Երեկ էր, երբ ես ջահել,
Իսկ կյանքը քաղցր էր՝ ինչպես անձրևը շուրթերս պաչող։
Կյանքն ասես խաղ էր, ես էլ խաղում էի նրա հոգու հետ․
Ինչպես մոմի թույլ մլմլոցի հետ քամին է խաղում։
Հազար երազանք, հազար ծրագիր գլխովս անցավ,
Բայց տանս հիմքը, գրողը տանի, հող էր ու ավազ։
Գիշերս՝ ցերեկ, իսկ ցերեկներս գիշեր դարձրի,
Բա հիմա ո՞ւր է․ կյանքս բաշխել եմ քամուն գիշերի։
Երեկ, երբ ջահել էի,
Քանի՜ քեֆչի երգ պետք է դուրս պրծներ իմ հարբած սրտից։
Ու երես առած դեռ քանի՜ հաճույք ինձ պիտի գերեր,
Շեղեր աչքերս միլիոն հոգս ու ցավ տեսնելու ցավից։
Կյանքիս վազքուղում ժամանակն ինքը շնչահեղձ եղավ,
Չդադարեցի կյանքի իմաստը լուռ որոնելուց։
Ու ամեն զրույց, որով խլացրի անվերջ ինքս ինձ,
Մի պնդաճակատ ջահելություն էր, և ուրիշ ոչինչ։
Երեկ ծովն իմ ծնկներից,
Եվ ամեն օրը նոր անելիքի մի խենթ առիթ էր։
Ես քայլում էի իմ ամենազոր տարիքով տարված,
Մինչ արի ու տես, որ ոտնահետքս չոր ու ամուլ էր։
Ես սեր խաղացի իմ տղայական չոր գոռոզությամբ,
Տեսա՝ ինչպես են կրակներս այրող մեկ առ մեկ մեռնում։
Ձայնեցի՝ տղե՜րք, բայց ոչ ոք չկար այլևս կողքիս,
Եվ շուրջս՝ դատարկ, թատերաբեմին մենակ մնացի։
Իմ մեջ լիքը երգ անձայն ապրում է՝ բեմը չտեսած,
Շուրթերիս արդեն արցունքի թթվաշ հպումն եմ զգում։
Պարտատեր դառած՝ ժամանակը իմ դռանն է չոքել,
Որ վճարեմ այն երեկվա համար, երբ ջահել էի։
Ջահել էի։
Ջահել։
Թարգմանությունը՝ Սամվել Մելքոնյանի
