Ալֆրեդո Տրեխոսը ծնվել է 1977թ Սան Խոսեում /Կոստա Ռիկա/։ Լույս է ընծայել «Նամակ առանց տեքստի» (2001), «Մրմնջյուն թունալի գիշերվա համար» (2005, 2006), «Ծանր փոխադրամիջոցներ» (2009, 2010), «Կինո նկուղներում» (2011), «Նախընտրում եմ տեսնել կայուն վիճակ» (2012), «Ռիվյերա պարադայզ» (2014), «Գրուներ» (2015), «Վաղեմի անելիքներ» (2015), «Պրուսիա» (2017), «Սեդ Հիլ» (2019)։
2011թ․ և 2017թ․ արժանացել է Աքիլեո Խ․ Էչեվեռիա ազգային մրցանակի՝ պոեզիայի անվանակարգում։
ՕՐԻԳԱՄԻ
Ինձ վճարում են խաղալու համար
ասել է թե՝
անհեթեթ երեխայության համար։
Ինձ վճարում են, կամ այդպես են ասում,
պոեմներ գրելու համար
և այդպես վրաս թափվող անձրևը
լցնում է գանձատուփս։
Պիտի աշխատանքի գնամ։
Ճիշտ կլիներ «չփորձե՛ս» ասել
սրտին՝ քառամաս փականին
որ արյան առևտուր է անում ու թքում
ինքնակամ հանգեր։
Ինչպես ասել որ այս պոեմը
քայքայում է սեռական կյանքը
ինձ նմանակող աղքատների։
Հիմա էլ ինձ հետապնդում է
Թղթից սարքած մի շնիկ
Որը հենց ես եմ։
Քանզի սրան է վերափոխվել սերը․
օրիգամի շուն-շանորդիի։
ԴԱՆԱԿԸ
Նա, ով գրում է դանակով
թող քնի մի հատը
բարձի տակ պահած։
Թող սպասի դանակով
թող խմի՝ դանակը
շշի կողքը դրած։
Թող խոսի՝ դանակը
ատամների արանքում սեղմած։
Թող գրոհի գերեզմանները, հարձակվի մատակարարների,
աղբահավաքների վրա,
թող ներխուժի մատուռները,
վիրահատարաններն ու պանդոկները։
Թող սեր անի դանակով
մեկ ուրիշ դանակով սարքած,
դանակի մասին մտածելով,
ամենամահաբեր դանակը սրելով։
Թող մի դանակ էլ ինքը լինի ։
ՊԼԱՍԱ ՄԱՅՈՐ
Հենց որ աղավնիները հասնում են զբոսայգի,
առանց հավակնության ու սեթևեթանքի,
վերածվում են կտուցով շների։
Քեզ չեն կծում, քանզի թևեր ունենալուց բացի,
ողջամիտ են ու քեզ չեն ուզում տեսնել
իրենց ընտանեկան ալբոմում։
Հնարավոր չէ տշել աղավնուն․
հենց մեկը ոտքը վեր է հանում սառը գետնից
այդ սրիկաները թռչում են
նպատակ ունենալով Քաղաքապետարանի դուռը նախշել իրենց փետուրներով:
Էլ ավելի դժվար է
նրանց տիրանալ մտովի․․․
Աղավնիները փայլփլում են արևով
ու անշուք դառնում
լուսնի լույսով:
Շների պես են քայլում
աղավնիները զբոսայգում։
Ճուտիկ չեն։
Գիշանգղ չեն։
Ոչ մի բան էլ չեն։
Բայց թռչում են։
ՎԱՏԱԲԱՆԵԼՈՎ ԳԻՆԻՆ
Միշտ վատ եմ մտածել գինու մասին։
Գինի խմում են միայն նրանք
ովքեր շատ թյուր կարծիք ունեն
իրենց գինեմոլության մասին։
Դա ընդամենը
խաղողի անհաջող ապուր է
որն անգամ արժանի չէ
ծարավի բագինին դրվելու։
Գինին սովորաբար ազդում է
անհույս հարբեցողների վրա.
կահույք պատրաստողների,
կոշկակարների,
անճաշակությանը տրված անբանների,
պոեզիան ուրացողների։
Փոխարենը, օղին —
որից անգամ զանգերն են քրտնում
Մայակովսկու Մայր Ռուսաստանի—
միակ նյութն է
որը շրթներկի բծերն է մաքրում։
Քայքայում է բծերը՝
ասես թթուն՝ հախճապակին,
ու տանում-հասցնում դժոխք
դնում ճակատին Հուդայի
որ հավերժ տառապի։
ԽՈՒԶԱՐԿՈՒԱԲԱՐ
Ինչ-որ մի տեղ
կարդացել եմ կամ լսել
որ մեկի աղբը քրքրելով
կարելի է իմանալ բավական կամ ամեն բան
նրա սովորությունների, անգամ՝
ափսոսանքի, կյանքի կամ մահվան ակնկալիքի մասին։
Այսօր քրքրեցի իմ աղբը
որ երբեմն օրերով եմ կուտակում
քանի որ լավ գիտեմ դրա արժեքը
ժամանակ անց, ճիշտ բառերի դեպքում:
Ուրեմն իմ ունեցած աղբում,
որ կուտակվել էր ինքնիրեն
կամ՝ սովորությանս համաձայն,
հայտնաբերեցի երեք շիշ լիկյոր՝
բոլորի տակն էլ կար մի քիչ խմելու բան։
Մի տուփ Viceroy ՝ դատարկ
ու ճմռթված։
Թղթի կտոր՝ անընթեռնելի
անուն վրան (ո՞վ է հիմա այսպիսի բան գրի առնում)
Կոկաինի մի պարուրակ, նույնպես դատարկ։
Վալյեխոյի ասածի պես․ «ինչի՞ մասին խոսել ՝ չորրորդ չափմա՞ն:
Հականեխիչ՝ շշով (հաճախ եմ վնասվում, դրա համար՝ հաճախ առնում)
Դողէրոցքի դեղամիջոց (երկար գործուղումից)
Պոեմ սիրո մասին, ավիատոմս, մի ամբողջ գիրք (էլ ավելի երկար գործուղումից)։
Մասնագետները ի՞նչ կասեն,
որքանո՞վ ճիշտ կհասկանան,
Կարո՞ղ է մեկ էլ ենթադրեն, որ ես
նոր հագուստի սպասող
եպիսկոպոս եմ։
Կամ՝ պաղած ձեռամբ
երկյուղի պատարագիչ։
Ես էլ գրողը ձեզ տանի կասեմ։
Ես փողոցից մտած ցավակցություն հայտնողներից եմ
որ լեցուն է էժանագին սեքսի ու
պանդոկների իրողությամբ։
Քանի որ ես եմ դա ասում։
Ու դա իմ աղբն է հաստատում։
Իմը։
Թարգմանությունը իսպաներենից՝ Ալիս Տեր-Ղևոնդյանի
