Առաքել Սեմիրջյան

Ուսերին բահը հենած, հուսահատ քայքով՝ ոչ աջ, ոչ ձախ նայելով, կյանքի մեծ մասը ետևում թողած ու շատ քիչ մասը առջևում գցած՝ գյուղացին գնում էր…

․․․ու պոլիէթիլենային տոպրակները: Մոռգից-մոռգ վազվզելով՝ անգիր էր անում դիակների թևերի տատուները: Նախորդ տարվա նոր տարուն մթերք փնտրելիս էդպես գտավ ծանոթ ձեռքը, երբ շուկան լեփ-լեցուն…

Խաչը ոտից գլուխ կարմիր էր։ Չէ՛, էդ կարմրությունը Հիսուսի արյան հետ կապ չուներ, կամ էլ ունե՞ր, ես չգիտեմ,- երկաթե անկողնուն, որին ժարգոնով «նառ» էին…

– Հիմա նա անհայտության մե՞ջ է կորել, թե՞ պարզապես նրա հետքն է անհետացել։ Երբ առաջին անգամ տատը թոռան զանգը չստացավ, հենց էդ հարցն անցավ…

Մի հատ էշն ի՞նչ էր, որ գյուղում չկար, Մի հատ էշն ի՞նչ էր, որ գյուղում չկար, Մի հատ էշն ի՞նչ էր, որ գյուղում չկար․․․…

Աստված ինքնասպանության փորձ էր կատարել։ Ամեն դեպքում էդպես էին խոսում խրամատում թաքնված քսանամյա մարտիրոսները, վայ շփոթվեցի՝ մարտիրոսները չէին, մարտիկներն էին՝ մի փոքր շտապեցի։ Թե՞՝…

Էս տարի ձմեռը շատ շուտ եկավ՝ մարտի տասնիննին: Նոր տարվա օրը գեմարոս արյունհոսեց: Արյունը ոչ թե գալիս էր, այլ չռռում, ու մտադրություն էլ չունեի…

Բլրագագաթը ոչ հայերինն էր, ոչ էլ ադրբեջանցիներինը, ու երկու կողմն էլ չէին փորձում մոտենալ բլրին, քանի որ կրակոցներից ու ռմբահարումից էնպես էր քրքրվել, որ…

Ռմբակոծությունը չէր դադարում: Որոշել էին մի գյուղ վերցնել, բայց երեք դիրքից ավել առաջ չկարողացան գալ: Էդ երեք դիրքն էլ հո դիրք չէր, մի ամայի…