Էսսե

Անցումների սերունդ Դիմացի մայթը դեպի նոր ճանապարհ տանող ուղիներից մեկն է, ու մենք անցումի առաջ կանգնած հետևում ենք կարմիր մարդուկին. քսան, տասնինը, տասնութ, տասնյոթ,…

Արվեստն ինքնին՝ ըստ էության, փոխաբերություն է, այ թե ինչի փոխաբերություն, մտքի հունարն էլ է երբեմն համրացել իր անիմացության կամ բազմիմացության առաջ։ Որքան մեծ միտքը,…

«Ինչ որ մնաց Երևանի գիշերներից … » երգում էի ես, մեկ էլ հանկարծ` դը-դըխկ ու մի կտոր Երևան էլ գմփաց: Չէ’, կներե’ք, գմփցրին: Մի…

Խոնջացա վերջերս բառերից. իրենք՝ շատ, միջիններն՝ արճիճ, դուրս եկան՝ փորձանք, դուրս չեկան՝ փորձանք։ Խոնջացա, անպետք դարձա, ինձ հետ նաև նրանք, և հիմա բոլորս՝ մարդ…

Հանճարեղ, բայց բախտավոր Ժան Ֆերի Ռեբելը, ով մանր տարիքից էքսցենտրիկ Լյուլլի լյուդովիկյան ցոփ հովանու տակ ջութակ նվագել սովորեց, կյանքի մայրամուտին՝ այն ժամանակ անհաս յոթանասունն…

Երկու զինվոր, քթների տակ ծիծաղելով, մոտեցան նրան ու ծեփեցին բերանը թանձր կավով: Գերվածը դիմադրեց: Ի՞նչ է նրա ուժը` գեղջկական ջլապինդ պողպատե մկանների համեմատ: Զինվորների…

      Բառը «Դու հայրենասեր ես, չէ՞»,- ասում են նրանք ինձ այնպիսի դեմքի արտահայտությամբ, իբր տառապում եմ շատ վատ վարակիչ հիվանդությամբ, իսկ նրանք…

Ծնած քաղաքիս բանալիները, այժմ անհետ կորսուած են, հաւանաբար ծովուն անդունդը ձգուած, բոլոր պատճէններն ալ վտանգուած։ Հիմա սահմանները փակ են, կամ աւելի ճիշդը սահմաններ չկան,…

Առանցքից շեղ Երկրի վրա ապրելն էլ սա է: Հին փիլիսոփայությունները նոր, վտանգավոր էմպիրիզմով ոչնչացնելու մարտունակ ուրվականը դարձել է մարմին, մոռացել սեփական անգոյությունը, եկել թառել…