Լուսանկարը՝ Հասմիկ Հակոբյանի
Քսանհինգ օրից գարուն է,
Թեթևսոլիկ ինչպես քսան տարի առաջ,
Բերանբաց,
Անառիթ ծիծաղի պատրասատ լրջությամբ,
Մուշտակից ազատված կնոջ մեջք,
Գուլպայից մաքրվող սրունքի պես ճերմակ,
Հանկարծակի կեռման անծանոթ խճուղում,
Որից նվաղում է սիրտդ
Ու քեզ նորից քո անցյալն է հղում:
Ջրերը լցվում են ջրերի մեջ,
և ամեն ջուր գիտի որտեղից է գալիս,
և ամեն ինչ թվում է ինքնամատույց ու մերկ,-
աղջիկները մայթին,
ծառը` նախորդ դարից,
շարքը կրպակների
ու երկնագույն ներկած
երկինք` իր ցած սահող
նրբին ներքնաշորով,
որ մի թեթև քամուց դառնում է ամպ
և անձրև է դառնում օրոր-շորոր,
Իսկ քեզ համար` արցունք,-
Որ գարո՛ւն է, ինչպես քսան տարի առաջ,
Որ գարո՛ւն է` ինչպես քսան տարի առաջ,
Որ գարո՛ւն է-
Ո՛չ դու…
