Դուք գիտեք՝ ինչ է գիշերը այն մարդու համար, որն ունի մեծ մտքեր՝ փոքրիկ անկողնում պառկած: Անկողինը փոքր է իմ մարմնից, և ես ստիպված կառչում եմ նրանից, որ քնեմ: Ոտքերս իրար կպած են, իսկ եղունգներով ես իմ բարձից եմ կախվում, որ չընկնեմ հատակին և չկոտրեմ ուղեղումս հազիվ հավաքած հախճապակե երազը: Բայց բարձս ընկնում է, և չքնած գանգս հոսում է անկողնու վրայից: Ոսկորներս հալվում են, և ես գիտակցում եմ, թե ինչ դժվար է այսքանից հետո մարմինդ սիրելը:
Ես փափուկ դագաղում եմ:
Գուլիվերի համար թզուկներն են գերեզման փորել: Գուլիվերին կտրտում են և լցնում փոսը: Հողից դուրս է մնում Գուլիվերը: Հողից մեծ է Գուլիվերը:
Այս հեքիաթը կարդում են մեծ անկողնու զավակները, հետո փակում գիրքը, հետո անջատում լույսը, հետո քնում, բայց Գուլիվերի մարմինը գրքում անտեր է մնում: Եվ էջերի միջից փտող ոտքն է վեր խոյանում: Գրքից մեծ է Գուլիվերը:
Քաղաքից այսօր ինչ-որ անհասկանալի հոտ է գալիս: Քայլում եմ, և ոտքերս ինձ տանում են հոտի ուղղությամբ: Ես ուզում եմ գտնել պատճառը:
Երեկ երեք զույգ մենակ մարդ տեսա: Այնքան մենակ, որ արդեն մենակ մարդ չէին: Ժպիտի հետևում լեշակերի հեգնանք կար:
Անգղերը իջել էին երկնքից և իրենց կտուցներով ուտում էին Գուլիվերի սիրտը և հետո կրկին վերադառնում երկինք: Բայց մոլորակների աստղերի արանքից երևում էին քայքայվող աղիքները Գուլիվերի: Երկնքից մեծ է Գուլիվերը:
Մեջքիս սնդուկով սնդիկ եմ տանում: Ասում են սնդիկը սիֆիլիս է բուժում: Բնակիչները դուրս են եկել փողոց և իրենց նեխած սեռական օրգաններով այս ու այն կողմ վարակ են տարածում:
– Մեռոնից թանկ է սնդիկը,- գոռում եմ ես: Եվ համաձայնող դեմքով հոգևորականն է կողքովս անցնում: Գոտկատեղից ներքև տանելով սնդիկի ծարավը գոտկատեղից վերև դավաճանված աստծուն: Խաչի հետևից մարգարեի վերքերի արանքից դուրս էին գալիս Գուլիվերի լխկած ատամները: Աստծուց մեծ է նեխող Գուլիվերը:
Այստեղ հոտը ուժեղացավ: Ուժեղ ցավ զգացի մարմնումս և ընկա գետնին: Գլուխս բարձրացրի և հանկարծ տեսա ինձ մոտեցող հազարավոր թզուկների, որոնք բահերով քաղաքի կենտրոնում հողն էին փորում: Քաղաքի փորում թաղեցին մարմինս և հեռացան: Բայց ես շողք գցեցի քաղաքի վրա իմ նեխող մարմնով, քանզի քաղաքից մեծ է մեռած Գուլիվերը:
(Հատված «Ճարտարապետական մուտացիա» վեպից )
