Լուսանկարը՝ Անդին ամսագրի
Քառատողով գրել,
երբ ջահել չես արդեն –
դա նույնն է` ինչ ծերը
դիմի ձեռնափայտին…
Քանզի տողը ազատ
խոյանքի է տանում,
ազատ ռիթմն` անկաշկանդ
սանձարձակության, երբ
հովատակը պոեզիայի
սլանում է անսանձ,
ու պետք է մնաս պինդ`
մեջքի վրա անթամբ:
Քառատողում հանգի՜ստ
դրվագում ես վարգդ,
մի կերպ պահպանելով
հին հեծյալի վարկդ…
ԿՅԱՆՔՍ
Պատրանքների միջով,
պատրանքների միջո՜վ –
հանց մառախուղին` կեր:
ՈՒ՞ր ես, ախ, իմ ընկեր…
Հարբած էի, հարբա՜ծ
/ հազար տեսիլներ… քած…/,-
ծնկներիս էր ծովը:
Ծովի մոգոնողը…
Պատրանքի մեջ էի:
Մինչև աչքս բացվեց`
արդեն վերջն էր, էլ ի՞նչ,
բացվեց, ապա…թացվեց…
ՄԵՆԱԳՆԱՑԻԿ ԿԻՍԱԼՈՒՍԻՆ
Կեռքիթ,
ճոճվող հանց
Կլեոպատրայի
նավը
/ ողբում է
այնտեղ
Կեսարը
ցավից /:
Էլ ի՜նչ,
էլ արդեն
դեմքդ
աբրեշում
շներն են
միայն
կաղկանձով
հիշում…
ՀԵՌԱՑՈՂ ԾԵՐ ՓԻՂԸ
Մեջքիս – ամբարած իմ
իմաստության Բուդդան –
տանում եմ, այստեղ էլ
ոչ ոք այն չի կարդա…
Խորքում թավուտների
հմայախոտ են ծխում:
Լուսինն է երերում`
ասես ոսկե խխունջ:
Զանգուլակներս` աստ,
երեխեքին նվեր:
Հեռանում եմ ես հաշտ –
ասես չեմ էլ ծնվել…
«ՎԵՈԼԻԱ»: ԱՇԽԱՏԱՍԵՆՅԱԿՍ
Նույն տեսարանն է միշտ:
Աբովյան 66 – ից,
պատուհանից իմ այս`
անդ – Մայր Հայաստանը,
Հաղթանակի այգում:
Ռակուրս 1.- Զնգուն
ամռանն այսպիսին է –
ստվերը թրի շեղբի
ընկնում է հենց կոնքին:
Ռակուրս 2.- Իմ մեջ`
ջրերը զարթոնքի
/ «Վեոլիայից» պրծնե՜լ…/:
Հրեղենս` թամբած…
Ռակուրս 3.- Ամպած
օրով, մշուշի մեջ`
օրորվող-հեռացող…
Մայր է մի կարեկցող…
ԻՄ ՀԵՐԹԱԿԱՆ` «ԾԻՐԱՆԱՎՈՐԸ» ԺՈՂՈՎԱԾՈՒՆ
Ասես Անդրոմեդայի միգամածության
Անտարես պայծառ աստղից –
«Անտարես» հրատարակչությունից
իջավ տպաքանակը
ծիրանագույն կազմով
ու մոլորված մակաղեց –
զի խալխն այլ բանի էր
և ոչ ընթերցեր զբանն…
ՈՒ մոլորված մակաղեց
Աստծո գառան պես:-
ՈՒ ի՞նչ արվեր, որ…
Խաչեինք – մաշկեի՞նք…
Եվ մակաղածը
եղև մատաղ,
որ յոթ տեղ բաշխեցինք,
առնելով երբեմն քամահրանքի աղը
ընծայաբերման ափսեի հատակին…
Եվ հազա՜ր մարգարիտ թափենք,
բոլորն էլ` բրոի բրոի…-
ՈՒ կրքոտ խռխռոցով
Լեգիոնը թող տրորի…
ՆԵՐԲՈՂ ԼՈՒՍՆԻՆ
Հիմա, քսանմեկերորդ դարում,
քո վրա ավելի շատ
մետաղի ջարդոն կա,
քան` ռոմանտիկա ու խորհուրդ
/ հանգած մարտկոցներով, լքված
լուսնագնացներ զանազան,
Նեյլ Արմսթրոնգի
սկաֆանդրի պոկված կոճակը,
մի դանակ` հրեշտակների թողած,
որով ձմերուկ են կտրել…/:
Ավելի շատ մետաղի ջարդոն կա,
քան` ռոմանտիկա ու խորհուրդ:
Բայց էլի իմ յարն ես դու,
պոետի քնարն ես դու…
Էլի` մինչև չամպի` չկորչես,
արտերը չեն մտնի քուն:
Արտով անցնող իր ճամփով
չի գնա մեկն իր յարի տուն…
Էլի վայրի մեղրահացի պես ես,-
ծորում է քո քաղցր լույսը:
Էլի քո անքուն ընկերն եմ
ու խելակորույսը…
ՄԹԱԳՆՄԱՆ ՏԵՂԵՐ
Թերթում եմ գրքերս
հերթով / վերջերս
շատ եմ թերթում /,
հանց ծերն` իր
օրագիրը – գոհ եմ
/ թեև` չի կարդում…երկիրը /:
Դուստրե՜րս սիրուն – և, իրոք,
մեկը-մեկից սիրուն-տարբեր են
/ թեև` քննադատներն անտարբեր են –
բամբասեի՜ն գոնե պառավի պես…/:-
…………………………………………………..
Ոչ ոք չի գա խնամախոսի,
թեև դուստրերիս աչքունքում
հենց ինքն` Աստծո լույսն է հոսում…
Լույսը` լույս – ցնծուն են ընդհանրապես,
բայց գիտեմ` տեղեր կան խրթին-միստիկ:
Բայց հո չե՞մ գրելու մերկ-պարզ`
հանց կոմունիստական այն մանիֆեստը…
Անվանենք «մթագնման տեղեր»:
/ Մի գրագետ շշնջում է.«Դեռ հու՜յս կա…»/:
Բայց ո՜վ գիտի, գուցե սև խոռոչում
ամենից ավելի՞ շատ լույս կա…
ՀԱՆՃԱՐԻ ԱԿՆԹԱՐԹԸ
Խոստովանեմ, երբեմն
նշմարվել է հանկարծ,
ինչպես մի գեղուհու…
ազդրի ցոլքը – մի պահ –
փեշի ճեղքից, ապա`
արագ անհետացել…
Հանց հայելուց ընկած
արևի շողքի հետ
խաղա երեխան – ձեռքը
տանի` բայց կորե՜լ է…
Մարդուս հայելու մեջ
Աստված մոլորվե՜լ է…
ԵՐԵԿՈ
Եվ երբ վերջալույսն է
անհույս մի հիվանդի
աչքի պես մարմրում,
հեթանոս լապտերներ են
կտղուցաջեռ կարմրում
մայթերին, կամուրջի տակ…
Օ, մի նո՜ր Ամստերդամ…-
Եվ այս տողը վրձնելիս
էլ ինչու՞ կարմրել:
Արի’, արի երգենք
քաղաքն այս, Ժակ Բրել…
Տեղ չկա իմ բառերին
այս ոստանում կամ ունկ,
ուր լսվեն կամ ննջեն –
քաղաքը գոտիների է
բաժանված միլպետների ու
մուրացկանների միջև…
ՀԱՐՑՈՒՄ
Գրելով իմ գիրը,
և աջակցությամբ Քո,
ջանում եմ արարել
մի բան` շնչիդ ներքո`
կատարյալ, քան ինքս
/ գոնե հուսում եմ դա…/:
Սակայն, սակայն…Ո՜վ Դու,
Կատարյալից էլ` վե՜ր,
ի~նչ կարիք ունեիր
այս աշխարհն անկատար
արարելու – ի՜նչ փույթ…-
Վրիպու՞մ էր անփույթ,
իսկ ժամանակն ինքը`
աղե՞տն Հավերժության…
Հավանաբար սա է –
Գոյը` Բանն – «Եղիցին»,
հեղված քո ոսկին է`
ժողովվողը նորից
բանաստեղծի խոսքով
/ որ բայց Քո՜նն է կրկին…/:
***
Ապրիլը անցավ:
Ծաղիկը թափեց
պսակաթերթերը:-
Իսկ իր պատկերն ու՞մ
աչքում կմնա…
Տարիքը անցավ:
Մարդը սթափվեց,
տնտղեց վերքերը:-
Հիշատակն իր ու՞մ
սրտում կմնա…
ԼԵԶՎԻ ՀՐԵՇՏԱԿԸ
Քո հայացքի՜նն են
արար աշխարհի տեսադաշտերը,-
սևեռումից իր
հնձանների մեջ խաղողն է ճաքում,
կամ հայեցումի
արարքով թաքուն
պոետի ճապաղ
ջուրը գրեղեն գինի է անում,
իսկ ընթերցողին` անում բավական:
Տաղեր է հանում ժիր հարսանքավոր`
աշխարհին – Կաննա Գալիլեական…
Մինչ Սադայելն է
քաղաքագետի ձյութոտ բառերով
սփռում ամենուր ունկերին երաշտ,
անապատի այն սադրիչ ճառերով,
որ օձի պես են ոլորուն հոսում,
որ թշնամի են խոսքին ծիսական
ու գինին ջուր են անում կարասում…
