Ոչինչ
չի սկսվում,
չի ավարտվում,
ինչ գնացել ես,
ես նույն կետում եմ
կանգնած,
ձյունը ծածկում է կնճիռներս…
Կանգառ
Կանգնել է.
աշխարհը,
գործիքս,
օդը,
ժամանակը,
երթևեկը
փոշի-քաղաքի։
Կանգնել է պարոն նախագահը
լուսանկարչական կայծակի տակ
բարեկիրթ-ապուշ ժպիտով:
Կանգնել է
ծերացած Անժիկը
Ծերեթելիում,
հիսուն դոլարով
ոչ ոք չի մոտենում:
Կանգնել է մեռնող լույսը
շնչահեղձ շան աչքերում,
ու փախս է գալիս հոգին,
իսկ սոված մրջյունները
լույսից առաջ են շարժվում.
քարշ են տալիս տաք լեշը։
Կանգնել է հերս
սուրբ Գայանե եկեղեցու բակում
ու չգիտի՝ ուր գնա:
Աստծո մո՞տ,
թե՞ ծերանոց:
Կանգնել է ցողունը
որձ ծաղկի,
արեւի զասի տակ
լկստվում է։
Եւ ես,
որ անցել եմ մենության քարտեզի
բոլոր տեսանելի եւ անտես
ճանապարհներով՝
կորցնելով սիրտս ու դեմքս,
սիկտիրվել
լռվել եմ
երազից մահ տանող
ճամփաբաժանում,
կանգնել եմ
կիսամեռ-կիսասաղ
ու
չեմ արթնանում:
***
Հերոսին հենց սկզբում
սպանեցինք
ու դեռ հայրենիք ենք երգում…
Հիշողության քարը բացվել է
հանց դափնեվարդ,
եւ ցավի վերհուշը
տաք գոլորշու հետ
խփում է դեմքիս։
Ես մի րոպե կանգնում եմ
խաղաղության սարսուռի մեջ,
հաշվում եմ բեկորները
պատերազմ-հիշողության,
մինչ սեւ արևը
փակում է կածանը,
քայլում եմ,
անվերջ քայլում եմ
դեպի (ան)հիշողություն։
Հ.Գ.
Վերեւում ձեզ լավ գիտեն, տղե՜րք,
կներեք մեզ,
կներե՞ք,
վերեւում անուններ չեն տալիս,
վերեւում հիշում են առանց դեմք…
Իսկ մենք
էստեղ՝
հավիտենական էս աղբի մեջ,
միայն ծնվում ենք
ու մ(ո)եռանում…
***
Նույնիսկ ճանճերն են վայելում
քո գեղեցկությունը
(իսկ ե՞ս…).
պտտվում են
մազերիդ լաբիրինթոսի մեջ,
շղթա են կազմում
ու հերթով ճեմում են
հյութեղ
երկվորյակ կրծքերիդ…
համառորեն շնչող,
վերուվար անող ամոթաշուրթերիդ,
լայնարձակ, փափլիկ թեւերիդ։
Թաց քո բերանում
լույսի սաղմեր եմ նշմարում,
ու ջրերը գնում են…
Եւ մինչ դու քնում ես,
մարմինդ ապրում է
մի ուրիշ կյանքով՝
հոսում է
տարատեսակ բույրերով…
Նայում ու ամաչում եմ,
ես ամաչում եմ
իմ խեղճության համար։
Երանի չզարթնես…
Թող անխաթար մնա
իմ մսեղ վիտրաժը։
Էսպես։
Հ.Գ.
Գեղեցիկը չի կարելի արթնացնել,
գեղեցիկը
սպանում է…
