Պաբլո Ներուդա | Մի մնա, թեկուզ մեկ օրով ինձնից հեռու մի մնա

ԱՆՍԱՀՄԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ

Տեսնու˚մ ես այս ձեռքերը։ Նրանք
հող են չափել, իրարից զատել
հանքանյութեր և հացահատիկ,
պատերազմ արել ու խաղաղություն կնքել,
տապալել տարածությունները՝
բոլոր ծովերի և գետերի,
և այնուամենայնիվ,
երբ հասնում են քեզ,
քե՛զ, փոքրի՛կ,
ցորե՛նի հատիկ, արտու՛յտ,
չեն կարողանում բռնել քեզ
մինչև կհասնեն՝ հոգնում են
զույգ աղավնիները
որոնք բնավորվում կամ թռվռում են կրծքիդ,
վազվզում ոտքերիդ երկայնքով,
փաթաթվում` գոտկատեղիդ լույսին:
Ինձ համար դու ամենածանր գանձն ես,
ծովի սաստկությունն ու ալիքները նրա,
դու և՛ սպիտակ ես, և՛ կապույտ, և՛ ընդարձակ,
ինչպես բերքահավաքին`խաղողի հողն է:
Եվ այդ հեռուներում`
ոտքերիցդ մինչև ճակատդ՝
քայլելով, քայլելով, քայլելով
կանցնի կյանքս:

ՄԻ ՄՆԱ, ԹԵԿՈՒԶ ՄԻ ՕՐՈՎ ԻՆՁՆԻՑ ՀԵՌՈՒ ՄԻ ՄՆԱ

Մի մնա, թեկուզ մի օրով ինձնից հեռու մի մնա,
չգիտեմ ինչպես ասել, որ օրը ձգվելու է երկար
ես կսպասեմ քեզ ինչպես դատարկ կայարանում
երբ սպասում են ինչ-որ տեղ ննջող գնացքներին:

ԼՌՈՒԹՅՈՒՆ ԵՄ ԽՆԴՐՈՒՄ

Հիմա ինձ հանգիստ թողեք:
Հիմա սովորեք լինել առանց ինձ:
Ես փակում եմ աչքերս:
Եվ միայն հինգ բան եմ ուզում,
հինգ արմատ նախընտրելի:
Մեկը սերն է անվերջանալի:
Երկրորդը՝ տեսնել աշունը:
Չեմ կարող լինել, եթե տերևները
չթռչեն և հետ դառնան հողի մոտ:
Երրորդը՝ ծանր ձմեռն է,
անձրևը, որը սիրեցի, քնքշությունը
կրակի` կոշտ ցրտին:
Չորրորդը՝ ամառն է.
կլոր, ինչպես ձմերուկ:
Հինգերորդը՝ քո աչքերն են,
իմ Մաթիլդա, լավս, սիրելիս,
չեմ ուզում քնել՝ առանց աչքերիդ
չեմ ուզում լինել՝ առանց քո հայացքի,
ես փոխում եմ գարունը
որպեսզի շարունակ նայես ինձ:
Ընկերներ, այն ամենը, ինչ ուզում եմ:
Գրեթե ոչինչ և գրեթե ամեն ինչ:
Հիմա, թե կուզեք, հեռացեք:
Ես այնքան եմ ապրել, որ մի օր
ստիպված կլինեք մոռանալ ինձ,
ջնջելով ինձ գրատախտակից.
իմ սիրտը չուներ վերջ:
Բայց եթե լռություն եմ ուզում,
չկարծեք, թե մեռնելու եմ.
իմ դեպքում Ճիշտ հակառակն է.
այսինքն՝ դեռ պիտի ապրեմ:
Ստացվում է` կամ և լինելու եմ:
Եվ ուրեմն չի լինի ոչինչ, քան
ներսում իմ կաճի հացահատիկ,
սկզբում`հատիկներ, որ ճեղքում են
հողը՝ տեսնելու լույսը,
բայց մայր հողը մութ է
և իմ ներսում մութ է.
ես ասես ջրհոր եմ, որի ջրերում
գիշերը թողնում է իր աստղերին
և մենակ քայլում դաշտով:
Ուզում եմ ասել`որքան որ ապրել եմ
նույնքան էլ ուզում եմ ապրել:
Երբեք ինձ այսքան ուժեղ չեմ զգացել
երբեք չեմ ունեցել այսքան համբույրներ:
Հիմա, ինչպես միշտ, վաղ է.
Թռչում է լույսն իր մեղուների հետ:
Ինձ մենակ թողեք օրվա հետ:
Թույլ տվեք ինձ նորից ծնվել:

Իսպաներենից թարգմանեց Ռուզաննա Պետրոսյանը