Քեզ չեմ սիրում, որովհետև սիրում եմ քեզ
և քեզ սիրելով և չսիրելով գալիս եմ
և քեզ սպասելուց, երբ քեզ չեմ սպասում,
սիրտս սառում է, հետո ջերմանում:
Քեզ սիրում եմ, որովհետև հենց քեզ եմ սիրում,
ատում եմ անվերջ և քեզ ատելով` խնդրում,
իսկ թափառող սիրուս չափը` քեզ չտեսնելն է,
բայց և կույրի պես սիրելը:
Իսկ գուցե սպառվի Հունվարի լույսը
նրա դաժան շողը, սիրտս` ամբողջովին,
ինձնից խլելով խաղաղությունս:
Այս պատմության մեջ միայն ես եմ մեռնում
և կմեռնեմ սիրուց, որովհետև սիրում եմ քեզ,
որովհետև սիրում եմ քեզ, սեր իմ, արյամբ ու կրակով:
***
Մենք կորցրել ենք նույնիսկ այս մայրամուտը:
Մեզ ոչ ոք չտեսավ այն երեկո` միմյանց ձեռք բռնած,
Մինչ կապույտ գիշեր էր իջնում աշխարհի վրա:
Ես իմ պատուհանից տեսել եմ
Մայրամուտի տոնը զառիվայրերում:
Երբեմն, ինչպես մի մետաղադրամ
Որ արևի պես վառվում էր ձեռքիդ մեջ:
Հիշում էի քեզ` ճնշված հոգով այն տխրության,
Որով ճանաչում ես ինձ:
Այդ ժամանակ որտե՞ղ էիր դու
Ո՞ր մարդկանց մեջ
Ի՞նչ խոսքեր էիր ասում:
Ինչո՞ւ է այցելում ինձ աղմկոտ սերը,
Երբ ես տխուր եմ, իսկ դու ինձնից հեռու:
Ընկավ գիրքը, որ միշտ վերցնում են մայրամուտին
և ոտքերիս տակ պտտվող վիրավոր շան պես
դու միշտ հեռանում ես երեկոներին
Այնտեղ, ուր ջնջելով ստվերները, վազում է մայրամուտը:
***
Գիշերը կղզում
Ամբողջ գիշեր քնել եմ քեզ հետ
ծովի կողքին` կղզում:
Վայրի և քաղցր ես դու` հաճույքի և երազի միջև
կրակի և ջրի միջև:
Գուցե շատ ուշ միավորվեցին
մեր երազները
ամենաբարձրում, թե ամենախորքում,
վերևում, ինչպես ճյուղեր, որ նույն քամին է շարժում,
ներքևում, ինչպես կարմիր ծիլեր,
որ դիպչում են իրար:
Գուցե քո երազը
բաժանվեց իմ երազից
և մութ ծովով
փնտրում էր ինձ,
ինչպես առաջ,
երբ դեռ նույնիսկ չկայիր,
երբ առանց քեզ նշմարելու
նավարկում էի դեպի քեզ,
և որ աչքերիդ մեջ փնտրում էի այն,
ինչ հիմա եմ փնտրում`
հաց, գինի, սեր, բարկություն,
լիաբուռն եմ տալիս դրանք,
որովհետև դու ճյուղ ես,
որ սպասում էր իմ տված շնորհներին:
Ես քնել եմ քեզ հետ,
ամբողջ գիշեր, մինչ
մութ երկրագունդը պտտվում է
կենդանի մարդկանց և մեռյալների հետ.
և հանկարծ արթնանալով`
ստվերի մեջտեղում
ձեռքս շոշափում է գոտկատեղդ:
Ոչ գիշերը, ոչ երազը
չկարողացան բաժանել մեզ:
Ես քնել եմ քեզ հետ
և շուրթերդ արթնացնելով
երազիցդ քեզ հանելով
Զգացել եմ հողի, ծովի,
ջրի, ջրիմուռի,
կյանքիդ հունի համը,
թաց արշալույսով,
քեզնից համբույր առել,
որ ասես հասել էր ինձ
ծովից, որ մեր կողքին էր:
Քո ձեռքերը
Երբ քո ձեռքերը և սերը
ուղղվում են դեպի ինձ.
ի՞նչ են բերում` թռչելով:
Ինչո՞ւ հանկարծ
Մնացին կոկորդիս,
ինչո՞ւ եմ ճանաչում նրանց,
ասես նախկինում
դիպչել եմ նրանց,
ասես նախկինում
մինչև քոնը լինելը
անցել են ճակատիս,
մարմնիս վրայով:
Քնքշությունը հասնում էր
թռչելով` ժամանակի,
ծովի, գոլորշու,
գարնան վրայով,
իսկ երբ ձեռքերդ դրիր կրծքիս,
ճանաչեցի`
ոսկեզօծ աղավնու
այդ ձեռքերը,
ճանաչեցի այդ կավը
և այդ ցորենի գույնը:
Կյանքիս տարիները
անցան` նրանց փնտրելով:
Բարձրացա աստիճաններ`
հաղթահարելով խութեր,
գնացքները տարան ինձ,
ջրերը տարան,
ու թվաց ինձ, թե դիպա
խաղողի մաշկիդ:
Փայտը հանկարծ
Ինձ ու քեզ կապեց,
նուշը պատմում էր
քնքշությանդ մասին,
մինչև որ ձեռքերդ հանգչեցին
կրծքիս վրա
ու երկու թև դարձած
ավարտեցին ճամփորդությունը:
***
Չէի նայել նրան, սակայն մեր քայլերը
հնչում էին միասին.
Երբեք չեմ լսել նրա ձայնը, սակայն աշխարհը
լցվում էր նրա ձայնով միայն.
Եվ եղավ արևոտ մի օր. և ուրախությունս
այլևս չտեղավորվեց ներսումս:
Զգացի անձկությունը` բեռնվելու
մայրամուտի մի նոր մենությամբ,
ու զգացի մենությունդ այդ կողքիս,
երբ այրվեցին թևերս `մաքուր, արյունոտ.
բայց որքա՜ն մաքուր էին:
Իսկ իմ ցավը մութ գիշերվա տակ
մտավ նրա սիրտը:
Հիմա քայլում ենք երկուսով:
***
Նոր սոնետ` Հելենային
Երբ ծերանաս, աղջիկ (Ռոնսարն արդեն ասել է քեզ),
Կհիշես այն տողերը, որ ես էի կարդում:
Զավակներիդ կերակրող կուրծքդ կտխրի
Դատարկ կյանքիդ վերջին ճյուղերը կլինեն:
Ես այնքան հեռու կլինեմ, որ մեղրամոմե ձեռքերդ
Կարարեն մերկ ավերակներիս վերհուշը:
Կհասկանաս, որ գարնանը կարող է ձյուն գալ,
և որ գարնանը ձնաբքերն առավել դաժան են լինում:
Այնքան հեռու կլինեմ, որ սերը և ցավը,
որ դատարկեցի կյանքից, ինչպես լիքը սափոր,
կդատապարտվեն մեռնել` ձեռքերիս մեջ:
Եվ ուշ կլինի, անցած կլինի պատանեկությունս,
թեկուզ ինձ կանչես, այլևս շատ հեռու կլինեմ:
Թարգմանությունը իսպաներենից՝ Ռուզաննա Պետրոսյանի
