ԾՈՎԸ
Ավելի վաղ, քան երազանքը (կամ ահաբեկչությունը) կհյուսեր
դիցաբանություններ և կոսմոգոններ,
ավելի վաղ, քան ժամանակը կբաժանվի օրերի,
ծովը, մշտնջենական ծովը, կա՛ր և է՛ր:
Ո՞վ է ծովը: Ո՞վ է այդ մոլեգին
և հինավուրց գոյը, որ խոցում է սյուները
երկրի, և դա մեկ և շատ ծովեր են,
և՛ անդունդ, և՛ փայլատակում, և՛ պատահականություն, և՛ քամի:
Ով, որ նայում է նրան, տեսնում է այն առաջին անգամ,
միշտ: Զարմանալով, որ տարրական բաները
լքում են, գեղեցիկ երեկոները,
լուսինը, վառարանի կրակը:
Ո՞վ է ծովը, ո՞վ եմ ես: Կիմանամ հաջորդ օրը`
հոգեվարքին:
ՀԱՅԵԼԻՆ
Ե՛ս, երեխա ժամանակ, վախենում էի, որ հայելին
ցույց կտա ինձ ուրիշ դեմք, կամ մի կույր
անդեմ դիմակ, որը կքողարկեր
սոսկալի ինչ-որ բան, անկասկած: Վախեցա նաև,
որ հայելու լռելյայն ժամանակը
կշեղվի մարդկային ժամացույցի ամենօրյա ընթացքից
և կօթևանի
իր անորոշ երևակայական կալանքում
էակներ, և՛ ձևեր, և՛ նոր գույներ:
(ոչ մեկին չպատմեցի. երեխան ամաչկոտ է):
Հիմա վախենում եմ, որ հայելին թաքցնի
իմ հոգու իրական դեմքը`
վիրավոր ստվերներից և մեղքերից,
այն, ինչ տեսնում է Աստված և, գուցե, մարդիկ են տեսնում:
ԼՈՒՍԻՆԸ
(Մարիա Կոդամային)
Այնքա՜ն միայնություն կա այդ ոսկու մեջ:
Գիշերների լուսինն այն լուսինը չէ,
որ տեսավ առաջին Ադամը: Մարդկային արթնության
երկար դարերն այն լցրել են հին արտասուքով: Նայի՛ր նրան: Այն քո հայելին է:
ԱՀԱԲԵԿՎԱԾԸ
Սա սերն է: Ստիպված կլինեմ թաքնվել կամ փախչել:
Նրա բանտի պատերն աճում են, ինչպես սարսափելի երազում: Գեղեցիկ դիմակը փոխվել է, բայց ինչպես միշտ` միակն է:
Ի՞նչ օգուտ պիտի տան թալիսմաններս` գրերի վարժանքը,
անորոշ էրուդիցիան, ուսմունքն այն բառերի, որ կոպիտ Հյուսիսն օգտագործեց երգելու իր ծովերն ու սրերը, հանդարտ ընկերությունը, գրադարանի սրահները, ընդհանուր բաները,
սովորությունները, մորս դեռատի սերը, իմ մեռյալների ռազմական ստվերը, վաղաժամ գիշերը, երազի համը:
Լինել քեզ հետ կամ չլինել քեզ հետ, սա՛ է ժամանակիս չափորոշիչը:
Արդեն կուժը ճաքում է աղբյուրի վրա, արդեն մարդն արթնանում է թռչնի ձայնից, արդե՛ն «մթնել» են նրանք, որ նայում են պատուհաններից, բայց ստվերը խաղաղություն չի բերել:
Արդեն գիտեմ` սա սերն է. անհանգստությունը և թեթևությունը` քո ձայնը լսելիս, սպասումը և հիշողությունը, ապագայում ապրելու սարսափը:
Սա սերն է` իր դիցաբանություններով, իր փոքրիկ անիմաստ մոգություններով:
Կա մի անկյուն, որով չեմ համարձակվում անցնել:
Արդեն շրջապատում են ինձ բանակները, զորքերը:
(Այս սենյակն անիրական է.Նա չի տեսել այն:)
Մի կնոջ անուն ինձ մատնում է:
Ցավում է մի կին ամբողջ մարմնիս մեջ:
Թարգմանությունն իսպաներենից` Աղավնի Գրիգորյանի
