Yantsimages/Aram Nersesyan
Զանգեց մի օր Վալոդը
Ու իջավ մեր յան,
Քցինք ռեվանշ բլոտը
Թեժ նոյեմբերյան։
Ո՞վ կգրի, ասեց՝ «Я!»
Նստավ հետս պառ,
«Հաղթելու՞ ենք», ասեց՝ «ДА!»
Ու գնաց ղումար:
Էն մյուս պառն էլ իրար մոտ
Արյունով կապված,
Խաղում էինք բազառ բլոտ,
Նախորդը հաղթած:
Թե ձեռս տարա քթիս
Մեր արևին պառոլ էր,
Իսկ երբ ծալեցի բթիս,
Թերզիս բոյը կառոլ էր:
Թերզիս վրա «թերզ» ասեց,
Բայց բոյը՝ «դամա»,
Ու դժգույն դեմքիս բերեց
Ժպիտ ակամա:
Քուանշին իմ ասին՝ «սրա՛ծ»
Ու ծանրացավ բեռս,
Ձեռով մյուս՝ «խեր-շառ-աստված»
Չհաշվեց թզբեհս:
Խաչի տեղը ղառ խաղալով
Աչքիս փչիր թոզը,
Իշմար տվի քեզ դաղալով,
Բայց չմտար ղոզը:
Ասինք՝ «ո՛չ մի սայ թշնամուն»
Տակ տվինք վերջի ռուկով,
Հիմա հույսը էն ա մնում՝
«Չի՛ պրծնում կապուտով»։
Ո՜վ էր բաժնել կալոդը,
Որ ոչ մի ղոզ չտվեց,
Ռուս պառս էր՝ Վալոդը,
Իրեքհարյուրմեկ, պիզդե՛ց։
Կրվանք աշնան բլոտը,
Որ իրանք թխեն,
Քաշեց պառս,
Վալոդը՝ Վալոդի տղեն։
