ՄԵՌՆԵԼՈՒ ՈՐՈՇՈՒՄ
Երեք օր առաջ ինքս ինձ խղճացի
ու, ավելի ազդեցիկ լինելու համար,
որոշեցի մեռնել։
Գուցե դուք էլ եք մեռել անգամներ,
լացել հոգեհանգստի տեսարանից,
ցավել է ձեր սիրտը
միջանցքում կանգնած անթրաշ ամուսնու
կամ դագաղին փռված կնոջ համար
և այլն, և այլն։
Բայց երեք օր առաջ ես ստեղծագործաբար մոտեցա.
մահս ավելի ողբերգական դարձնելու համար
մի կողմ դրի երևակայական հոգեհանգիստները
և սկսեցի կարգի բերել պահարանս։
Քառասուն օր անց տնեցիները բացեցին այն՝ դեռ տակնուվրա
ու սկսեցին ջոկջկել՝
մի քանիսն իրենց համար,
մի քանիսը՝ կարիքավորների,
մնացածն էլ՝ աղբը։
Աղջկաս հագով ոչինչ չեղավ՝ ոչ շորիկ, ոչ տաբատ.
իրենից երեք-չորս կիլոյով չաղ էի։
— Լավ, սա կնեղացնեմ, — ասաց վերջում՝ առանձնացնելով վերնաշապիկը։
Մորս հագով էլ շոր չեղավ․ նրանից էլ յոթ-ութ կիլոյով էի նիհար։
Մեկ՝ բլուզը փորձեց, մեկ՝ կիսաշրջազգեստը. չտեղավորվեց։
— Սա կվերցնեմ, ո՜նց էր սազում, — ասաց մայրս՝ գրկելով կանաչ բաճկոնը։
— Սա էլ՝ ինձ, — ասաց ամուսինս ու ձեռքն իմիջիայլոց գցեց շապիկին,
որ դեռ անցյալ տարի Փարիզի Duty Free-ից առած Hermès-ով էր բուրում։
Իսկ հետո տերըմեռած շրջազգեստները, ջինսերը, շապիկները,
ներքնաշորերն ու վերարկուները խցկեցին մեծ, սև տոպրակները
ու տնից հանեցին մնացորդներս այնպես,
ինչպես 47 օր առաջ ես հանեցի տոպրակը աղբի՝
խնձորի կեղևներով, չորացրած հացով,
թթվասերի դատարկ տարաներով, թթված աղցանով ու ձվի կճեպներով։
Ու զգեստապահարանս մնաց փայտե կախիչների հույսին՝ թևաթափ, հալումաշ։
ՀԱՅՐՍ ՆԻՀԱՐԵՑ
Հայրս նիհարեց։ Նիհարեցին թևերը, թիկունքը, վիզն էլ։
Եվ կախվեցին ուսերից շորերը՝
իրենը, եղբորս հագածները, ամուսնուս հներն էլ։
Նիհարեց հայրս ու անհետացավ բարակ սրունքներին քաշած տաբատի մեջ։
Իսկ ձմեռային բաճկոնում լրիվ կորավ։
Փչացել է նիհար հորս՝ ինչ-որ մեկի մաշած մեքենան։
Ժանգոտ սրտից յուղը ծորաց, ու մեքենան կանգնեց։
Էլ չի ոռնում, չի դողում, ոչ էլ հևում է։
Կարծես սա էլ հորս պես նվաղեց
և ութհարկանի շենքի եղևնու տակ մնաց՝ հոգնած, ուժասպառ։
Նիհար հայրս տխրեց։ Խաչեց մազութոտ մատները, նստեց թախտին, ասաց.
— Գլուխ չհանեցի, սրա մերն էլ։
Մայրս՝ թե բա.
— Էդ ջարդոնի վրա մի լացիր, արի, ծախենք՝ գոնե մի քիչ փող անենք։
Բայց նիհար հայրս ափսոսում է ռետինե անիվների վրա կանգնած այս կմախքը։
Հորս կարծիքով՝ սրա շնորհիվ է, որ նա մեզ դեռ պետք է։
Մինչ մենք աշխատում ենք, հայրս երեխաներին տանում է դպրոց,
անգլերենի, ֆիզիկայի…
Երբ սառնամանիք է, փչում է քամին,
և ամուսինս կորած է մղոններ հեռու,
հայրս հագնում է մաշված բոթասները,
ժանգոտված մեքենան գործի գցում,
տաքացնում, տաքացնում,
և ինձ ու աղջկաս դղրդացնելով հասցնում է տան դռանը։
Ու, հա՛, մամ,
հայրս չի կարող այս ժանգոտ ավտոն ջարդոնի տեղ հանձնել,
որովհետև ես ու աղջիկս
իմ նիհար հոր և այս երկաթի կույտի կարիքն ունենք։
ԶԱՏԻԿ. ՄՈԴԱՅԻՑ ԴՈՒՐՍ ԵԿԱԾ ՇՈՐԵՐ
Մոտենում է զատիկը,
եկեք, պատրաստվենք,
սանրենք գլխներիս մնացած մազերը։
— Ո՞ւր է արծաթե ծամկալը, կարծեմ տարիներ առաջ հետս դրին…
— Օսլայած թաշկինակս ո՞ւր է, այ կնիկ։ Հա, սև բաճկոնի ծոցագրպանում։
— Այս կոշիկները փոշոտվել են, գուցե նույնիսկ դուրս եկել մոդայից։
— Դու փոշու դարդն ես լացում, իմը սպիտակ որդերն են կերել։
— Այ, նա, որ փողկապն է կապում, երկու մոկասին ունի, հարուստ տղան է դրել հետը,
գուցե Զատիկին մեկը տա՞ քեզ։
— Ի՜նչ ափսոս է, Աստված իմ, ժանյակավոր ներքնազգեստս լրիվ քրքրվել է,
կույր կրծողների ընտանիքը բզկտել է թավշյա զգեստս…
— Աղջիկ ջան, գուցե օգնե՞ս, ջինսդ զարդաքանդակ բրոշի հետ փոխես…
Զատիկը մոտենում է։
Վաթսուն տարի առաջ գնված կոշիկից պոկվեց կրունկը։
Հարևան գերեզմանի շիկահերի ուսերից կախ է ընկել
Zara-ի վանդակավոր, հալումաշ շապիկը։
Քառասուն տարի առաջ ցանած Красная Москва-ն գոլորշիացել է ծերունու վզից,
փոխարենը, ահա, այն աղջիկանից դեռ բուրում է Versace-ն…
Զատիկը մոտենում է։
Եկեք, պատրաստվենք,
թափ տանք վրաներիցս հողն ու խոտը,
սանրենք գլխներիս մնացած մազերը։
Հյուրեր կգան,
կարմիր ձու, չամիչով զատկահաց ու սպիտակ գինի կբերեն։
Զատիկը մոտենում է։
Գուցե ինչ-որ մեկը հիշի,
որ զգեստս խունացել է, մաշվել,
որ հող է դարձել մեկի թաշկինակը,
մյուսի փողկապն էլ քանդվեց կարծեմ երեկ չէ առաջին օրը…
Զատիկը մոտենում է։
Քրիստոսին ի՞նչ կա.
իր վերնաշապիկը միշտ ակտուալ է։
Ասյա Դարբինյանի և Տաթև Չախեանի համաթարգմանությամբ
