Գոթֆրիդ Բեն | Օրը ամռան վերջն է գուժում

ՈՒՐ ՉԻ ԸՆԿՆՈՒՄ ՈՉ ՄԻ ԱՐՑՈՒՆՔ

Եվ ո՛չ մի սփոփանք -, առասպելներում,
քերթողական ցուցք նախամարդկային,
ոգիներն այստեղ լուսինն են կրում,
ցողն ու արոտը թանձրամարմին,
ծերպերում նրանք լճեր են երկնում,
վիհերում՝ արմավ ու թանձր գինի,
զմռսելով ճոխ տերություններում
մունջ ու սգավոր ժողովուրդներին:

Եվ ո՛չ մի սփոփանք -, լոկ հմայախաղ՝
պարերգով, երթով դիմակավորված,
եղջերվափողեր ու թմբուկազարկ
և վարսերի մեջ սոճին խրած –
հմայում են, ա՛րդ, տոհմ ու ցեղերին,
հարատևումի քաղցր տեսիլքով,
հուսավառելով, թե կարգադրեցին
կեցության վերին օրենքները ողջ:

Բայց ահավասի՛կ մի դիտակետում,
նախնիներից ու բուծումից էլ հին,
թևաբախումն է ծանրափետուր
մի պատկեր ցնկնում անասելի,
հայացքը նրա, որ գիրք ու կարկին,
լույս ու աստղեր է իր մեջ պահում,
անթարթ նայում է լուրթ հեռաստանին,
որտեղ չի ընկնում և ո՛չ մի արցունք:
Վերջին ոլորտ՛ն է սա, վերջին կոչու՛մ,
ծովամատույց ու բարձրաբե՛րձ երկիր.
ուր ծանրածանր հասկն է բողբոջում,
բոցավառվելով ամեն կրակից,
բայց աճում է այն ո՛չ հանուն կյանքի,
հասկաքամին է այսպես երգում,
այլ աճում է, որ ինքնամատուցվի,
երբ հանճարն է իր խոհը խոկում.

Անմահություն:

ՕՐԸ ԱՄՌԱՆ ՎԵՐՋՆ Է ԳՈՒԺՈՒՄ

Oրը ամռան վերջն է գուժում,
սիրտը նշան է հրձիգ.
որ պարպել է կրակ ու հուր,
կոհակախաղ ու ալիք:

Խունանում են պատկերները,
ժամանակն է ընկրկում,
դեռ փայլում են հին լճերը,
բայց ծանծաղ են ու հեռու:

Դու մի կռիվ վերապրեցիր,
որի հորձանքն ես կրում.
բանակները երազների
ու պարսերն են հեռանում:

Կրակահերթ ու վարդազարկ՝
ա՛րդ, ցնդում են նետ ու բոց,
սուզվում են խորքն անդարձության
երազ, նշան ու դրոշ:

ԾԱՂԻԿՆԵՐ

Լճակ էր մի՝ թունավորված
գորշ ծաղկունքով աշնանային,
վարակեց և ինձ:

Ափն ընդունեց՝ բարկացայտ,
ապերջանիկ, սաղարթաշատ,
հանց շիրմահող քայլքը իմ:

Հետո մահիճ գցվեց այգում.
այն ծաղկեցրեց մորմոքը ողջ,
լիճը, ամպերն ու փոթորիկը պարտեզում

ու բղավեց. Անկործան եմ ես հիմնովին…
Խանձում եմ ես մահվան ռեխը ցրտաշունչ:
Ա՜խ, ողջ կարմիրն ասես, կրակ ու կտղանք,
իմ ազդրերից հորդան ի դուրս:
Բարև, բարի լույս:

ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆ

Եվ ի՞նչ է, ի՞նչ է այս ողջ տաժանքը՝
կես-պատկեր, կես-բառ, կիսահաշվարկ,
որտեղի՞ց քո մեջ այսչափ կտղանքը,
արդյոք հույզերի՞ց ողբանվագ:

Ողջը առ քեզ է հորդում չգոյից՝
խառնիփնթոր ու հատիկ-հատիկ,
դու մերթ կրակ ես փրցնում, մերթ մոխիր,
ու ցփնում, մարում մեկիկ-մեկիկ:

Գիտե՛ս, չե՛ս կարող ամբողջն ըմբռնել,
մեկ-մեկ սահման դիր՝ կանաչ պարիսպ,
կմնաս խաղաղ ու երանավետ,
բայց և նզովված՝ կասկածամիտ:

Այսպես զօր-գիշեր նույն գործին ես դու,
կիրակի օրն էլ չունես հանգիստ,
արծն ես շաղ տալիս ժխորի մեջ ձույլ
և գոյն է հառնում տողատակից:

Թարգմանությունը գերմաներենից՝ Աշոտ Ալեքսանյանի