Այլևս…
Այլևս չեմ կարող
Ագռավին
Արծիվ պատկերացնել
Սերկևիլը
Կախարդական լամպի
Ճամպրուկդ փակել ես
Եվ բանաստեղծելը այլևս իմ գործը չէ
Քո ետևից
Ինչպես հնամաշ մի շենք
Կփլվեմ ինքս իմ մեջ
Ու կայլանդակեմ փողոցը
Քո գալը նշանակում է…
Լավ զգացողություն ունեմ
Ամեն ինչ լավ կլինի
Դու կգաս
Կկարես քամու մութ բերանը
Քո գալը
Նշանակում է
Տանջանքների ու սև օրերի ավարտ
Քո գալը
Նշանակում է մի նոր օրվա սկիզբ
Մայրամուտից անմիջապես հետո
Այն պահից որ գրել ես
Գալիս եմ
Օդանավերը
Վայրէջք են կատարում իմ սրտի մեջ…
Հավերժական մի դրվագ
Մարգարիտա
Մարգարիտա
Մարգարիտա
Մարգարիտա
Մարգարիտա
Մարգարիտա…
ԳրամաՖոնի ասեղը
Լռվել է քո անվան վրա
Այս գյուղը…
Այս գյուղը ապարդյուն գեղեցիկ է
Ջաղացները
Ապարդյուն պտտվում են
Բանաստեղծությունը
Բռնել է իմ ձեռքը
Ու տանում է հեռուներ
Խեղճ հայր
Խեղճ մայր
Խեղճ Լեյլա
Ես այլևս չեմ վերադառնալու
Աչքերում…
Իմ աչքերում աղյուս են շարում
Քո տան պատը
Օրըստօրե ավելի է բարձրանում
Մնաս բարով իմ սեր
Քեզ նորից չեմ տեսնելու
Հիմա երբ գրում եմ այս բանաստեղծությունը
Որմնադիրները այնտեղ
Զբաղված են իրենց գործով
Օտարականը
Ով սև շուն
Դու հիշողությունների հսկիչ ես միայն
Այստեղ այլևս
Ոչ մի գյուղ չկա
Եվ ոչ էլ օտարական
Նրան մոտեցող
Զուր մի հաչա
Ես պատահաբար եմ անցնում այստեղից
Պատվիրան
Աշխարհը
Օձի ձվերով լիքը զամբյուղ է
Երեխաներ զգուշ եղեք…
Օդապարուկ
Մանկությունը
Օդապարուկի պես բաց թողեցի օդում ու
Նայեցի
Օդապարուկը վեր սավառնեց ու գնաց
Ամեն ինչ իր հետ տանելով
Այն օրվանից հետո
Առանձնահատուկ ոչինչ չեմ հիշում
Բացի այն որ
Առավել ծանոթացա արևի ու թռչունի հետ
Նույնպես այս մի կտոր սև ամպի
Որ տարիներ ի վեր
Բույն է դրել աչքերիս անկյունում
Ջրի հպումը
Սիրում եմ անվերջանալի ճանապարհները
Սիրում եմ մեծ այգիները
Շառաչուն գետերը
Ես սիրում եմ
Բոլոր այն կինոՖիլմերը
Ուր
Բանտարկյալներին հաջողվում է փախչել
Կարոտ եմ ազատության
Կարոտ եմ ըմպելու արևին
Հողին համբուրելու
Ջրին հպվելու
Իմ մեջ
Ծեր ու կքած
Ցմահ մի դատապարտյալ
Ձեռքին խոշորացույց
Ուսումնասիրում է փախուստի քարտեզը…
Ծովը…
Ծովը բարձրացավ
Այնքան որ
Տեղավորվեց լուսամուտի շրջանակում
Չգիտեմ
Գուցե և լուսամուտը ներքև իջավ
Որպեսզի ինձ ցույց տա ծովը
Ի վերջո
Նման դեպքեր պատահում են
Երբ դու լինում ես
Հիմա որ չկաս
Թռչունները իրավացի են
Որ չեն երգում
Նույնպես և արևը
Որ անցնում է փողոցներով
Շշմած ու ծիծաղելի
Ինչպես խելառ մի ծաղրածու …
Վանդակ
Թռչուների տնազն արեցինք
Ճախրեցինք
Սահմաններից այն կողմ
Երբ վերադարձանք
Մեզ վանդակի մեջ նետեցին
Չկարողացանք
Ապացուցել որ թռչուն չենք
Կրկնվող մենախոսությունը այն մարդու,
որ ստիպված է գիշերները շուտ տուն վերադառնալ
Շատ ծիծաղելի է
Գիշերը տուն գնալ
Եվ առավոտյան տնից դուրս նետվել
Մենք պետք է
Տարբերվենք արևից
Վերջին տերևը
Պառկել եմ մահճակալին
Սենյակի լուսամուտը
Աշնան ու տանջանքի շրջանակ է
Դու վերջին տերևն ես
Հենրիի պատմվածքի «Վերջին տերևը»
Եթե ընկնես ես կմեռնեմ
Պարսկերենից թարգմանեց Էդուարդ Հախվերդյանը
