի դարձրու: Նրանք հայտնվում են կակաչների պես
իրական աշխարհի տապանների ու գրադարանների կողքին:
Առաջնորդի մեծն նախագիծը, նրա ծուռ կզակը
խաղաղված ուղեղներին սարսափելի ծանոթ է թվում:
Աշխարհիկ կյանքի ձախողումը
Ցավամոլը տուն եկավ
ծանր օրվա կտտանքից հետո:
Տուն եկավ աքցաններով:
Ցած դրեց սև պայուսակը:
Կինը խփեց նրան բաց նյարդով
և մասնագիտության չլսված մի ճիչով:
Դիտեց իր կնոջ իրական Դախաուն,
հասկացավ որ իր աշխատանքը մեռավ:
Արդյո՞ք ուրիշ բան կար անելու:
Նա վաճառեց աքցաններն ու պայուսակը,
կտոր-կտոր եղավ: Տղամարդը պարտավոր է
կնոջ համար ինչ-որ բան բերել:
Թարգմանությունը անգլերենից՝ Սամվել Մկրտչյանի
