Տառականներն իրենց ապաստանն են
գտնում քո մարմնում, քո մարմնում, քո մարմնում,
իսկ դու չտեսնելու ես տալիս,
չլսելու ես տալիս մշտական ձայները՝
դե, թող էս ամեն ինչը,
քեզ այլ բան է պետք։
Թռչուններն իրենց բույներն են
հյուսում քեզ հետ եւ առանց քեզ,
իսկ ավելի շատ՝ քեզնից,
որ ապրեն ու տաքանան,
իսկ դու մնում ես մերկ ու վտիտ,
մերկ ու անտարբեր,
մերկ ու անիմաստ։
Քո մարմնում, քո մարմնում, քո մարմնում
ապրում է մի հոգնած արջ,
որ ուզում է քուն մտնի ձմռանը, աշնանը, գարնանը,
նա ուզում է հանի իր վրայից
այդ հաստ մորթին ու դուրս գա․
ինքը նույն տերեւն է։
Նա հասցնում է միայն վզի վրայից հանել մորթին,
եւ էլ ուժ չի մնում։
Քո մարմնում, քո մարմնում, քո մարմնում
ինչ-որ տերեւ շարունակում է այս ու այն կողմ գնալ,
երբեմն ընկնում է արջի բերանը,
եւ երկուսն էլ մեռնում են։
Թռչուններն իրենց բույներն են հյուսում քեզնից,
ու ո՞վ ես դու, որ խանգարես,
թող քնի քո մարմնում ապրող արջը,
թող քնի գարնանը, ամռանը, ձմռանը,
թող ուտի երբեմն այդ տերեւին,
թող երկուսն էլ մեռնեն։
Քո մարմնում, քո մարմնում, քո մարմնում
քնել է մեծ ու ծանր արջը․
նա անտարբեր է։
