Ավելը, ճաշը և սպասքը։ Ավելը, ճաշը և
սպասքը։
Լուրերը սպանում են։ Դիրքերում կրկին
սպանում են։
Պետական այրերը սպանում են։
Խոսում են, բայց պարզ չի, խոսում են,
բայց պարզ չի։
Պարզ ա, որ պետք ա անել ավելը,
եփել ճաշը, լվանալ սպասքը։
Պետք է պահպանել եղածը և պետք է
հոգ տանել վաղվա մասին։
Պետք է պատրաստել մարմինը՝
աշխատանքի։ Տունը՝ լքելուն։
Երեխային՝ ապագայի համար։
Ապագայի համար, որում չեն սպանում
լուրերով, չեն սպանում դիրքերում։
Բայց պարզ չի։
Պարզ չի, թե ինչ եմ կարող անել։
Ավելը, ճաշը, սպասքը։ Այսքանը։ Գուցե
գործը։ Այսքանը։ Գուցե հազվադեպ
խմելը։ Այսքանը։ Գուցե հազվադեպ
ընկերական ջերմությունը։ Այսքանը։
Գուցե միայնակ ծխելը։
Այսքանը։
Գուցե մտքերը՝ իզուր անցնող
ժամանակի մասին
այնքան կճնշեն, որ դուրս կպրծնի մի
արժեքավոր խոսք։
Հետերոնորմատիվ միաբջիջ ընտանիք
և կապիտալիզմ։ Դուք հաղթել եք։
Միլիտարիզմ։ Հաղթել ես, տականք։
Ես զգում եմ ջղաձգված կոնքերս,
ինչպես զգում էի, որ պետք է մի բան
փոխել։
Ամեն գնով պետք էր։ Եւ ես վճարել եմ
այդ գինը։ Բազմիցս։
Եւ ահա ես այստեղ եմ, առանց մի
գրոշի՝ վերարտադրում եմ կյանքը։
Ավելը, ճաշը, սպասքը։
Տղուս հետ խաղալը, խոսելը, լացելը
օգնում են։ Նա դեռ պիտի ունենա այն
ուժը, որը ես վատնել եմ։
Վատնել եմ և ունեմ միայն նրա
ապագան։
Ապագան՝ լացում է գիրկս և ես
վախում եմ։ Վախում եմ ապագայից։
Եւ հույս փայփայում, որ ճնշումն
այնքան
մեծ կլինի, որ այլևս չեմ կարողանա
սահմանափակվել։
Ավելը, ճաշը, սպասքը հերիք չեն։
2021թ. նոյեմբեր
***
Հունվարի երեսունմեկի թեթևություն, երանի՜ քեզ։
Երանի քեզ, որ ընդամենը երեսուն օր և երեսուն ամիս
Ստիպեցիր ինձ սպասել,
Լացել, խնդալ, անօգնական ժպտալ, անմնացորդ սիրել, իմը գողանալ,
իմը դանակին հանձնել, իմը հասկանալ ու անհոգ քայլել։
Հոգսի տակ ճգվել,
կոնքերս ցավացնել,
ավլել, եփել, թափել ու
նորից ժպտալ արևի լույսին,
նորից թաքնվել անձրևից, ցրտից։
Նորից ու նորից սիրել, չնայած սիրում են կրկին։
Եւ ես գիտեմ դա։
Ես գիտեմ, որ երբեք չէի եկել այստեղ,
երբեք չէի եղել այսքան հաշտ ու այսքան թեթև
և որ այս ամենն անցողիկ է։
Անցողիկ են մարդիկ, անցողիկ է ուժը, անցողիկ են ամպերը և դա գեղեցիկ է։
Շնորհակալ եմ քեզ, թող օրհնված լինի
Հունվարի երեսունմեկը,
Որ իմ հետ ճամփա ա կիսում,
ինձ սպասում ու ճամփում ա մեկը, որ ստացել ա ամբողջը,
և ես կտամ ավելին։
Մ_,
գրում եմ քեզ, առաջին անգամ, անունով՝ առանձին։
2022թ. հունվարի 31, 15:20
***
Կորցնում եմ կապը
Կորցնում եմ կապը
Կորցնում եմ կապը
Իրականության ու իմ մարմնի։
Կորցնում եմ կապը՝
Կամքի ու իմ երազի։
Կորցնում եմ կապը՝
Արձագանքի ու իմ ազդակի։
Ես մարդ եմ ու դրա համար կենդանի
Իմ կապը նեյրոնային բջիջների ու
քիմիայի, որը անցյալում է,
Կորցրել եմ։
Մի նայիր հետ ու մի փորձի
արդարացնել
Անցյալը։
Կուտակիր փորձը ու մի փորձիր
արխիվացնել
Վախերդ։
Ավելի շատ արաղ ու անցիր
Արագ։
Էս տարածքում արգելված են
Կուտակումները։
Լացիր։
Էս ձեները ոչ մեկ չի լսի,
Որովհետև դու փակված կենդանի ես։
Դու փակված, դու փակված,
Դու փակված
Կենդանի ես։
Ես
շարունակում եմ
օրը։
2022թ. փետրվար
***
ազիզ, լսի, ես չեմ կարող օգնել քեզ՝
պրծնել, թարգել, հավաքվել ու գնալ
գրողի ծոցը
տաք և դատարկ է, բացարձակապես ամայի,
ինչպես սևծովյան ափից մինչև Խերսոն քաղաքը։
ինչես հայաստանյան խորհրդարանում, նախագահ ընտրելիս,
այդպես էլ դու,
գրողի ծոցը ուղարկի խնդիրները՝
մենք անզոր ենք, դա հիշի կանչելիս:
ազիզ, լսի, ես չեմ կարող օգնել ինձ՝
թուլանալ, սկսել, ցրել կասկածները ու զանգել արդեն
գրողի ծոցը
ոչինչ չկա՝ ծխից բացի, որը
քողարկում է զորքերի շարժը,
կտրատված մտքերը, ճակատի քրտինքը։
ոչինչ չկա, որ կփրկի այս իրավիճակը՝ մեզ վիճակված է տանջվել
եւ մենք տանջվում ենք։
ազիզ, լսի, ես նույնիսկ ասելու բան չունեմ։
ուզում եմ գրկել
ու նույնիսկ չեմ հիշում քո անունը։
քո անունն, ազիզ, երևի կարևոր չի.
կհարցնեմ այն գրկելուց հետո,
եթե թողնես, որ անցնենք «դու»-ի։
ազիզ, լսի, լսի ի վերջո,
ես չեմ ուզում հարցնել ոնց ես,
պարզ է, որ վատ:
եթե եկել ես այս գռեհիկ գրողի ծոցը,
գրկի։
2022թ. մարտ
***
Սպասել ճիշտ պահը, սպասել ճիշտ պահը
Նորից
Զգալ
Քեզ
Մենակ։
Խոսակցությունից դուրս մնացած
Դուրս մնացած խոսքերը հիշել
Հիշել որդեկորույս մայրերին և
Մայրենի լեզվով փնտրել խոսքեր,
Որոնք բացակա են քո հայրական լեզվից։
Լեզվի ծերին մնացած ճչոցը, որը քոնը չի,
Դու չես հանի քո լեզվի ջանքով։
Դու հիշու՞մ ես սերը, դու հիշու՞մ ես սկիզբը, դու հիշու՞մ ես վերջը։
Վերջ չասված խոսքերին։
Նայիր ու տես երեսդ։
Նայիր ու տես հայելում՝
Հալում է եսդ, հալում է մեջքդ, հալում է սիրտդ։ Եւ դու նորից
Կոփում ես դեմքդ, կերտում ես դեմքդ, կտրում մազերդ, եղունգներդ, հանում ես աչքդ,
Որ էլ չտեսնի՝ անցնող արևը,
անցնող յարիդ,
անցնող ժամանակդ,
անցնող հնարավորություններդ։
Թող ու գնա,
ինչի՞ համար ես նստում, երբ խոսում են քո մասին, առանց քեզ, այդքան հեզ։
Գնա, եզ։
Գնա, ես
Չեմ կարող գնալ, չեմ կարող
Սպորտով զբաղվել, զարմանալ հնի պես, սպասել մինչև վերջ, սպանել առանց զենք։
Գնա, տես, արի, գնա ու նորից արի։
Արի չխոսանք,
Խոսանք միայն երկուսով՝ բոլորի հետ։
Բոլորի հետ, միայն երկուսով։
Ով չդիմանա, թող ապրի։
Ով չդիմացավ՝ ապրի։
2022թ. մարտ
***
Ես իջնում եմ նկուղ,
Ցուրտ ու մութ ընդհատակը,
ցուրտ ու մուտ տարիների սառած և
անլույս իմ մանկությունը։
Իմ ապաստանը, որը լքել եմ
Հանուն լավ կյանքի։
Ես իջնում եմ ներքև բոլորից ծածուկ,
Բոլորից պահած խզարը ձեռքիս։
Այն ժանգոտած էր, բայց արդեն փափուք,
Յուղը վրեն փայլում է նորից։
Ես իջնում եմ ձեր տեսադաշտից
Ես պիտի աշխատեմ և իմ հումքը միսն է,
Միսը որ կաճի
նորից՝ ինչպես ամեն գարուն աճում է հողից։
Զոհելով ցանկությունը, թողնելով միայն
հուշը, հույսը, ցավեցնող խաբկանքը՝
հավիտյան կյանքի։
Ամուր կոչկում եմ զսպաշապիկս,
կապում փողկապը, հագնում բուշլատը՝
այստեղ խոնավ է
և խոնավության հոտը նման է
մանկության պադվալների հոտին։
Նեխած ու հարազատ,
Նեխած ազատության հոտը, որ
թողնում էր փախնել բոլորից,
Փախնել ու չվերադառնալ, որքան ինքը
չի վերադառնում՝
Հոտը։
«Պառկիր, արագ»
Եւ ես պառկում եմ։
«Կապիր ձեռքերդ, արա»
Եւ ես կապում եմ՝ չհասկանալով
իմաստը։ Ինձ պետք չի ամրակապվել,
ես չեմ փախցնում մարմինս։
Միսը։ Կանչում է։ Սպասում է։ Երկաթը։
Սառը։
Խզարը
Կտրում է փափուկ մարմնիս կտորը և
տաքությունը վերջին անգամ ծորում է
մարմնովս
Այնքան իսկական, որ
հնարավոր չի լինի չհիշել այն
ողջ կյանքի բոլոր մեռած օրերին։
Բայց ես նորից հիշելու եմ, երբ արդեն
ուշ է։
Հիմա դզում է։
Կարերը, շորերը, սապոնը՝
մղկտացնում են մաշկս։
Նա ոչ միայն պատրաստ է իմ գնալուն,
Նա արդեն սպասում է։
Եւ ես սպասում եմ. ավելի երկար մնալը
անտանելի է։
Թունելի վերջում լույս է,
Սկզբում միայն խոնավություն,
սառնություն և վախ։
Եւ այդպես սառելու եմ մինչև ամենա
վերջը։
Մինչեւ լույսը կանցնի վրովս կամ իմ
մեջով։ Մինչեւ լույսը դառնա
հավիտենություն կամ անդառնալի
անցյալ։
Մինչեւ վերջին պահը՝ լույս է։
Վերջից հետո նորից մթությունն ու
վախը ու սպասելիքը՝ ակնթարթային
տաքության, որին նշանակված է գին և
արժեքը միսն է։
Խզար՝ կտրիր այն։
2022թ. մարտ
***
Ո՞նց ես
Ես էլ երբեք երևի չխմեմ,
Որ չլինեմ մյուս օրը այսքան հոգնած,
Որ չլինեմ խմելուց ավելի բաց, քան սովորաբար լինում եմ
Որ չլինեմ զուտ այդ պահին ապրող մի հուսահատ հավատացյալ, որ
Հավիտյանս հավիտենից ամեն,
Ամեն անգամ մտածում ա, որ այս ամենն արդեն տեսել ա և
Գիտի գանգի ծալքերի պես,
Որ ամեն անգամ շոյում ա, ընդունելիս
Որ մարդկանց մեջ ապրելը բարդ ա,
Իսկ մարդկանց հետ անտանելի,
Իսկ առանց մարդկանց անիմաստ, անալի
Ու ընդունում ա ևս մի շոթ, ևս մի շոթ, ևս մի շոթ։
Մի ամբողջ պարկուճ է ընդունում իր մեջ մինչև մեռնելը։
Ո՞նց ես
Գիտե՞ս, բոլո՛րս էլ գիտենք, ինչի համար են մարդիկ խմում,
Որ լինեն, ինչպիսին լինում են երբեմն
Նույնիսկ չխմած։
Ո՞նց ես
Հարցնում եմ, որ ասեմ․
Ես, երևի, վատ։
Էսօր նենց օր ա
Ու երեկ նենց օր էր,
Որ իմ մոտ բավականին հաճախ են լինում։
Օր, երբ անտեղի լինելու զգացողությունը,
Տեղի ու անտեղի կաշկանդում ա լեզուդ, ձեռքերը, ձեռքերիդ մատները,
մատներիդ միջև պահած սիգարետը ու ամբողջ շնչառական համակարգդ այնպես,
Որ էլ չես կարող ծխել, բայց նորից ու նորից փորձում ես։
Ես երևի էլ չեմ ծխի երբեք, բայց դա ընդհանրապես այլ պատմություն է․․․
Հայացքդ, հայացքդ ա նույնիսկ կաշկանդվում տենց օրերին․
Կանչում, կանչում ես մարդուն
[այս դեպքում քեզ, ես]
ասում ես
[ես քեզ ասում եմ]
որ «ուզում եմ տեսնել»
Ու նայել չես կարողանում, կարծես մի արգելված տարածք լինի,
Իսկ դու՝ պայմանական ռեֆլեքսով մի կենդանի։
Ո՞նց ես
Էս անտեր ռեֆլեքսը ֆեյսբուքի անվերջ ժապավենը աչքներիս դեմը պտտելու արդյունք ա,
Երբ կեսը չես էլ տեսնում, չես էլ հուզվում, զուտ փնտրում ես քեզ հուզող գրառումը,
Դա կարող է լինել․
կատու, շուն, կոալա,
նորավոճ տատու, մահացած անտուն,
«я пью все мне мало, уж пьяною стала»,
Քոչարյանի խմբային նկարը, ուր քեզ երբեք չեն նշելու
և փառք ասծո,
խնդալու մեմերը։
Ու այդպես ճեմում ես, այդպես փորձում ես հիշես
Ո՞նց ես։
Ո՞նց ես, ուզում եմ քեզ տեսնել այսօր,
Այսքան գրելու արդարացումն է,
Որ ընդամենը ուզում եմ քեզ տեսնել այսօր։
Մի քանի ժամ, բառ֊բառ ավելացնելը,
Կոլեկտիվ վարքի մասին կարդալը,
անձնական վարքի մասին մտածելը,
ռացիոնալ ընտրության տեսության,
սեռով, տարիքով, դասակարգով, ռասայով,
թմրանյութով կանխորոշված ընտրության տեսությամբ
քննադատելու պատճառն է,
Որ ընդամենը ուզում եմ քեզ տեսնել այսօր։
2019թ. հունիս
***
Մի գրի
Հիմա մի գրի
Հիմա վախտը չի
Հիմա բախտդ չի
Որ պիտի լինես
Այսօր
Այստեղ
Հիմա։
Դա քո որոշումն է։
Ինչու՞ չես գալիս ինձ մոտ։
Ինչու՞ չեմ կարող գրել
Քաղաքական տեքստեր,
Մեր սիրո մասին,
Մեր բախտի մասին,
Մեր երկրի մասին՝
Երկրամասի մասին մոլորակի այս
հատվածում,
Որ ծնվել է կայսրությունների փլուզումից,
Որը հին է այնքան, որ նաֆթալինի հոտը
Այնքան թարմ է թվում, որ քարտեզների
քայքայումը բացատրվում է վերջերս
ընդունված քրիստոնեության թոզով,
Որը միջոց էր կայսրությունից պլստալու։
Այնքան փոքր երկրամասի, որ կարող եմ
Ճամպրուկս հավաքելիս …
Ճամպրուկս հավաքելիս ես չեմ կարող
մտածել գնալու մասին։
Ճամպրուկս հավաքելիս ես չեմ կարող
մտածել բաժանման մասին։
Ճամպրուկս հավաքելիս ես կմտածեի
միայն քո մասին՝
Այս երկրամասում, այս քաղաքում, այս
հարաբերություններում։
Որոնք անբացատրելի հիմարություն
կլինեին ցանկացած այլ վայրում՝
Եվրոպայում, Ամերիկայում,
առաջին աշխարհի քաքոտ երկրներում։
Դու չես գալիս, իսկ ես լսում եմ երգեր,
պատմում եմ դասեր, որոնք քաղել եմ
տարիների ընթացքում էս թշվառ
երկրամասը հասկանալու ընթացքում։
Դու չես գալիս, իսկ այդ երգերն իմ
մանկության մասին են պատմում.
Օրերի մասին, երբ ես չէի հասկանում ոչինչ
ճշմարտությունից բացի։
Ճշմարտությունից բացի։
Ճշմարտությունից բացի։
Բացի իմ ճշմարտությունից, ես ոչինչ
չիմացա,
Բայց վերջերս փորձում եմ ապրել ըստ
կանոնադրության։
Այս դրության բարդությունը հստակ է.
ապրում եմ չիմացությամբ՝
Քո հետ այս անկանոն փոփոխվող
աշխարհում։
Անծայրածիր ականապատ դաշտում։
Հիմա։
«Հիմա» բառը ինձ նույնպես հիշեցնում է
անցյալի ճշմարտությունը, որը
նույնքան արբեցնող էր և վախենալու։
Ես կրկնում եմ «հիմա» ու հարյուրավոր
երիտասարդ ընկերներ իմ գլխում կրկնում են.
«Հի-մա՜, հի-մա՜, հիմա…»
Իմ երիտասարդությունը ինձ պարգևէլ էր
այդ ճիչը,
բայց դա
այնքան վաղուց է եղել,
որ գոռացողների մի մեծ մասը արդեն
ձայնը կորցրել է։
Եւ ես եմ կորցրել իմ ձայնը
և ձայնը հնչում է միայն իմ գլխում։
Այնքան անողոք, որ ես խենթանում եմ և
խառնում եմ տարիներ ապրած կյանքս
երազի տեսիլքին,
ու ես
Ճամպրուկս հավաքելիս
Ճամպրուկս հավաքելիս
Չեմ գտնում խոսքեր
Հրաժեշտի…
2022թ. հոկտեմբեր
***
Գարունը դեռ մոտ չի,
Հեռու է նույնիսկ այգին
Ու ես քայլում եմ սենյակում՝
Անկյունից
անկյուն
Շատ փոքր քառակուսու մեջին։
Քաղաքականություն և սեքս,
Ընկերություն և սեր։
Քառակուսու մեջ
շարունակում ա անցնել կյանքը,
շարունակում եմ անցնել կյանքս։
Գլուխս պատերով եմ տալիս: Կյանքը,
Մարմնի ծալքերում թաքցնում, կյանքս։
Քառակուսին ընդլայնվում է.
Տարածականորեն և ժամանակի մեջ։
Նույն պատերը,
նոր ֆասադներով։
Նոր դռները,
նույն բանալիով
Փորձում եմ բացել ես։
Երեկ փնտրում էի քեզ փողոցում,
Այսօր էլ կփնտրեմ վերադարձի փողոցը։
Վերադարձի փողոցը, կներեք, հետևու՞մ է,
Թե առաջ գնալո՞վ էլ կվերադառնամ։
Ո՞ր կողմով դառնամ, ո՞ր կողմով դառնամ։
Տասն անց տաս է։
Հետևում մնացած արթնացնող շչակը,
Տղայիս լացը, շորերը, շտապ հավաքվելու փորձերը, վազքով դուրս՝ մեքենա նստելը,
Ավելի մոտիկ են,
քան առջևում սպասվողը։
Ամենօրյա համաչափ տեղաշարժը,
առօրյա հաճելի ավելցուկը,
կոլայի տոների անշտապ ընթացքը, կանաչով անցումը
մոտեցնում են օրացույցային տարին ավարտին։
Սա արդեն երկրորդն է, երրորդը, չորրորդը,
Երեսուներորդը, ինչից հետո ուզում ես հաշվի։
Նախընտրելի է հաշվել հետեւում մնացած օրվանից ու համոզված լինել,
Որ այն ավելի մոտ է,
քան առջևում սպասվողը։
Մի օր Լաչինի միջանցքի շուկայից
չիր ու ընդեղեն տան համար առա։
Մի օր տղերքին առա տներից,
նարինջով անցնելու Լաչինի միջանցքը։
Առաջնահերթը մինչև տարվա վերջ
տուն դառնալն էր։ Տուն ենք դարձել։
Առաջ չանցանք՝ սպասելիորեն զոռ էր։
Գնացինք հետ, ընտանեկան տոն էր։
Տարին անցնում է, լուսանկարով վավերենք անցածը։
Ես ո՞նց կանգնեմ, նույն տեղում մնա՞մ։
Ո՞ր կողմով դառնամ, ո՞ր կողմով դառնամ։
Ներսով դուրս դառնամ։
կյանք, անիմաստ հոգնում եմ,
սիրտս անիմաստ հոգնում է:
քաղաքի շարժը կանոնակարգված,
հետևողականորեն մաշում է
անիմաստ սիրող, իմաստ չընդունող
սիրտս:
հայրը գրկում է որդուն
քաջը՝ ոսոխին
քարը՝ նետողին
Կայենը՝ Աբելին
քածը՝ սիրածին:
կյանք, անիմաստ հոգնում եմ
սիրտս անիմաստ հոգնում է:
բոլորից թաքուն գրելիս
կարծես իմաստ չունի
չնեղացնել և չասել,
որ ես հեգնում եմ:
բոլորը պարում են,
անցնում են,
անկանոն շարժվում են
առանց դիպչելու,
իսկ ես նայում եմ:
փախցրել եմ մարմինս
երևանի հյուսիսայինում
նստում ու քեզ չեմ գրում,
անիմաստ չեմ կեղծում, որ լինես դու իմը։
փոքրատառերով գրում եմ մտքինս,
ու դա միակ սկզբունքն է, որը չեմ խախտի,
թանկագինս:
էս հանգստյան օրով։
միակ պատճառը քեզ չգրելու,
կյանքս, կյանքիս կառուցվածքն է՝ աշխատանքային և
հանգստյան օրերից,
որոնք փախցրել եմ,
թե՛ ընտանիքից, թե՛ կապիտալից։
ու չափազանց անհարմար եմ զգում
քեզ գրելով դրանք ապրելը:
անհարմարությունից դրդված
անշարժ նստած
նայում եմ առաջ՝
պարող մարդիկ են,
նայում եմ հետև՝
պարող մարդիկ են,
փակում եմ աչքերս
ու մերկ մարդիկ
գրկում են իրար,
ու մենք գետնին
գրկում ենք իրար:
մի քանի ժամով ապաստարանիս
կյանքը կիսելով
իմ առօրյայից մարմինս փախցնելը
այնքան գթասիրտ էր,
որ գիտեմ,
եկել էիր ճիշտ հասցեով։
բացում եմ աչքերս լույսին.
լույսի աղբյուրը պահանջում է գրել,
գրելը միակ արդարացումն է,
ու ես գրում եմ:
առավոտյան ծնվում է անցյալը,
շարունակվում ներկան
ու մեռնում է ապագայի պայծառ տեսլականը:
ու ամեն օր այսքան
սովորական
ամենօրյա ակցիան
ժամացույցի անիվների
յուղած ժանիքների նման,
շարունակում է կրծել կյանքս։
կյանքս, հազիվ փախցնում եմ երեխային։
կյանքս, հազիվ փախցնում եմ մտքերս։
կյանքս, հազիվ փրկում եմ հոգիս։
զվարճանալն արտոնված է,
բայց ավաղ օգուտ չի:
գիտես, երբ գրում եմ, կյանքս,
ընդամենը չեմ գտնում ճիշտ բառերը,
զգացածիս ճիշտ անունը
ու քո անունը:
կյանքս,
այսպես ես կդիմեի մեկ այլ մարդու,
մեկ այլ կյանքում,
որում չէի դժվարանա հնչեցնել նրա անունը,
որում չէի վախենա գտնել իր նոր տունը,
որում կապրեի իր հետ նորից
մեր վերջին գարունը:
ես, կյանքս, այս ձմեռը ապրելու համար,
պիտի ընտրեի քեզ անանուն գրելու տարբերակը։
ես, կյանքս, արձակուրդից հոգնել եմ այնքան,
որ պիտի վերադառնամ վարձու աշխատանքի ծուղակը:
վերադառնում եմ ձեր միջև նստելու,
վերադառնում եմ ձեր կողքին մտածելու,
որ կարող էինք դառնալ պայքարի ընկերներ,
բայց հարյուրից էլ
հարյուր դեպքերում չէինք դառնալու։
գալիս եմ, շուտով հասնում եմ
այն անցյալից, որում ինձ չէի զգում ճղճիմ,
ինչպես և Հայաստանը,
ինչպես և յարս, գիշերվա կեսին
այսքան անփառունակ ապագայի շեմին,
երկու հազար տասնութին:
2022թ. դեկտեմբեր – 2023թ. փետրվար
