Էսսե

Ստամբուլի լաստանավով զբոսնելիս ինձ երբեք չի թվում, թե ճանապարհորդում եմ քաղաքում․ ավելի շուտ, զգում եմ իմ տեղը նրա ներսում, տեսնում եմ՝ ինչպես է կյանքս…

Հյուրասենյակը փոքր է: Իհարկե ոչ կլաուստրոֆոբիայի հասցնելու աստիճան, այլ տիպիկ ժամանակակից բնակարանների նման, որտեղ խոհանոցն ու ճաշասենյակը իրար մեջ են մխրճված, ու բազմոցները ամենօրյա…

Թիկնել է ասպետական հոգնությամբ՝ ուղղամեջք, կարծես մեզ էլ է հրավիրում ձգվել առօրյայի կորությունից, ազատել կրծքավանդակը խորաշունչ, դանդաղ բառերի համար։ Անհարդար, ատրագույն պատմուճանը խաբուսիկ պատկերացում…