ՄԱՐԻՆԵ ՊԵՏՐՈՍՅԱՆ | զվարթ տխուր անկապ

24 Կարծիք

• Կարեն Անտաշյան says:

  07/02/2010 at 16:14

  Զվարթ-տխուր,
  անկապ-խորը,
  քնքուշ-ողբերգական…
  նրան զգույշ է պետք մոտենալ,
  զգույշ
  ինչպես ինքնասպանի դագաղին,
  ինչպես նորածնի օրօրոցին,
  ինչպես վերջին պանդային,
  ինչպես քնած աստծուն…

• Նունե Լ. says:

  07/02/2010 at 16:29

  Մոտենալ Մարինե Պետրոսյանին` ինչպես Աստծուն…! 😀

• Hayk H. says:

  07/02/2010 at 23:30

  ….Սյուռ է ……..Շեկոն երազ էր…. նախադասությունը ……

• սէվ says:

  08/02/2010 at 00:49

  Huys
  havat
  ser avartvel en
  verjacel…
  sksel a hogevarq@
  vor@ tsnvelun shat a nman.

• Կարեն Անտաշյան says:

  08/02/2010 at 11:19

  Նունե Լևոնյան, մոտենալ զգույշ, ոտնաթաթերի վրա, ինչպես քնած աստծուն կմոտենայիր, այսինքն, զգույշ` ինչպես աստծուն, ոչ` ինչպես աստծուն…
  Հավանել եմ… լեզվական որոշ լուծումների հետ կռիվ ունեմ, բայց վերջերս ոչ մի բան ինձ էսպես չի բռնել

• Hasmik Hakobyan says:

  08/02/2010 at 13:14

  Վերջին տարիներին կարդացածս տասնյակ բանստեղծություններից ,,Ջիվանին,, այն եզակիներից մեկն էր, որ տպավորվել էր ու հիշում էի.վերնագիրն անմիջական զուգահեռ է տանում նախատիպ բանաստեղծության հետ և շատ ակնհայտորեն ընդգծում մերօրյա մարդու ակնկալիքները` հեքաթների չհավատացող ապագայից: Երևութներին Մարինե Պետրոսյանն մոտենում է այնպսիս մի կողմից, որը կարծես ոչ ոք մինչ այդ չէր էլ նկատել:Միակ խնդիրը, որ ես ունենում եմ այս բանաստեղծությունները կարդալիս, կապված են լեզվի հետ.անմիջապես ուզում եմ ուղղել բոլոր ա-երն ու է-երը, որոնք ոչ մի կերպ չեն տեղավորվում նմանատիպ մտածողության բանաստեղծության մեջ:

• Ռուզաննա says:

  08/02/2010 at 15:00

  Վաղուց ցանկանում էի կարդալ Մարինեի գործերը:«Ինքնագրում» նկարը կա,բայց գործերից կարծեմ չկան:Տպավորությունը միանշանակ չի:Բանաստեղծությունները իր նկարագրած կատուների նման են՝սիրուն,բարի,բայց ոչ տնային(ուղղագրությանը անհամապատասխանությունը):Բայց դե փողոցի կատուներն էլ իրեց առավելությունն ունեն.նրանք ազատ են:Հենց այդ ազատությունն էլ ողջունելի է:

• Մարինե Պետրոսյան says:

  08/02/2010 at 15:06

  քանի որ իմ բանաստեղծությունների կոնտեքստում խոսք գնաց աստծու մասին, ուզում եմ հիշացնել «դոգմա» ֆիլմի էն շշմելու տեսարանը, երբ որ աստված հայտնվում ա` կարճ յուբկա հագած, պարան թռնող ջահել աղջկա կերպարանքով: էդ ֆիլմը նայելիս` ես աստծուն սիրում եմ (իսկ դրանից դուրս ու ընդհանրապես` չեմ հավատում):

  էս ամենը ինչը պատմեցի, որ բացատրեմ, թե ինչու է-ի փոխարեն հիմա գրում եմ «ա», ու ինչու` աստված բառը գրում եմ փոքրատառով: աստված մեծատառով վախենալու ա, փոքրատառով` սիրելի

• Մարինե Պետրոսյան says:

  08/02/2010 at 15:09

  հիմա լավ չեմ հիշում, կարող ա ջահել աղջիկ էլ չէր, այլ պուճուր աղջիկ էր :))

• Hayk H. says:

  08/02/2010 at 21:34

  Henc xndir@ dra mej e yerevi…poezia stexcelu hamar gucel naev vaxenal e petq…ete voch havatal….

• Vahram says:

  08/02/2010 at 22:38

  Ալբեր Քամյուից մի տող հիշեցի. հենց էնպես, առանց հետին մտքի.
  – Աստվածներից թափուր այս տաճարում կուռքերը կավե ոտքեր ունեն

• Hayk H. says:

  09/02/2010 at 09:55

  Կարճ ու դիպուկ…

• Մարինե Պետրոսյան says:

  09/02/2010 at 20:49

  ահա թե ինչ: պարզվում ա` «պոեզիա ստեղծելու համար վախենալ ա պետք»: դեռ Կամյուին էլ իմ վրա տղա են բերում: Կամյուի՞ն, որը էդքան հստակ ու մանրամասն բացատրել ա, թե ինչու ինքը չի կարող աստծուն հավատալ: դե ինչ ասես` զոռով չի, ով հասկանալու ընդունակ չի, չի հասկանում: ձեր իրավունքն ա` չհասկանալ: բայց Կամյուն ձեր դաշնակիցը չի, տղաներ: ինքը իմ ընկերն ա: որովհետեւ կյանքում ամենից շատ ատել ա նրանց, ովքեր վախ են տարածում: իսկ դուք, ոնց որ հասկացա, հենց վախի կողմնակիցներ եք: ի՞նչ ասեմ: կարեկցում եմ

• Hayk H. says:

  09/02/2010 at 21:18

  Ես լավ պոեզիայի կողմնակից եմ, որի ստեղծումն ըստ իս հավատք, վախ, հիացմունք, զարմանք եվ էլի մարդկային այլ շատ զգացողություններ ու զգացմուքներ է ենթադրում: Ենթադրում է նաւ հավատք ու հարգանք առ Բացարձակը: Իսկ տղա բերելու հետ կապված…ինձ թվում է, որ գրականոթյանը նվիրված կայքում եվ պոեզիայի մասին քննառկումներին այդ տեսակ արտահայտությունները հարիր չեն…թեւ, եթե Քամյուն ձեր ընկերն է…ձեզ երեւի կարելի է…

• Մարինե Պետրոսյան says:

  09/02/2010 at 21:33

  Կամյուն բոլոր նրանց ընկերն ա, ովքեր կարողանում են ազատ լինել: նաեւ նրանց` ովքեր գոնե փորձում են ազատ լինել: իսկ ազատությունը մեծ մասամբ հենց բացարձակի անունից են գնդակահարում

• Նունե Լ. says:

  12/02/2010 at 16:08

  @Կարեն. քնած-ն ավելի ուշ է ավելացվել, թեև շատ բան չի փոխում. իմ ասածն այն է, որ որոշ բաներ կան, որոնք պետք չէ մեծ հաճախականությամբ կիրառելով արժեզրկել` էֆեկտ ստանալու համար:
  Աստծո թեմայով բանավեճը Մարինեի պատճառով չի ծավալվել… ինչևէ, մարդուն չի կարելի մեղադրել հավատ չունենալու մեջ, դա նրա ընտրությունն է և դժբախտ երջանկությունը: 😀 Այնուամենայնիվ, Մարինեի ամբողջ շարքում էկզիստենցիալ հնչերանգ կա, պարբերաբար նշվում են ,կա, ,չկա, ,ուրիշ է, արտահայտությունները, որ վկայում են այն մասին, որ նա Աստծո գաղափարից շատ հեռու չէ: Մնացածը ձևակերպման խնդիր է երևի: Մեծատառի ու փոքրատառի հարց…
  Մի բան էլ` իրոք, Ձեր ա-երը նման են բծերի` գեղեցիկ հագուստի վրա: է-ով շատ բանաստեղծություններ ուղղակի անթերի են: …իմ կարծիքով

• Մարինե Պետրոսյան says:

  13/02/2010 at 01:15

  Նունեի քոմենթի առիթով.

  ինչ որ ուզում եմ
  հասարակ բան ա
  բայց ոնց որ չկա

  մրջյունները կան
  մեղուները կան
  օրը բացվում ա
  օրը փակվում ա

  ինչ որ կա իրա
  վկայությունն ա

  բայց ինքը
  ինչ անես որ
  չկա

• Նունե Լ. says:

  13/02/2010 at 13:33

  դե հիմա կարդանք այսպես.

  ***
  Ինչ որ ուզում եմ`
  հասարակ բան է,
  բայց ոնց որ չկա:

  Մրջյունները կան,
  Մեղուները կան,
  Օրը բացվում է,
  Օրը փակվում է:

  Ինչ որ կա` նրա
  վկայությունն է.

  բայց ինքը,
  ի?նչ անես, որ`
  Չկա:

• նանոր says:

  01/03/2010 at 15:03

  մերսիիիիի, մերսի,մերսի…

• Արմինե says:

  03/03/2010 at 17:30

  Ինձ թվում է, որ Մ.Պետրոսյանը այդպես է գրոմ առանձնահատուկ, եզակի երևալու համար:Նա փորձում է ցույց տալ, թե ինքն ազատ է կապանքներից, կաղապարներից, սահմանափակումներից, բայց ազատ մարդ չկա:Պետք չէ այդչափ աղավաղել բանաստեղծական լեզուն յուրատիպ կամ նորարար կոչվելու համար:

• մարինե պետրոսյան says:

  03/04/2010 at 23:06

  գարուն ա ձուն ա արել

• hasmik says:

  17/07/2010 at 22:58

  shnorhakalutyun hishoghutyand!
  apres!
  lave, vor marinei poeziayin chndorinaken u chgaytakghven .
  ay,henc nor es nranic vercreci mi ban–sirelii anuna petk e grel pokratarov,inchpes–marine petrosyan

• DONORE says:

  06/01/2012 at 13:33

  Yntir a asvac: Hamadzayn em: Inqy patmutyan mej chi mtnelu: Ay` Antashyann urish a:

• Ռոբերտ Ծատուրյան says:

  29/11/2016 at 16:16

  Էս բանավեճը, որի Մարինեն սկիզբ ա դրել, արդեն մտել ա պատմության մեջ, հայոց լեզուն կարիք ունի էսպիսի բանավեճերի։ Իսկ «ա՞» թե «է՞», և՛ մեկը և՛ մյուսը, կարելի ա «ա»-ով գրել, կարելի է նաև «է»-ով գրել։ Նույն բանաստեղծությունից երկու տող համեմատենք․

  …
  մայրս ասում է արևից սևացել տղմաձուկ էի դարձել

  …
  մայրս պատմում ա որ ես հաճախ էի շվարած նստում

  Նույն բանաստեղծության մեջ միանման էս երկու տողերը ես «ա» ու «է» եմ թարգմանել, նրանց գործառույթները տարբեր են, իսկ բացարձակ ընտրության կարիք կարծում եմ չունենք։