Արեգ Բագրատյան

Մեր ընտանիքը նման էր մի մեծ գերդաստանի, և այդ գերդաստանի անդամները՝ հայրիկից մինչև փորձառու ամուսիններ, նորափեսաներ ու նորահարսներ, շատախոս ծեր կանայք, կորացած մորաքույրեր, երիտասարդ…

– Բարձրանա՞մ: – Առանց տոմսի չես կարող: Տոմս ունե՞ս: Դուռը ֆսսոցով փակվեց: Ավտոբուսը շարժվեց: – Աղա, կնստեցնե՞ս ինձ: – Քայլիր, ոտքդ թող բացվի: Լավ…

Մի առավոտ, ինչպես բոլոր օրերին, քաղաքի բնակիչներն արթնացան։ Կանայք ինքնաեռները վառեցին, հայելիների առաջ ձեռքները տարան դեմքների վրայով, գցեցին ծաղկավոր չադրաներն ու հագնելով հողաթափերը՝ քայլեցին…

Աղջիկն ամեն երեկո՝ ժամը տասնմեկին, անջատում էր հեռախոսը, լվանում ատամները, բոլորին բարի գիշեր մաղթում, հագնում սպիտակաթույր ամպերով կապույտ գիշերազգեստը, մոտենում պատուհանին, նայում լուսնին, ժպտում…