Երբ ասում եմ քեզ, որ դու իմ արևն ես,
Նկատի չունեմ հուլիսկեսյան արևը։
Երբ ամեն ինչ ջերմ է թվում,
և ստիպված ես կկոցել աչքերդ։
Ես նկատի ունեմ խոր ձմեռվա արևը։
Երբ շաբաթներով չեմ տեսել ամպերի բացվելը,
Երբ այնքան երկար եմ մրսել,
Որ չեմ կարող մտաբերել տաքության զգացումը։
Վերջապես դու ժամանում ես
Իմ ամպամած երկնքի հետևից
Եվ հիշեցնում ես լույսի զգացումը։
Ուստի, երբ ասում եմ, որ դու իմ արևն ես,
Ես չեմ ուզում կլիշե հնչել։
Պարզաապես մինչ քեզ,
Իմ երկինքը միշտ մոխրագույն էր։
***
Նախկինում ես նախանձում էի բոլոր այն մարդկանց, որ հստակ գիտեին՝ կյանքում ինչ էին ուզում։
Երեխաներին, որ մեծացել են ստատոսկոպը պարանոցին,
Իսկ հիմա հիվանդանոցում են աշխատում։
Նրանք, ովքեր հպարտորեն և առանց կասկածի էին խոսում իրենց երազանքներից։
Ինձ համար երբեք այդպես չի եղել։
Երբ ես հինգ տարեկան էի, ուզում էի կրկեսում լինել։
Երբ 10 տարեկան էի, ես հետախույզ էի։
Երբ 11 տարեկան էի, արդեն երազում էի տիեզերանավով լուսին հասնելու մասին։
13-ում՝ երգչուհի էի։
15-ում՝ ճարտարապետ էի։
17-ում՝ իրավաբան էի։
Ես 22 եմ հիմա։
Եվ դեռ ձեզ հստակ չկարողացա ասել, թե ինչ եմ ուզում լինել։
Բայց ես այլևս չեմ կարծում, որ միլիոնավոր տարբեր երազանքներն ունենալն անեծք է։
Եվ գուցե այս երազանքներն իմ ստատոսկոպն էին այս բոլոր տարիներին։
Գուցե ոմանք չեն ծնվել մի բան լինելու համար։
Մենք ծնվել ենք, որ երազենք։
Թարգմանությունը անգլերենից` Էվելինա Դամիանի
