Էլեկտրալարը,
որ
զարդարում է չոր աղմուկները
տափաստանների,
լցված է գայլի
ոտնահետքերով_
իմ
և
քո
փուլը
շարունակվում է…
***
այն պատուհանը, որ
իմը չեղավ,
առավոտները ջրից է
ծնվում,
ուր
աչքը
ջուր է,
ուր
ձեռքը
ջուր է,
ջու՜ր է…
այն առավոտը, որ
իմը չեղավ,
պատուհանների
ջրից է
ծնվում…
ՀԱՆԴԻՊՈՒՄ
մատնահետքերս
լույսը ճանաչեց,
ոտնահետքերս ինձ էին
փնտրում,
բայց ջուրը,
ջուրը,
ջուրն ինձ
չհիշեց_
իմ
և
իմ
միջև
Լեթան էր
հոսում…
***
ծովերի խորքում
աստղեր կան
քնած,
դիպել են նրանց
առկայծումներին…
ուշացածները
անուններ
չունեն,
Անա’նկե,
ո՞վ է
հայելիներին…
***
ամեն ինչ ձայն է,
դու ինձ լսում ես
միայն
հերցերով…
***
Վերադառնում են ծառերը ուխտից,
դառնում են տխուր,
չխոսկան մի հարս,
մանուշակներ են վերջին
կապույտում_
ո՞վ ինձ հավատաց…
***
վառարանը, որ
երկինք է այրում,
վառարանը, որ
թռչուն է այրում,
վառարանը, որ
անձրև է այրում
ու այրում է հող_
ծառն օրորում է
իր ներսի մանկան…
***
դատարկությունից հետո
աստղեր են…
պատերազմից էր իմ պապը պատմում….
երեքով էինք_
մայրս չխոսեց,
երկինքներ կային կարմիր հատակին,
… հենակով երկինք…
որքան դժվար է անտառը լռում,
երբ քամի չկա,
ռումբը չպայթեց…
***
կարմիրը՝ աքսոր,
կապույտը՝ աքսոր,
կանաչը՝ աքսոր,
պատուհաններին
հինգ_վեց մեխ կա
դեռ…
***
ճերմակ լոտոսի թերթեր
չեն մնա այս
ճահիճներից,
աստվածներն ամբրոս չեն մեկնի իրար,
է’լ կուռքեր են պետք, որ օրը բացվի,
Նիկեն է գնում.
թևերը կտրած…
***
աստղերը ձորում
խարույկ վառեցին,
Արևակռիվ եղավ
քարերի…
***
մշուշների մեջ
անծիր է երկճիչ,
Կապու՜յտ պտղաջուր՝
կորստյան ցավի,
արյուն եմ տալիս սաղմնանձրևներին՝
հանուն ուշացած մեր նախակյանքի…
կարապը լիճ է,
կարապը լիճ է,
կացին են ծաղկում ծառերը կարմիր…
***
տարամշուշը իջնում է ներքև,
դաշտերում միայն վաղենակներ են,
մեղուներն ուրցի բույրով են գնում,
ես թույլ եմ տալիս, որ
զատիկները վերև բարձրանան…
երկրպագության կորնթարդ ծես է
կեսօր անխախտ,
Դու հիշեցնում ես, որ
պիտի գնամ_
օրորոցները
մայրիկ են
կանչում…
