ՓՈՂՈՑԸ
Մի երկար ու լուռ փողոց:
Քայլում եմ մշուշի մեջ և սայթաքում եմ, և ընկնում եմ,
և վեր եմ կենում և կույր ոտքերով տրորում
համր քարերն ու չոր տերևները
և իմ հետևում մեկը նույնպես տրորում է դրանք.
թե կանգնեմ, կանգնում է,
թե վազեմ, վազում է։ Շրջվում եմ. ոչ ոք։
Ամեն բան մթամած է և անելք,
և ես պտտվում-պտտվում եմ անկյուններով,
որոնք միշտ տանում են դեպի փողոց,
ուր ոչ ոք չի սպասում ինձ, ու չի հետևում
ուր ես եմ հետևում այն մարդուն, որ սայթաքում է
և վեր է կենում և ինձ տեսնելիս ասում է` ոչ ոք։
ՄԵՆԱԽՈՍՈՒԹՅՈՒՆ
Կոտրված սյուների տակ
ոչնչի և երազանքի միջև
խաչվում են անքուն ժամերս
քո անվան վանկերը։
Քո կարմրավուն երկար մազերը՝
ամառային կայծակ
թրթռում են քաղցր բռնությամբ
սփռված գիշերվա մեջքի վրա։
Գիշերվա մութ հոսքը
հոսում է ավերակների մեջ
և քեզ ձուլում ոչնչից.
դառը գիսակներ, մոռացություն,
գիշերվա խոնավ ափին
ձգվում ու հարվածում է ինքն իրեն
մի անքուն ծով՝ կուրացած։
ՍԻՐՈՒՑ ԱՆԴԻՆ
Ամեն բան սպառնում է մեզ.
Ժամանակը, որ կենդանի ֆրագմենտների է բաժանում
նրան, որ եղա
նրանից, որ լինելու եմ,
ինչպես գերանդին` օձին.
գիտակցությունը, փոխանցված թափանցիկությունը,
միմյանց նայելու կույր հայացքը,
խոսքերը, մոխրագույն ձեռնոցները, մտքի փոշին խոտի վրա,
ջուրը, մաշկը,
մեր անունները, որ իմ ու քո միջև բարձրացնում են
դատարկության պարիսպներ, որ ոչ մի պատնեշ չի փշրի։
Ոչ երազանքը, ոչ նրա փշրված պատրանքները,
ոչ խելագարությունը, ոչ նրա մարգարեական փրփուրը,
ոչ սերն իր ճանկերով, եղունգներով բավական չեն մեզ։
Մեզնից անդին,
լինելու և գտնվելու սահմաններին
մի բան, որ առավել է կյանքից, կանչում է մեզ։
Դրսում գիշերն է շնչում է, տարածվում՝
լցված մեծ, տաք տերևներով,
հայելիերով, որ մարտնչում են.
պտուղներով, ճանկերով, աչքերով, սաղարթներով,
մեջքերով, որ փայլում են,
մարմիններ, որ ճամփա են բացում ուրիշ մարմինների համար։
Ձգվի′ր այնտեղ՝ դեպի ափը, ուր այդքան փրփուր կա,
այդքան կյանք կա, որ չի երևում, չի տրվում.
դու նույնպես պատկանում ես գիշերվան։
Ձգվի′ր, ճերմակություն, որ շնչում է
դողա′ , օ՜, կիսաստղ,
փաթիլ,
հաց, որ մի կողմ ես կռանում արշալույսին
արյան կանգ`այս և այն մյուս` անճար ժամանակի միջև։
ՔՈ ԱՉՔԵՐԸ
Քո աչքերը կայծակի և արցունքի օրրան են,
լռություն, որ խոսում է,
փոթորիկ` առանց քամի, ծով` առանց ալիք,
բանտված թռչուններ, ննջացող ոսկեզօծ գազաններ,
անգութ տոպազներ ճշմարտության նման,
կամ անտառում բացատ լուսադեմին, ուր լույսը երգում է ծառի ուսերին, իսկ տերևները նրանց՝ թռչուններ են,
ծովափ, ուր առավոտը գտնում է անհամար աչքեր,
հրեղեն մրգերով զամբյուղներ
սուտ, որ սնում է
այս աշխարհի հայելիներին, դռներին՝ հեռավոր,
կեսօրին ծովի խաղաղ թրթիռին,
թարթող ամեն բանի,
տափաստանին։
ՔՈ ԱՆՈՒՆԸ
Ծնվում է ինձնից, իմ ստվերից,
այգաբաց է քնատ լույսի
արթնանում է մաշկիս վրա։
Անունդ անվախ թռչուն,
վախվորած` իմ ուսի վրա։
ԼՌՈՒԹՅՈՒՆ
Այնպես, ինչպես մեղեդին
որ իր նոտաներով բխում է խորքից.
որ մինչ թրթռում, բարձրանում և բարակում է,
ձուլվում մեկ այլ երաժշտության մեջ,
այդպես լռության խորքից հոսում է մի ուրիշ լռություն՝
և վեր է ելնում, և աճում է, և բարձրացնում մեզ
սուր աշտարակից դաշույնաձև գմբեթներից,
և մինչ նա վեր է հառնում, ցած են ընկնում
հիշողություններ, հույսեր,
փոքր ու մեծ ստեր,
և ուզում ենք ճչալ, սակայն կոկորդում
նվաղում է մի ճիչ,
պոկվում, ընկնում ենք մենք էլ՝ լռության մեջ.
որտեղ համրանում են բոլոր լռությունները։
Թարգմանությունը իսպաներենից՝ Ռուզաննա Պետրոսյանի
