Դու իմ մասին
Միայն այսքանը գիտես,
Որ ես հիմա
Ծովերի տակ եմ,
Ուր
Իմ ամենակապույտ լռությունն է…
Ես չգիտեմ՝
Երբևիցե կկարողանա՞մ
Հանճարեղ պարզության
Բառեր քեզ ասել,
Բայց իմ լռությունը ավելին է –
Չէ որ ծովերի տակ
Ես ամեն օր
Տիրոջ
Ոտնաձայնն եմ լսել
Ջրերի վրա…
***
Վերադարձիդ համար
Օրերն եմ հաշվում,
Հետո ժամերը կհաշվեմ,
Հետո՝ րոպեները,
Հետո՝ հավերժությունը…
***
Ես կհանեմ
Իմ տան
Պատուհաններն ու դռները,
Որ
Քարանձավից
Գամ դեպի քեզ…
***
Ես այսքան ուշ եմ
Հասել քեզ,
Որովհետև
Ինձ ինքնաթիռները չեն բերել,
Այլ՝ թևերս…
***
Աշխարհի
Մանուշակներն էլ
Քթիս տակ բուրեն –
Բառի հոտ եմ առնում.
Դու մոտ ես…
***
Երբ ծնվեց
Այս բանաստեղծությունը,
Ես չլսեցի
Նրա ճիչը.
Ունկիս
Քո ձայնն էր…
***
Ես թագ չեմ կրել, իմ պարտությունն է եղել թագուհու,
Քանի անգամ է կյանքն իմ անունը աճուրդի հանել,
Բայց ես իմ ձեռքը երբեք չեմ մեկնել համբույր առնելու.
Իմ ճերմակ ձեռքը ընկածին է լոկ ետևից տարել:
Եվ ծիծաղել է կյանքը ինձ վրա, ո՜նց է ծիծաղել,
Անամոթաբար կանչել՝ մե՛կ արծաթ, երեսու՛ն, հարյու՛ր……
Բայց ես իմ ոսկին շպրտելու տեղ իրեն եմ թողել.–
Ես թագ չեմ կրել – իմ հաղթանակն է եղել թագուհու:
Մի օր էլ մահը՝ հավետ տարաժամ, ինձ մոտ կվազի,
Եվ որպես վրեժ աճուրդի բեմին դու՛ կլինես, կյա՛նք.
Ճակատագիրը երեսը շրջա՛ծ մուրճը կզարկի –
Զի իմ անունը գնահատված է շատ ավելի թանկ:
***
Երբ իմ բառերը իմ իսկ խորքերում անտերունչ կորան,
Եվ ինքս ինձ հետ խոսելու հույսն էր օր օրի մարում,
Ինձ սփոփողը համրերի բեկված լեզուն էր միայն,
Բայց իմ ձեռքե՜րը– գիշեր ու ցերեկ ցավ էին տանում:
Եվ ես ոչ մի տեղ, որքան էլ տկար, այն վայր չդրի,
Անգամ երբ կորած բառերիս վրա– եղերերգի պես–
Երկար ոռնում էր խուլ լռությունը քարանձավների,
Եվ նախամարդու ճիչն էր համրանում երակներիս մեջ:
Ու երբ փակեցի անքուն աչքերս, որ փնտրեմ նրանց,
Երբ միևնույն էր՝ դեմ կառնեմ ժայռի՞, թե՞ անդունդ կընկնեմ,–
Իմ թաց աչքերից հատ-հատ հոսեցին բառերս կորած,
Որ ինձնից հետո անտեր իմ ցավը իրե՛նք չտանեն…
***
Մի հեռու գիշեր լուսամուտիս տակ ինձ ձայն տվեցին,
Կյանքս գցեցի ուսերիս փութով և վազեցի դուրս.
Ինձանից բացի ո՛չ շունչ կար այնտեղ, ո՛չ շուն ու լուսին.
Ինձանից բացի մի հեգ ուրու էր մշուշում մրսում…
Սակայն նույն ձայնը հեռացնում էր ինձ շեմից իմ դռան,
Կյանքս հագնելով՝ ես վազում էի նրա ետևից,
Եվ մի պահ թվաց, թե շնչակտուր հասնում եմ նրան,
Բայց նա ավելի հեռվից էր կանչում, ավելի՜ հեռվից…
Եվ քամուց չէին իմ քղանցքները փռփռում անկանգ.
Անփորձ իմ վազքն էր ձայնի ուղղությամբ սուրում անարգել:
Ու մինչ հասկացա, որ իմ ներսից է ձայնը աստղակաթ,
Լույսը բացվել էր, և ես… թա՜րս էի իմ կյանքը հագել…
***
Մարմնիս ցախերը հատ-հատ գցում եմ խարույկը հոգուս,
Ցուրտը սենյակիս, գութը կոնյակի դրսում են արդեն,
Տեսնու՞մ ես՝ ինչպե՜ս շնչավորվում են մատներս բոցում,
Զարկվում պատերին ու դանդաղ պատվում մաշկով կրակե…
Տեսնու՜մ ես, իզուր, չէի ուզենա ու պարզ է ՝ ինչու,
Պարզապես ուշ է, հույզերը հու՜շ են, և դու տանը չես,
Իսկ ժամանակը էլ էն գիժը չէ, այլ՝ խորհրդատու
Ու ազնվորեն հիշեցնում է քեզ՝ այլընտրանք չունես:
Քայլերդ ձյան մեջ ինձ ձայն են տալիս ու ձյան տակ լռում,
Մի խևուկ թռչուն ծվում է ծառին, որ մոտ չես արդեն,
Ու զղջում եմ ես, որ ուշացումիդ ճերմակ ծալքերում
Չհովացըրի, չկոտրատեցի մատներս կավե…
***
Իմ գարունների չծաղկած ճյուղերն
Աշնանդ կարմիր բոցին կտայի,
Բայց վախենում եմ պատրանքը ձյունե
Այս ակնթարթն էլ մեղմիվ պատանի…
Կտայի նույնիսկ՝ որբի պես հլու,
Ցավը հուշերիս, հույսերս անգամ,
Բայց ասա, ո՞վ է, ո՞վ է վառելու
Նարոտ հիշեցնող պատրույգն իմ աշնան…
***
Այսքան սիրել կլիներ,
Որ ես սիրեցի…
Այսքան գտնել կլիներ,
Որ ես կորցրի…
Այսքան սպասել կլիներ,
Որ ես շտապեցի…
Այսքան մեռնել կլիներ,
Որ ես ապրեցի…
***
Ես,
Որ այսքան հեռավորությունը
Հոտոտելով
Կարողացա գտնել քեզ,
Օրհնում եմ
Շան կյանքս…
***
Հիմա քեզ համար, թա՜նկս,
Ճապոնական մի թանկա կգրեմ
Ճապոնուհու իմ կեմանոն հագիս,
Հովհարը պահած, ծուռ-մուռ կխազեմ,
Եվ ի՞նչ կստացվի…
Ինչ էլ ստացվի՝ դու կհասկանաս:
***
Խրտվիլակները ծանակում են
Ծանրությունս,
Բայց ես շատ եմ նրանց նման,
Հենց ծնում եմ:
