Այստեղ` մեր սիրելի անկյունում նստած, սկսում եմ քեզ նամակ գրել, այն ընթացքում, երբ դու դեռ չես հասել քո տուն: Այսպես ես մարտնչում եմ այն դառնության դեմ, որ կոչվում է բաժանում, մարտնչում եմ այս պահի դեմ, երբ մենք բաժանվում ենք, քո բացակայությունը սարսափելի է ինձ համար, ասես սրտիցս բռնի ուժով ինչ-որ բան պոկում-տանում են: Ես գրում եմ այնպես, կարծես թե այս խոսքերը հենց հիմա պիտի հասնեն քեզ և ուղեկցեն մինչև տուն:
Ցտեսություն, սիրելիս, աստվածուհիս, փառահեղս:
Այստեղ մնացել է քո բանաստեղծը` անրջելով…մնացել է այն գիտակցությամբ, թե քեզ իր կողքին ունենալը պատրանք է միայն: Ա՜խ, որքան եմ տառապում հիմա, որքան մեծ է մենությունս, բայց նաև ուրախության այնպիսի պահեր են լինում, երբ միայն այդ ժամանակ եմ հասկանում, որ ապրում եմ: Իսկ եթե մի օր չքվեն և այդ ուրախության, բերկրալի պահերը, ապա ես հուշերիս մեջ կպահեմ, իսկ հետո կվերաստեղծեմ և կվերակերտեմ քո խոսքերը, շուրթերը, աչքերը: Ախ, որքան բաներ կասեի քեզ, որոնք չեմ կարողացել ասել, որովհետև զգացմունքները թույլ չեն տալիս կապակցել, կարգավորել մտքերս, հատկապես երբ կողքիս ես լինում:
Սերն ավելի շատ ժեստեր ունի, քան խոսքեր: Դու չգիտես, թե ինչ է նշանակում կողքիդ ունենալ մի կնոջ, որին մի ամբողջ կյանք սպասել ես, երբ մի օր հանկարծ երազանքդ միս ու արյուն է ստանում: Հիմա, երբ մենակ եմ, ուզում եմ մի քիչ լաց լինել սիրւց, երախտագիտությունից, հակառակ դեպքում սիրտս կպայթի:
Քոնը…
Լիովին քոնը…
Ամենաքոնը…
Իսպաներենից թարգմանությունը՝ Ռուզաննա Պետրոսյանի
