Լուսանկարը՝ Սոնա Ադամյանի
Չնայած
Օրը թաց է, ինչպես մի դուռ,
որով
ինձնից քեզ եմ մտնում`
մեջքով
դարձած աղմուկի դեմ,-
եկեղեցուց դուրս գալու պես…
Հույսի սկիհներն, ինձնով հարբած,
սայթաքում են ծաղկիս ետև,
և շյուղ առ շյուղ
խոնարհվում է մեջքս պայծառ`
շեմիդ անդեմ ածանցներին…
Եվ դու հանկարծ…
չնայելով դու տեսնում ես,
որ ես քեզնից փուլ եմ գալիս,
ու ձեռքերդ չկան,
որոնք
պիտի մեջքս ընդգրկեին…
Ձեռքերդ մնացել են եկեղեցում
աղոթելու`
ինձ գրկելու ըղձականով…
***
Եվ անունիդ մեջ
ժամ առ ժամ մաշվող օրերիդ
երկչոտ
ստվերները թաց`
քեզնից գունաթափ,
ինչպես մեղքիդ մեջ բույրերի ռոնդոն,-
վարդից մինչ կեսօր
ինձ են զբոսնում անփարատելի`
քո նախավերջին
բառից ճղոտված հրեշտակի պես…
Բայց դու աղոթի՛ր բույրերս հանկարծ…
***
Լուսնի անկյունը բարդ է
ու պայծառ`
դողէրոցքի պես…
Գիշերը գետ է`
աստղի երանգից կո՜ւյր շարահյուսվող…
Հյուսքերից կախված`
կոտորակվում է երկինքը վարդգես`
շուրթից արտածվող աստծո
դողի պես…
Սուր կատատոնիա` յոթ թռչուններով…
Ժամերը թռչնիդ փոշոտումներն են`
ծաղկիս երազում…
Դու նորից
չես եկել սիրտս,
զի այն կողպել ես անվանդ տառով…
Թռչնիս անկյան տակ
արցունքը դուռ է…
Ես քեզնից ներս եմ,
դու քեզնից չկաս…
Զարթնի
– Հոպա՛ր,– ասում է Միլենան
իր առաջին բառը`
հիշելով, երևի,
ձայնիս ուղղությամբ իր
հրեշտակի աչքը`
իր անվան պահի մեջ…
– Հոպա՛ր, զարթնի՛,– ասում է Միլենան
փոքր-ինչ անհանգիստ`
հիշելով, երևի,
իր Աստծուց աճած ինդիգո մատներ,
որոնցով պետք էր
որոշել Լույսի տեղանքը
հաջորդ երազից առաջ…
– Հոպա՛ր, հագի՛,– ասում է Միլենան`
հագուստներս հատ-հատ
բերելով անկողնուս մոտ.
հիշելով, երևի,
քնի ներսից տեսած`
երազներիս մեջ իմ
Աստծո մերկությունը…
– Հոպա՛ր ջան,– ասում է Միլենան
գլուխս գրկած`
հիշելով, երևի,
իր երազի մեջ իմ
Աստծո տխրությունը…
– Հոպարը ո՞ւր ա,– կանչեց Միլենան
լուսաբացից առաջ`
բացելով աչքերը,
որոնք արթնացել էին
երազի մեջ…
ո՞ւմ Աստծո…
***
Բոլոր իմ բացակա վայրերում
քեզնից սերմանում եմ
լռակյացությունս…
Բայց ո՞վ կետադրեց
խոսքիս բուրմունքների միջև…
Սպիներ բացարձակ`
արթուն երազի ճակատից ի ներս…
Երբ որ արյունս ցանկաս
թարգմանել,
բանաստեղծություններիցս հավաքի՛ր
Հոբի քարերը…
Դրանք գաղտնի բջիջներն են
որդուդ
բոլորագիր թախծի…
Սեր
Կյանքիս 30 լուսայգերի
միջով
ծաղիկ առ ծաղիկ
բոլոր մեղքերս թողած`
մինչև ժամանեցի,
նա արդեն հեռացել էր`
թողնելով Ընթրիքի սեղանը…
Ու ես
մինչև երեկ դեպի ներս էի
ծիծաղում բառերը`
որպես
հոգեմետ ձկներ…
Պարզվեց` 33-ը շատ էր…
***
Տունն եմ նախընտրում նրբանցքից մինչև:
Եվ ահա մի օր
Ասակի նեղլիկ դռների միջից
մորեմերկ սրտով
ես ցած նետվեցի:
Ոտքի ելա և մաշկիս փոխարեն
ձա՛յնս թափ տվի աշխարհի փոշուց…
Ու նախընտրական (ո՞ւմ) մեղքի
կոպը դեռ շոյելով
գեղեցիկ`
ես քայլում եմ աններելի պոեզիա…
Ու քայլվածքիս մեջ տողեր կան, որոնք
միայն սե՛րն է, որ պիտի գա` մեկնի
դեպի երջանիկ թարթիչը մահվան…
***
Եվ ցուցամատը ձախ տարիներիս
այ այսպես վրան պահած`
շոյում եմ
բնականոն Ում այս ձեռագիր սպին,
որ շողշողում է,
ինչպես կամերտոն`
քթի և շուրթի միջև (այսինքն`
հոտառության ու խոսվածքի միջև):
Երեսուներեք շեմերից դեպի
ներս` հոտ եմ քաշում,
ու կամերտոնից` զընգ – մատիս վրա
տառադարձվում է
թանձր մի կաթիլ: –
Ես նախանձում եմ բոլոր նրանց, ովքեր
որ տեսել են ինձ`
մանուկ – հեծանիվ նստած
քշելիս…
Եվ նախանձս եռանիվ է,-
հանուն
հոր և որդու և Սուրբ Հոգու:
Շնորհակալություն:
***
Պոեզիան մի աստիճան է,
որը ի՛նքն է
ինձ բարձրանում
ներքև
մեղքի հրվանդանից:
Իմ և հորս միջև
հոսում է Հարցի երաժշտությունը,
որի ջրերում
մահից լողանում են բառերը`
մորեմերկ, ինչպես աղոթքս վանքում…
***
Թանաքագույնը
երկյուղի սքանչացումն է
սառը լանդշաֆտներով
գիշերվա,
որի թիկունքից հայտնվում է
անակնկալ մի ձեռք`
անմեղության ու դավաճանության միջև:
Ո՞ւմ թղթերի վրա են մատնահետքերը
պսպղացող 12-ից հետո:
Օդը դողում է`
ինչպես ծալազարդ գիշերազգեստը
կասկածի:
Պետք է սպասել լուսաբացի
մերկությանը…
Խաչակնքի՛ր, Թռչո՛ւն:
Օխրա դո-մաժոր
Գիշերվա անշտապ արմատներն ի վեր
կլոր-կլոր մոտենում է
վաղորդայնի նշանադրությունը,
որ բաժանվում է
ծաղկի եռանկյուն վարսանդի միջև,
ուր աղն ուտում է ձկան կմախքը`
ձկնորսի լյարդում:
Մուգ ջրերի
թախծի միջից մահանում է
ենթագիտակցությունը Ավագ
ուրբաթների:
Դռնորի առջև
մերկանում եմ ես ինձանից,
և իմ ձայնից մնում է
Հիսուսի ոճով մի ստորագրություն`
այգի ցողերին…
Ադելի
Եկար
մեր մեջ ասած
անմոռուկի խաղաղ
հոնքերդ ինձ հերքող
Զատկի ձվաբջջից
աղոթումներ ճաքած
որպես կճեպից վառ
փլվող բանատողն այս
իմ ու քո արանքում
նեղլիկ փողոցներով
ջերմոցներից վերքի
թաղ առ թաղ
բույն առ բուն
կփոշոտվեն բայց-եր
որ չուղեկցեն իրար
կուրությունը նեղլիկ
միջանցքներով վարդի
հաղորդակից որպես
կաթնանոթներ
ուր-կից
լաջվարդ րուրիներ է
հանգս երդվում
բայց դու
չմոռանաս ինձ միշտ
դրժել որ չմրսեմ
նեկտարանոցներում
ծաղկի ում քանի օր
արդեն հոտ ես քաշում
մեր մեջ ասած…
Տասնմեկերորդ պատվիրան
Երբ Սերը բաց ես թողել ձեռքիցդ,
ծափահարի´ր
հոգուդ «տկարությանը»:
Եվ ի ներումն Լույսի, որ թռավ
թարթիչներիցդ,-
ծափահարի´ր` ափդ այտիդ,
որից պոկեցիր բույրերի սրինգը:
Սրի´նգն ապտակիր…
Մի ձեռքը նույնպես ծափ է տալիս:
***
Հորս պատերազմում ես չտեսա,
բայց – դեռ մորս արգավանդից – հիշում եմ,
որ Նա լույս էր քամում Կարա-բաղից…
Որ իրենց հանկարծ
ետմիջօրեին միայնակ չզգան
թոփալ ապրիլը,
կույրերը մարտյան,
մայիսի վարդը…
Ինձ ապրիլն այստեղ ցնցե՛ց,
հիշեցի.
այս վերլիբրից
կես համբույր առաջ էր
հորս տխուր արշավանքը խաչակրաց,
որոնցից ես միջնեկն էի,
այսինքն` միջև եկած,
այսինքն` միջնորդը…
Ավազակից, որ մեծն էր,
մինչև փոքրը` մի Կարիճ,-
ես` դեռ վա՛ղն էլ հենց
չներվելու չափ մի Կույս Համայստեղ –
ապրիլի հետքերին
մարտերում կուրացած
մայիսյան վարդերով…
***
Միակ որտեղդ
քո անվան տխրությունն է,
որի ընդմիջով
դու կատարվում ես`
զվարթորեն թաց,
մոռացության պերճ արվարձանիդ շուրջ,-
դեպի ծաղիկը`
մահվան նրբանցքից.
միակ ճանապարհորդը`
քո վերաբերյալ:
Դու մոտենում ես, նրան չես տեսնում,
նա տենդի միջից կռահում է քեզ,
որ դու քո լույսի փոշին ջանաս իր
վարսանդից դեպի…
Բայց դու նրան չես ճանաչում,
ինչո՞ւ:
«Ինչո՛ւ»-ն ճանաչիր…
***
Միայնակ ինձնից,
ամենից մենակ`
նախորդիվ գիշեր ժամերի տակով
ես ոտաբոբիկ այգու շեմն անցա:
Գուցե այդ պահին զմրուխտ քնի մեջ
նա իր երազի ոռոգման մասին
իմ ինքնահոսի ձայնն էր մտածում,
բայց ես մոտեցա խաղաղ, ծառս որբ
դրի թևիս տակ և դարձա… գաղտնի:
Ես նստել էի հասարակածին
և իմ վարդավառ-արցունքի
աղի նվագն անելով շրթհարմոնիկ,
բայց –
ծառիս զո՜վ կանաչ հիշողությունը
աչքերս լցրած`
ինձնից փրկվածի խաչն էի
սարքում ես – մենակ – ինձնից…
Կողքիս մեռել էր սիրո արդեն-ը:
Կեսգիշերը լյա-մինոր ուրբաթ էր
քսում մատներիս,
բայց ես հենց սկզբից
փակ էի պահում մատներիս աջը`
որպես Շաբաթ օր,-
հարության կերպը թաքցրած ափիս մեջ…
