Զարուհի Բաթոյան | In relationship with Երևան

Ցուրտ է,
բացօթյա սրճարանները դատարկ են,
բոլորը տանն են համբուրվում՝
նախապատվությունը տալով իրենց կանանց։

***
Ես հեղափոխություն չեմ տեսել,
Չեմ էլ տեսնի երևի
Բայց պատուհանից այն կողմ
շինհրապարակից լսվող աղմուկն ինչո՞ւ է հեղափոխություն հիշեցնում։

***
Սիրտս կարծրացել է,
որպես քար
տամ
պատդ շարիր։

***
Վստահում էինք իրար
բայց երեկ
պատշգամբիդ
ճաղավանդակ տեսա։

***
Գրողը տանի, Քաղա՛ք,
մի հարմար տեղ տուր,
նրան համբուրեմ։

***
Ծույլ արևը
ինչ լավն է
ինչ լավն է արևը քո վերջին,
օտար սերերի պես,
որ գնալու են շուտով։

***
Հասկանում եմ,
որ սիրում են ինձ,
երբ սկսում են քո աստիճանները հաշվել․․․

***
Դաշնամուր նվագելն ինչ է՝ չգիտեմ,
Կնվագեի նրա հեռանալուց հետո
Դրսում,
Մթին
Մենակ
Առանց վախենալու
Առանց մրսելու
Առանց հույսի
Առանց մեյքափ։
Մեկ է՝ էլ ետ չի գալու․․․

***
Ծանրացել ես․
մարդիկ իրենց հիշողությունն են թողել քեզ
Երազանքները վերցրել
մեկնել են ուրիշ քաղաքներ։