Սոհրաբ Սեփերհի | Ուղեկիցների այգում

Սոհրաբ Սեփհերի

Ուղեկիցների այգում

Կանչիր ինձ,

Քո ձայնը լավն է։

Քո ձայնը այն տարօրինակ բույսի ավիշն է կանաչ,

Որ աճում է տրտմագին մտերմության ավարտին։

Այս լուռ իրիկվա տարածքներում

Ես ավելի միայնակ եմ,

Քան մի փողոցի ըմբռնումների տեքստում

Համը թեսնիֆի*։

Արի, որ քեզ պատմեմ,

Թե որքան մեծ է իմ մենությունը

Եվ իմ մենությունը չէր գուշակում

Քո ծավալի

Գիշերային, անակնկալ հարձակումը,

Եվ սա է հատկությունը սիրո։

Չկա ոչ ոք,

Արի գողանանք կյանքը, իսկ հետո,

Երկու հանդիպման միջոցին բաժանենք այն,

Արի միասին ինչևոր բան ըմբռնենք քարի վիճակից,

Արի շուտափույթ տեսնենք ԲԱՆԵՐԸ։ Տես, շատրվանող սլաքները

ժամացույցի ավազանի էջում

՛ժողովրդական ռոմանս։

ժամանակը վերածում են շրջանակի։

Արի, եւ բառի նման

Հալվիր իմ լռության տողում,

Արի, եւ ձուլիր իմ ափի մեջ

Լուսապայծառ սերուցքը սիրո։

Ինձ տաքացրու։

(Եվ մի անգամ Քաշանի դաշտում

Երկինքը ամպեց,

Եվ տեղաց հորդառատ անձրեւ,

Սառեցի,

Եվ մի ժայռի տակ

Ինձ տաքացրեց օջախը կակաչի)։

Այս մթամած փողոցներում

Ես վախենում են լուցկու

Եվ բազմապատկված կասկածանքի արդյունքից,

Ես վախենում եմ

Կանչիր ինձ,

Եվ ես կարթնանամ քո մատների ետեւից

Հասմիկների արեւածագին,

Իսկ հետո

Պատմիր ինձ այն ռումբերից

Որ ընկան, երբ քնած էի,

Պատմիր այն այտերից,

Որ թացացան, երբ քնած էի,

Ասա, քանի՞ բադ թռավ ծովի վրայով,

Այն պահին, երբ զրահապատ հրասայլի անիվը

Անցնում էր մանկան երազի վրայով։

Սոխակը իր երգի դեղին թելը

Ի՞նչ անդորրության զգացումի ոտքին կապեց։

Ասա, նավամատույցներում

Ի՞նչ անմեղ ապրանքներ մուտք գործեցին,

Ի՞նչ գիտություն հայտնագործեց

Վառոդի դրական երաժշտությունը հոտի։

Ի՞նչ զգացողություն

Հացի անհայտ համից ծորաց ինքնության մեջ

հացի ճաշակի։ Իսկ հետո, ես Հավատքի նման

Տաք ճառագումից հասարակածի, Քեզ կնստեցնեմ նախաշեմին այգու։

Կանաչից կանաչ

Ես այս խավարում

Խորհում եմ մի պայծառ գառնուկի մասին,

Որ գար ու արածեր խոտերն իմ հոգնության։

Ես այս խավարում,

Թաց բազուկներիս շարունակությունը

Տեսնում եմ

Մարդկության նախնական աղոթքները թրջող,

Այն անձրեւի տակ։

Ես այս խավարում

Դուռ բացեցի հին գազոնների

Եվ այն գանձերի առջեւ,

Որ դիտեցինք պատերի վրա առասպելների։

Ես այս խավարում

Տեսա արմատները

Եվ մահվան նորելուկ թփի համար

Ջուրը

Մեկնաբանեցի։

Կանչ սկզբնական

Ո՞ւր են կոշիկներս, Ո՜վ էր ձայնեց՝ Սոհրա՛բ, Ծանոթ էր ձայնը ինչպես օդը Տերեւի մարմնի հետ։

Մայրս քնած է

Եվ Մանուչեհրը,

Եվ Փարվանեն,

Եվ գուցե բոլոր մարդիկ քաղաքի։

Հուլիսյան գիշերը սգերգի հանդարտությամբ

Սահում է վայրկյանների վրայով,

Եվ պաղ մի զեփյուռ, ադյալի կանաչ երիզից

Իմ քունն էր հափշտակում։

Գաղթելու հոտ է գալիս,

Իմ բարձը լի է փետուրների երգով

Ծիծեռնակների։

Առավոտ կլինի,

Եվ այս ջրամանում

Կգաղթի երկինքը։

Այս գիշեր պիտի գնամ։

Ես, որ ամենաբաց լուսամուտից

Խոսել եմ այս թաղի մարդկանց հետ,

Ոչ մի խոսք չլսեցի ժամանակի սեռից,

Ոչ մի աչք սիրահարի պես հայացք չէր հառել հողին,

Ոչ ոք չհիացավ այգին տեսնելով,

Ոչ մեկը արտում նստած կաչաղակին լուրջ չընդունեց։

Ես մի ամպի չափ սրտնեղվում եմ,

Երբ լուսամուտից տեսնում եմ Հուրիին

Հասուն աղջկան հարեւանի,

Ամենահազվագյուտ թեղիի տակ աղոթագիրք կարդալիս։

ԻՆչևոր բաներ էլ կան պահեր հուզառատ,

(Օրինակ մի պոետ տեսա,

Այնպես էր տարված մթնոլորտով,

Որ երկինքը ձվադրեց աչքերի մեջ,

Եվ գիշերներից մի գիշեր

Մի մարդ հարցրեց ինձ․

«Մինչեւ ծագումը խաղողի քանի՞ ժամվա ճանապարհ է»)։

Այս գիշեր պիտի գնամ։

Այս գիշեր պիտի վերցնեմ

Իմ մենության շապիկի տարողությամբ ճամպրուկը,

Եվ գնամ այն ուղղությամբ,

Ուր երեւում են ծառերը էպիկական

Դեպի անբառ այն տարածքը,

Որ շարունակ կանչում է ինձ։

Մեկը դարձյալ ձայնեց․ Սոհրա՚բ, Ո՞ւր են կոշիկներս։

Թարգմանությունը պարսկերենից՝ Էդուարդ Հախվերդյանի