Պիտի գայ օր մ’ուր, լըքուած՝ կեանքէն խաբեբայ՝
Վէս գլուխս հակի եւ խըրոխտ թեւերս խոնարհին.
Մթնէ, ցրտէ մարմնոյս մէջ քամիէն վիհին,
Եւ կորստեան տըմոյն զոհ՝ իյնամ ես ճամբայ:
Ձեր բոլոր հոյլն յայնժամ նոճք իմ, թող զիս ողբայ.
Թող եղերգէ, գիշերայն, մահն երգչին ձեր հին.
Ու տաղերնուդ ամենէն ծանրն ու ամեհին
Ձեր մըտերմին իբր այգողք հեծելով ծըփայ:
Ձեր բազմաստեղն աղջամուղջն ըրէք սուգ անոր:
Թող ձեր սեւ լարք իր քնարին աւիւնը տաւղեն,
Եւ անոր դաշն արցունքներն հծծեն իրարու:
Ըսէ՛ք, անմեռ խոհք երկնից, թէ ան՝ մենաւոր,
Կու գար, ձեզի փարելով, հոգի խնկեղէն՝
Վաղանցութեան իր ցաւովն ըզձեզ երգելու:
19 Դեկտեմբեր 1907
Նոճաստան
