(հատված վեպից)
ՀՈԿՏԵՄԲԵՐ
1948
Եթե մի արևոտ օր բարձրանաք զառիթափ արահետով, որը սկսում է շրջակայքում դեռևս «Տարակուսանքի կամուրջ» կոչվող փայտե փոքր կամրջից, շատ քայլելու կարիք չի լինի, մինչ երկու գինկգոյի ծառերի կատարների միջից տեսանելի դառնա իմ տան տանիքը: Նույնիսկ, եթե այն այդքան էլ իշխող դիրք չի զբաղեցնում բլրի վրա, այնուամենայնիվ տարբերվում է մոտակայքում եղած մյուս բոլոր տներից, այնպես որ, երբ բաձրանաք արահետով, կարող է զարմանաք, թե ինչ հարուստ մարդ է դրա տերը:
Բայց և այնպես, ես հարուստ չեմ, ոչ էլ երբևէ եղել եմ: Թե տունն ինչու այդքան տպավորիչ տեսք ունի, հասկանալի կլինի, եթե տեղեկացնեմ, որ այն կառուցել է նախկին տերը, ով նույն ինքը Ակիրա Սուգիմուրան է: Իհարկե, պետք է նորեկ լինեք այս քաղաքում, որ Ակիրա Սուգիմուրայի անունը ձեզ ծանոթ չլինի: Բայց հիշատակեք այն պատերազմից առաջ այստեղ ապրած ցանկացած մարդու մոտ և կիմանաք, որ երեսուն կամ մոտավորապես այդքան տարի, նա անկասկած եղել է քաղաքի ամենահարգված և ազդեցիկ մարդկանցից մեկը:
Եթե գաք բլրի գագաթ, կանգնեք ու նայեք ընտիր մայրիից պատրաստված դարպասին, ցանկապատով սահմանազատված լայն տարածքին, եզրերը պճնագեղ փորագրված և ամբողջ պատկերից առանձնացող բարձրակարգ կղմինդրե տանիքին, կարող եք շատ զարմանալ, թե ինչպես եմ ձեռք բերել այսպիսի ունեցվածք երբ պնդում եմ, թե համեստ կարողությունների տեր մարդ եմ: Ճշմարտությունն այն է, որ այդ տունը գնել եմ մի պայմանական գումարով, որն այդ ժամանակվա նրա արժեքի նույնիսկ կեսը չէր: Դա հնարավոր եղավ Սուգիմուրա ընտանիքի՝ վաճառքի ժամանակ նախաձեռնած մի շատ տարօրինակ, որոշ մարդիկ գուցե ասեն հիմար, ընթացակարգի շնորհիվ:
Այժմ դա արդեն մոտավորապես տասնհինգ տարվա բան է: Այդ օրերին, երբ իմ ֆինասական դրությունն ամսե ամիս կարծես բարելավվում էր կինս սկսեց ինձ հորդորել, որ նոր տուն փնտրեմ: Իր սովորական հեռատեսությամբ նա պնդում էր մեր դիրքին հարմար տուն ունենալու անհրաժեշտությունը. ոչ սնապարծությունից, այլ հանուն մեր երեխաների ամուսնության հեռանկարի: Սրա մեջ ես իմաստ տեսնում էի, բայց մինչ մեր ավագը՝ Սեթսուկոն, դեռ տասնչորս – տասնհինգ տարեկան էր, այդ հարցին շտապողաբար չէի վերաբերում: Այնուամենայնիվ գրեթե մեկ տարի, երբ լսում էի հարմար տուն է վաճառվում, հիշում էի, որ պետք է հետաքրքրվեմ: Իմ աշակերտներից մեկն էր, ով առաջինն ուշադրությունս հրավիրեց, թե Ակիրա Սուգիմուրայի տունը, նրա մահվանից մեկ տարի հետո, վաճառվում է: Անհեթեթություն էր թվում, որ ես այդպիսի տուն կգնեմ, այդ առաջարկը վերագրեցի այն չափազանցված հարգանքին, որ աշակերտներս միշտ ունեին իմ նկատմամբ: Այնումենայնիվ, սկսեցի հետաքրքրվել և անսպասելի պատասխան ստացա:
Մի առավոտ ինձ այցելեցին երկու գոռոզ, ալեխառն մազերով կանայք, որոնք, ինչպես պարզվեց Ակիրա Սուգիմուրայի դուստրերն էին: Երբ զարմանքս արտահայտեցի այդքան արժանավոր ընտանիքի կողմից անձնական ուշադրություն ստանալու համար, քույրերից մեծը սառնորեն ասաց, որ չեն եկել պարզապես քաղաքավարությունից դրդված: Նախորդ ամիսներին մեծ քանակությամբ հարցումներ են ստացել իրենց հանգուցյալ հոր տան վերաբերյալ, բայց ընտանիքն ի վերջո որոշել է չորս դիմումներից բացի բոլորը մերժել: Ընտանիքի անդամներն, այս չորս թեկնածուներին խնամքով ընտրել են, հաշվի առնելով բացառապես նրանց լավ համբավը և ձեռքբերումները:
-Մեր համար առաջնային կարևորություն ունի, – շարունակեց նա, – որ մեր հոր կառուցած տունն անցնի այն մարդուն, ում նա իր հավանությունը կտար և արժանի կհամարեր: Իհարկե, հանգամանքները ստիպում են հաշվի առնել նաև ֆինանսական կողմը, բայց դա խիստ երկրորդական է, և մենք գինը սահմանել ենք ելնելով դրանից:
Հենց այդ պահին փոքր քույրը, ով գրեթե չէր խոսել, ինձ հանձնեց մի ծրար և մինչ բացում էի այն, նրանք խոժոռ նայում էին ինձ: Ծրարի մեջ թղթի միայն մի կտոր կար, որի վրա թանաքի վրձնով գեղեցիկ թվեր էին գրված: Զարմանքս էի պատրասվում արտահայտել այդքան էժան գնից, բայց նրանց դեմքերից հասկացա, որ դրամական քննարկում սկսելը անախորժ կհամարվի: Ավագ քույրը պարզապես ասաց,- Ձեզնից ոչ մեկի շահերից չի բխի ավելի բարձր գին առաջարկել, քան մյուսը: Մենք հետաքրքրված չենք նշված գնից ավել որևէ բան ստանալ: Մեր նպատակն է միայն հեղինակության աճուրդ կազմակերպելը:
Նա բացատրեց, որ իրենք անձամբ եկել են Սուգիմուրա ընտանիքի կողմից պաշտոնապես խնդրելու, որ իհարկե մյուս երեք մասնակիցների հետ միասին, ինքս ինձ ներկայացնեմ իմ տվյալների և լիզորագրերի մանրամասն ուսումնասիրության համար: Այսպես էր ընտրվելու հարմար գնորդը:
Առարկելի ոչինչ չէի տեսնում՝ չնայած դա արտասովոր ընթացակարգ էր. ամենից զատ, այն նման էր ամուսնական գործարքի մեջ ներգրավված լինելուն: Այս հին և պահպանողական ընտանիքի կողմից արժանի թեկնածու համարվելու համար ես ինձ, իհարկե, ինչ որ կերպ շոյված էի զգում: Երբ համաձայնությունս տվեցի այդ ուսումնասիրությանը մասնակցելուն և երախտագիտությունս հայտնեցի նրանց, փոքր քույրն առաջին անգամ դիմեց ինձ,- Պարոն Օնո, մեր հայրը կրթված մարդ էր, շատ էր գնահատում արվեստագետներին: Իհարկե, նա ծանոթ էր Ձեր աշխատանքին:
Սրան հաջորդած օրերին, ես անցկացրեցի իմ սեփական հետաքննությունը և հայտնաբերեցի ճշմարտություն փոքր քրոջ խոսքերում. Ակիրա Սուգիմուրան իրոք եղել էր արվեստով տարված մարդ, ով բազմիցս դրամական միջոցներով օժանդակել էր ցուցահանդեսներին: Ես հանդիպեցի նաև որոշ հետաքրքիր ասեկոսեների. Սուգիմուրա ընտանիքի զգալի մասը կարծես ընդհանրապես դեմ է եղել տան վաճառքին և ունեցել են որոշ սուր վիճաբանություններ: Վերջ ի վերջո ֆինանսական ճնշումները ցույց են տվել, որ վաճառքն անխուսափելի է, և գործարքի շուրջ տարօրինակ ընթացակարգը տունը վաճառել չցանկացողների հետ ձեռք բերված փոխզիջման պատկերն էր: Որ այս ամենում ինչ-որ գոռոզ բան կար, անհերքելի էր, բայց ինչ վերաբերում է ինձ, ես պատրաստվում էի ըմբռնումով մոտենալ այսպիսի աչքի ընկնող պատմություն ունեցող ընտանիքի զգացումներին: Իմ կինն, այնուամենայնիվ, բարյացկամորեն չէր վերաբերում ուսումնասիրության գաղափարին:
-Կարծում են իրենք ո՞վ են,- բողոքում էր նա:- Մենք պետք է ասենք, որ այսուհետ չենք ցանկանում նրանց հետ որևէ գործ ունենալ:
– Բայց ի՞նչ վատ բան կա,- ասում էի ես:- Մենք ոչինչ չունենք, որ չցանկանանք նրանք երևան հանեն: Ճիշտ է ես անցյալում հարուստ չեմ եղել, բայց Սուգիմուրաներն, անկասկած, այդ մասին գիտեն, և դեռ մեզ համարում են արժանի թեկնածու: Թող ուսումնասիրեն, նրանք միայն կարող են գտնել այնպիսի բաներ, որոնք մեզ համար նպաստավոր են:- Եվ վստահեցնում էի՝ հավելելով,- ամեն դեպքում նրանք ավելին չեն անելու, քան կանեին, եթե նրանց հետ ամուսնության գործարք կնքեինք: Այսպիսի բաների պետք է ընտելանանք:
Բացի այդ, հիանալի է, ինչպես մեծ քույրն էր այն անվանում, «հեղինակության աճուրդի» գաղափարը: Մի բան է զարմացնում՝ ինչու գործերն այս կերպ ավելի հաճախ չեն վճռվում: Այսպիսի մրցակցությունը, որտեղ մարդու բարոյական վարքն ու ձեռքբերումներն ավելին են վկայում, քան նրա քսակի չափը, շատ ավելի պատվաբեր է: Մինչև հիմա դեռ հիշում եմ այն խորը բավարարվածությունը, որ զգացի, երբ իմացա, որ Սուգիմուրաները մանրակրկիտ ուսումնասիրությունից հետո ինձ համարել են ամենաարժանին իրենց այդքան գնահատած տան համար: Իհարկե այդ տունն արժե որոշ անհարմարություններ հանդուրժելու համար: Չնայած դրա ազդեցիկ և տպավորիչ արտաքին տեսքին, ներսից այն հաճելի է. բնական փայտն ընտրված էր ըստ իր գեղեցիկ կառուցվածքի, և մենք բոլորս, որ ապրում էինք այդ տանը, գտնում էինք, որ այն առավելապես նպաստում է հանգստին և անդորրին:
Չնայած այդ ամենին՝ Սուգիմուրաների գոռոզությունը գործարքների ժամանակ ամենուր ակնհայտ էր, ընտանիքի որոշ անդամներ մեր նկատմամբ ատելությունը թաքցնելու ոչ մի փորձ չէին անում, և ավելի քիչ համբերատար գնորդը կարող էր լավ վիրավորվել և հրաժարվել ամբողջ գործից: Նույնիսկ հետագա տարիներին, երբ պատահաբար հանդիպում էի ընտանիքի որոշ անդամների, սովորական քաղաքավարական զրույց ունենալու փոխարեն, նրանք փողոցում կանգնում և ինձ հարցուփորձ էին անում տան վիճակի մասին կամ՝ արդյոք արել եմ որևէ փոփոխություն:
Այս օրերին ես գրեթե երբեք չեմ լսել Սուգիմուրաների մասին: Այնուամենայնիվ կապիտուլյացիայից քիչ հետո ինձ այցելեց երկու քույրերից փոքրը, որը վաճառքի ժամանակ մոտեցել էր ինձ: Պատերազմի տարիները նրան դարձրել էին վտիտ, վատառողջ ծեր կին: Իր ընտանիքին բնորոշ կերպով նա գրեթե ջանք չէր գործադրում թաքցնել, որ առավել հետաքրքրքրված է թե ինչ վիճակում է տունն, այլ ոչ դրա բնակիչները, ինչպես է այն փոխվել պատերազմի ժամանակ: Երբ լսեց Քենջիի և կնոջս մասին, հայտնեց ամենակարճ ցավակցությունները՝ նախքան ռմբակոծության մասին հարցերով ինձ ծանրաբեռնելը: Սա ինձ չարացրեց նրա հանդեպ, բայց հետո սկսեցի նկատել, թե ինչպես են նրա աչքերն ինքնաբերաբար թափառում սենյակում և թե ինչպես էր երբեմն կտրուկ դադար տալիս իր չափված ու ձևական նախադասությունների մեջտեղում, և գիտակցեցի՝ հուզմունքից ալեկոծվում է, որ նորից վերադարձել է տուն: Երբ ենթադրեցի, որ վաճառքի ժամանակներից հետո նրա ընտանիքի անդամներից շատերն այժմ մահացել են, սկսեցի խղճալ նրան և առաջարկեցի ցույց տալ տունն ու այգին:
Տունը կրել էր պատերազմի իր բաժին վնասները: Ակիրա Սուգիմուրան կառուցել էր տան արևելյան թևն, այն բաղկացած էր երեք մեծ սենյակներից, որոնք տան հիմնական մասի հետ կապվում էին դեպի բակի մի կողմն իջնող երկար միջանցքով: Միջանցքն այնքան արտասովոր երկար էր, որ որոշ մարդիկ ասում էին, թե Սուգիմուրան հավանաբար կառուցել է այն արևելյան թևի հետ միասին իր ծնողների համար, քանի որ ցանկանում էր հեռու պահել նրանց: Միջանցքն, այնուամենայնիվ, տան ամենագրավիչ մասերց էր. առավոտյան այն ամբողջ երկարությամբ խաչաձևում էին դրսի ծառերի սաղարթների լույսերն ու ստվերներն, այնպես որ մարդ կարող էր մտածել թե քայլում է այգու թունելով: Ռմբակոծության ամենաշատ վնասները հասել էին տան այս հատվածին. երբ մենք նայում էինք այգու կողմից, տեսա, որ տիկին Սուգիմուրան քիչ էր մնում լաց լիներ: Հենց այս պահից ես կորցրեցի այդ ծեր կնոջ նկատմամբ նախկինում ունեցած ողջ զայրույթս և որքան կարող էի հանգստացրեցի նրան, որ առաջին իսկ հնարավորության դեպքում վնասված մասերը կվերանորոգեմ և տունը նորից կլինի այնպիսին, ինչպիսին կառուցել էր իր հայրը:
Երբ ես նրան խոստանում էի, չէի պատկերացնում, որ պաշարներն այդքան սակավ մնացած կլինեն: Հանձնվելուց հետո, դեռ երկար ժամանակ, շաբաթներով պետք էր սպասել որոշակի տեսակ փայտի կամ ինչ-որ քանակի մեխի համար: Այն աշխատանքն, ինչ կարող էի անել այսպիսի պայմաններում, պետք է արվեր տան հիմնական մասի վրա, որը ոչ մի կերպ չէր խուսափել վնասվելուց, այգու միջանցքի և արևելյան թևի վրա աշխատանքները դանդաղում էին: Ինչ կարող եմ, արել եմ, որ կանխեմ վիճակի որևէ լուրջ վատթարացում, բայց մենք դեռ հեռու ենք տան այդ մասը վերաբացելուց: Բացի այդ, այժմ, երբ այստեղ մնացել ենք միայն Նորիկոն և ես, մեր ապրելու տարածքն ընդլայնելու հարցը թվում է քիչ հրատապ:
Այսօր, եթե ձեզ տանեմ տան հետնամասը և մի կողմ հրեմ ծանր վարագույրը, որպեսզի նայեք ներքև՝ Սուգիմուրայի այգու միջանցքի մնացորդներին, այն դեռևս ձեզ կտպավորի իր երբեմնի գեղեցկությամբ: Բայց անկասկած դուք նաև կնկատեք սարդոստայնը և բորբոսը, որոնց առաջացումը չեմ կարողացել կանխել և առաստաղի մեծ անցքերը, որ երկնքից ծածկված են միայն մոմլաթի կտորներով: Երբեմն վաղ առավոտյան այդ վարագույրը հետ եմ քաշում, որպեսզի արևի լույսը գունավոր ճառագայթներով սփռվի մոմլաթի միջով՝ տեսանելի դարձնելով օդում կախված փոշին, այնպես, կարծես առաստաղը հենց այդ վայրկյանին է փլվել:
Միջանցքից և արևելյան թևից հետո ամենաշատը ծածկապատշգամբն էր վնասվել: Իմ ընտանիքի անդամներն ու հատկապես երկու դուստրերս միշտ սիրել են այնտեղ նստած զրուցելով և այգուն նայելով ժամանակ անցկացնել, ուստի, երբ Սեթսուկոն՝ իմ ամուսնացած դուստրը, առաջին անգամ այցելեց մեզ, ես չզարմացա՝ տեսնելով թե որքան նրան տխրեցրեց ծածկապատշգամբի վիճակը: Դրանից հետո ես վերանորոգել եմ ամենաշատ վնասված մասերը, բայց մի ծայրը, որտեղ պայթյունի հարվածը ներքևի տախտակները վեր էր հանել, դեռ վեր բարձրացած և ճաքած էր: Ծածկապատշգամբի տանիքը նույնպես վնասվել էր, և անձրևոտ օրերին մենք հատակին ամաններ էինք շարում, որպեսզի կաթող ջուրը հավաքվի դրանց մեջ:
Անցյալ տարի, այնուամենայնիվ, հասա որոշակի հաջողությունների, և երբ Սեթսուկոն անցյալ ամիս կրկին այցելեց մեզ ծածկապատշգամբն ամբողջությամբ քիչ թե շատ վերանորոգված էր: Նորիկոն քրոջ այցի կապակցությամբ արձակուրդ էր վերցրել, և իմ երկու դուստրերը, ինչպես նախկինում՝ դեռևս ձգվող տաք եղանակին, իրենց ժամանակի մեծ մասն անցկացնում էին այնտեղ: Ես հաճախ միանում էի նրանց, և կարծես տարիներ առաջ լիներ, երբ արևոտ օրերին ընտանիքը նստում էր այնտեղ հանգստանում էր և հաճախ պարապ խոսակցություններ վարում:
Անցյալ ամիս մի անգամ, պետք է որ Սեթսուկոյի ժամանելուց հետո առաջին առավոտը լիներ, նախաճաշից հետո մենք նստած էինք ծածկապատշգամբում, երբ Նորիկոն ասաց,
-Ես հանգստացա, որ դու վերջապես եկար, Սեթսուկո: Հայրիկի հոգսը փոքր-ինչ կվերցնես ինձանից:
-Նորիկո՛, իսկապե՞ս…: – Նրա մեծ քույրն անհարմար շարժվեց իր բարձի վրա:
– Հայրիկն այժմ, երբ աշխատանքը թողել է, ավելի շատ խնամք է պահանջում, – շարունակեց Նորիկոն չարաաճճի ժպիտով,- կամ պետք է նրան անընդհատ զբաղեցնես, կամ նա սկսում է թախծել:
-Իսկապե՞ս…,- Սեթսուկոն նյարդային ժպտաց, այնուհետև շրջվեց դեպի այգին և հոգոց հանեց:- Թխկին կարծես ամբողջությամբ վերականգնվել է, հիանալի տեսք ունի:
– Սեթսուկոն հավանաբար գաղափար չունի թե ինչպիսին ես դու այժմ, Հայրիկ: Նա քեզ հիշում է միայն այն ժամանակներից, երբ դու բռնակալ էիր և մեզ բոլորիս կարգադրություններ էիր անում: Հիմա դու շատ ավելի մեղմ ես, այդպես չէ՞:
Ես ծիծաղեցի, որպեսզի ցույց տամ Սեթսուկոյին, որ այս ամենը լավ կատակ է, բայց իմ ավագ դուստրը շարունակում էր անհարմար զգալ: Նորիկոն շրջվեց դեպի քույրը և ավելացրեց,
– Բայց նա իրոք ավելի շատ է խնամք պահանջում՝ ամբողջ օրը տան շուրջը թախծոտ պտտվելով:
-Նա ինչպես միշտ անմտություններ է ասում, ընդհատեցի ես, եթե ես ամբողջ օրը թախծոտ լինեի, ինչպես այս բոլոր վերանորոգումները կկատարվեին:
– Իսկապես,- ասաց Սեթսուկոն՝ դեպի ինձ շրջվելով և ժպտալով:- Տունն այժմ սքանչելի տեսք ունի: Հայրիկը պետք է, որ շատ ջանասիրաբար աշխատած լինի:
-Կային մարդիկ, որ օգնում էին նրան բոլոր դժվար հատվածներում,- ասաց Նորիկոն,- Սեթսուկո, թվում է, թե դու ինձ չես հավատում: Հայրիկը հիմա շատ է փոխվել: Այլևս նրանից վախենալու կարիք չկա: Նա շատ ավելի մեղմ է և ընտելացված:
-Նորիկո, իսկապե՞ս…
– Նա նույնիսկ երբեմն կերակուր է պատրաստում: Չես հավատում, չէ՞: Բայց Հայրիկն այժմ շատ լավ խոհարար է:
– Նորիկո, ես կարծում եմ, մենք սա արդեն բավականին քննարկեցինք,-հանդարտորեն ասաց Սեթսուկոն:
– Այդպես չէ՞ Հայրիկ, դու շատ հաջողությունների ես հասել:
Ես նորից ժպտացի և գլուխս հոգնած թափահարեցի: Որքան հիշում եմ, այդ ժամանակ էր, որ Նորիկոն շրջվեց դեպի այգին և աչքերը արևի լույսի առջև փակելով՝ ասաց.
-Երբ ես ամուսնացած լինեմ, նա չի կարող ինձ վրա հույս դնել, որ կգամ և իր համար կերակուր կպատրաստեմ: Առանց Հայրիկին խնամելու էլ շատ անելիքներ կունենամ:
Երբ Նորիկոն սա ասաց, նրա մեծ քույրը, ում հայացքը մինչ այդ համեստորեն շրջված էր այլ կողմ, արագ և հարցական նայեց ինձ:
Նրա աչքերը կրկին անմիջապես հեռացան ինձանից, որովհետև ստիպված էր պատասխանել Նորիկոյի ժպիտին: Բայց մի նոր, առավել խորը անհարմարոություն մտավ Սեթսուկոյի շարժուձևի մեջ, և նա կարծես շնորհակալ էր, երբ իր փոքր տղան արագ անցավ մեր կողքով՝ նրան թեման փոխելու հնարավորություն տալով:
-Իչիրո՛, խնդրում եմ, հանգստացի՛ր, – կանչեց նրա հետևից:
Անկասկած իր ծնողների ժամանակակից բնակարանից հետո Իչիրոն հիացած էր մեր ընդարձակ տնով: Ամեն դեպքում նա կարծես չէր կիսում ծածկապատշգամբում նստելու մեր հաճույքը՝ գերադասելով դրա երկարությամբ արագ վեր ու վար վազել՝ երբեմն սահելով ողորկ տախտակների վրայով: Մի անգամ չէ, որ նա գրեթե պետք է շրջեր մեր թեյի սկուտեղը, բայց մոր խնդրանքները, որ նստի, մինչև այժմ քիչ օգտակար էին եղել: Այս անգամ նույնպես, երբ Սեթսուկոն կանչեց նրան, որ նստի մեր հետ, նա նեղացած մնաց ծածկապատշգամբի ծայրին:
-Դե արի, Իչիրո՛,- կանչեցի ես,- հոգնեցի ամբողջ ժամանակ կանանց հետ զրուցելուց: Արի, նստիր կողքս, տղամարդկային բաներից խոսենք:
Նա միանգամից եկավ: Բարձը դրեց կողքիս, այնուհետև փառահեղ դիրքով նստեց՝ ձեռքերը գոտկատեղին, ուսերը լավ հետ գցած:
-Օջի՛1, – ասաց նա խստորեն, – ես մի հարց ունեմ:
-Այո Իչիրո, ի՞նչ հարց:
-Ես ուզում եմ իմանալ հրեշի մասին:
-Հրեշի՞:
-Այն նախնադարյան է՞:
-Նախնադարյա՞ն: -Դու արդեն այդպիսի բառեր գիտե՞ս: Պետք է, որ խելոք տղա լինես:
Հենց այստեղ, կարծես, Իչիրոյի արժանապատվությունը տեղի տվեց: Թողնելով իր դիրքը՝ նա սկսեց գլորվել մեջքի վրա և օդում ոտքերը թափահարել:
-Իչիրո՛,- շշնջաց Սեթսուկոն,- Այսպիսի վատ վարվելաձև պապիկիդ մո՞տ: Նստի՛ր:
Իչիրոյի միակ պատասխանն այն եղավ, որ թույլ տվեց ոտքերն անկենդան կախվեն հատակին: Հետո թևերը ծալեց կրծքավանդակի շուրջը և փակեց աչքերը:
-Օջի՛,- ասաց նա քնկոտ ձայնով, – հրեշը նախնադարյան է՞:
– Որ հրեշի մասին ես խոսում, Իչիրո՞:
– Խնդրում եմ, ներիր նրան,- ասաց Սեթսուկոն նյարդային ժպիտով:- Երեկ, երբ մենք եկանք, երկաթուղային կայարանի դրսում մի ֆիլմի ազդագիր կար: Նա տաքսու վարորդին նեղություն պատճառեց բազմաթիվ հարցերով: Դժբախտաբար, ես այդ ազդագիրը չտեսա:
-Օջի, հրեշը նախնադարյան է թե՞ ոչ: Ես պատասխան եմ ուզում….
1. Օջի-ճապոներեն նշանակում է պապիկ:
Թարգմանությունը անգլերենից՝ Շողեր Գրիգորյանի
