Դամասո Ալոնսո ի Ֆերնանդես դե լաս Ռեդոնդաս (1895 թվ. Հոկտեմբերի 22, 1990 թվ. Հունվարի 25)` իսպանացի բանասեր, գրականագետ: Իսպանական «Թագավորական ակադեմիայի» տնօրեն: 1978 թվ. արժանացել է Միգել դե Սերվանտեսի անվան մեդալի:
Գիշերային քամի
Քամին անտեր շուն է,
որ լիզում է գիշերը հսկայական:
Գիշերը քուն չունի
Եվ մարդը` քնի մեջ, մտածում է:
Եվ մարդը երազ է տեսնում` քնած,
որ քամին մի անտեր շուն է,
որ ոռնում է իր ոտքերի մոտ կապած`
իր երազը լիզելու համար:
Բայց դեռևս ժամը չի հասել:
Գիշերը քուն չունի.
արթուն է, մյուսների քունն է հսկում:
Կյանք
Ձեռքիս մեջ վերցրի
մի բուռ հող:
Քամին քշեց հողը.
հողը վերադարձավ հողի մոտ:
Ձեռքերիդ մեջ պահում ես ինձ
հող եմ ես:
Քամին չորացնում է
տարիների հետ երկարած
մատներդ:
Եվ մի բուռ ավազը`
հատիկ-հատիկ,
հատիկ-հատիկ,
ուժեղ քամին իր հետ քշում-տանում է:
***
Հպվելու հաճույք.
կենդանի եմ և հպվում եմ:
Հպվում եմ, հպվում, հպվում,
ո՛չ, խենթ չեմ ես:
Մա՛րդ, հպվի՛ր, հպվի՛ր,
այն ամենին, ինչ քեզ հրահրում է`
լինի կուրծք, գրիչ, թե ժայռ,
քանի որ վաղը, ճիշտ որ
արդեն մեռած կլինես`
կարծրացած, ուռած, քարացած:
Հպվի՛ր, հպվի՛ր, հպվի՛ր,
ինչպիսի՜ խենթ ուրախություն.
հպվի՛ր, հպվի՛ր, հպվի՛ր:
Գոյությո՞ւն ունես, գոյությո՞ւն չունես:
Կաս: Չկաս: Չգիտեմ, այո, չգիտեմ:
Թող որ լինես, ես սաստիկ ուզում եմ:
Դրա համար խնդրում եմ, աղոթում եմ: Ու˚մ: Չգիտեմ,
Ո՞ւմ: Ո՞ւմ: Անվերջանալի խնդիր:
Քե՞զ: Բայց ինչպե՞ս, եթե դու գոյություն չունես:
Չիմանալով սիրում եմ քեզ:
Ես պարզապես աղոթում եմ քեզ,
և միայն մտքովս մի բան է անցնում. «Ոչ մի անհեթեթ բան»:
Բայց եթե դու «դու» չես, ի˚նչ կարող ես ասել ինձ,
ա՜խ, ինձ մնում է միայն չիմանալու տալ, որ չկա լուսավոր օր,
հարցը ժառանգաբար անցնում է` գիշերից գիշեր
իմ երազանքը ցանկանալն է` առանց ոչնչի փնտրելը:
Ես ինքս ինձ եմ աղոթում. փնտրում, փնտրում:
Զուր պատրանք է փնտրել քո մեծ գեղեցկությունը:
Միշտ հիմարություն` ուղեղիս հավատալը.
մտքիս այլ բան չի գալիս, եթե ոչ կասկածը:
Իսկ գուցե դու տեսանե՞լի ես: Կամ գուցե միայն
տեսանելի կլինես ինքնակալ անսահմանությա՞նը…
Ես կգտնեմ քո գոյությունը, եթե ապշած փորձեմ,
իմ ձևով քեզ կգտնեմ գուցե հեռուներու՞մ…
Փոքրիկ կաթիլ, իմ ցավ
Փոքրիկ կաթիլ, իմ ցավ:
Քեզ կնետեմ ծովը:
Ծովի խորքը:
Հետո ինքս ինձ ասացի.
«Կարող ես նավարկել, ինչպես սիրտդ կուզի»:
Հետո մի քիչ ու հավատս կորցրի
Հավա՜տս:
Ալիքի և ամպի միջև նավաբեկեցի:
Եվ ծովը հսկայական ցավ դարձավ:
Աստղեր հաշվողները
Ես հոգնած եմ,
նայում եմ
այս քաղաքին,
ցանկացած քաղաքացու նման,
որտեղ ապրում եմ արդեն քսան տարի:
Ամեն ինչ նույնն է.
մի մանչուկ
հարևան սենյակում
զուր հաշվում է աստղերը:
Ես նույնպես սկսում եմ հաշվել…
Բայց նա ավելի արագ հաշվում, ես չեմ հասցնում…
Մեկ,
երկու,
երեք,
չորս,
հինգ…
Չեմ կարողանում
հասնել նրան.
մեկ,
երկու…
երեք…
չորս…
հինգ…
Թարգմանությունը իսպաներենից՝ Ռուզաննա Պետրոսյանի
