ՏԻԳՐԱՆ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ | Հուշերի փլատակներ

26 Կարծիք

• Կարեն Անտաշյան says:

  10/02/2010 at 12:58

  Կարող է Գրանիշի ինտելեկտուալները ինձ մեղադրեն, բայց իմ անչափելի ուրախությունը Կարապետիչին կարդալուց, ամեն ինչ արդարացնում է, ա-մեն-ինչ :))

• H. HAYK says:

  10/02/2010 at 13:27

  Հրաշալի են ուղղակի, երկիրը պետք ճանաչի իր հերոսներին..չէ մի պոետներին

• Դ. Մեռզոյան says:

  10/02/2010 at 19:30

  Տ. Կարապետյանը միշտ եղել է իմ հերոսը

• Vahram says:

  10/02/2010 at 21:39

  Էստեղ են ասել. Տուր ինձի տեր ուրախություն անանձնական……..

• Anna Davtyan says:

  10/02/2010 at 22:03

  Էս արդեն ուրիշ բան, Կար ջան!

• Edd says:

  10/02/2010 at 23:28

  ախպեր էս ինչ դաժան էր :)))))

• Տիգրանազավր Ժնևյան says:

  11/02/2010 at 12:29

  Կարապետիչից ստացել եմ շլացուցիչ սուպեր-ադամանդ գրական առաջին փորձերս գեղեցիկ ասմունքելու համար: Գոյ ու շնոյակալ եմ քեզնից, Կարապետիչ ջան: Դու մեր ազգի պարձանքն ու հբարտուցյունն էս: Էս քառյակը քեզի եմ նվիրում, հենց ռուսաստաններից գամ, ԱԼՄ-ով կարտասանեմ:

  Իմ ՄԵ’Ծ անվանակից,
  Իմ ՆԵ’Ծ ԱԽՊԵՐ,
  Ապրիր և ստեղծագործիր հավետ,
  Քեզանից հետո գնացել եմ ես դեկրետ:

• Ռուզաննա says:

  12/02/2010 at 22:10

  Վա՜յ,Էս ի՞նչ եղավ,էս ո՞նց պատահեց,
  Կարապետիչը
  Տղամարդկանց էլ
  Դեկրետ ուղարկեց…

• Աշոտ says:

  02/03/2010 at 00:08

  ՀԻՄԱՐՈՒԹՅԱՆ ՍԱՀՄԱՆԸ
  Տպագրվել է «Ազատամտություն» օրաթերթում
  ԱՇՈՏ ԳԱԲՐԻԵԼՅԱՆ
  Հիմարությունն, իրոք, սահման ունի: Այդ սահմանագծերն են հենց որոշում մարդու հիմարության աստիճանը: Տիգրան Կարապետյանն, անշուշտ, այդ հիմարության ցուցիչներից է, և շատերի հիմարության աստիճանը չափվում է Տիգրան Կարապետյանով: Օրինակ, այն մարդը, որն իր հանգստի ամբողջ ժամանակը տրամադրում է Կառապետիչի «կենսական» քարոզները լսելուն, արդեն որոշակի պատկերացում տալիս է իր մասին:
  Սակայն կա մի հանգամանք, որը կասկածի է ենթարկում հիմարության սանդղակը. պարզվում է, որ Տիգրան Կարապետյանը այնքան հիմար չէ, որքան կարծում ենք, քանի որ նրա հիմարությունը ոչ մի չափորոշիչի չի ենթարկվում, նրա հիմարությունը սահման չունի:
  ՙԳրքերի աշխարհ» ամսաթերթը, ամփոփելով 2008-ին հրատարակված գրքերը, պատրաստվում է «Տարվա զավեշտ» համարել Տիգրան Կարապետյանի «Ուշացած աշուն» բանաստեղծությունների ժողովածուն: Թող ինձ ներեն ողջախոհ մարդիկ, որ ստիպված եմ եղել Տիգրան Կարապետյանի «գոհարները» բանաստեղծությունների ժողովածու համարել, սակայն առաջին դեպքը չէ, որ մարդիկ, իրերին անուն տալով, շեղվում են իրերի իրական բնույթից:
  Զավեշտալի այս իրողությունը մեր զավեշտալի իրականության հայելին է: «Ուշացած աշուն»-ը գրախանութներում վաճառվում է 2750 դրամով և վատ չի վաճառվում: Այնինչ` դրա կողքին դրված համաշխարհային դասականների ստեղծագործությունները, որոնք վաճառվում են կիսով ցածր գնով, չունեն այս վաճառունակությունը:
  Ի՞նչ է տալիս այս «գիրքը» ընթերցողին, չեմ կարող ասել: Միայն զարմանալ կարող եմ: Այն գուցե կարելի է գնել ծիծաղելու և զվարճանալու համար, սակայն հիմարության այն չափաբաժինը, որն ունի այս «գիրքը», հոգումդ իրական փլատակներ է առաջացնում` ինչպիսի վերնագիր ուներ «Ուշացած աշունին» նախորդած Կառապետիչի «Հոգու փլատակներ» «գիրքը»: Ողջախոհ մարդը հիմարության վրա չի կարող ծիծաղել, եթե այդ հիմարությունը երեխայի մանկամտություն չէ: Իսկ Կառապետիչի «երկերում» մանկամտություն չկա, այլ կա ընդգծված հիշաչարություն` իր տրամադրած ակնոցների ու սևանյան երթերի համար:
  Ավելորդ է խոսել անգամ Տիկոյի բանաստեղծական արվեստի մասին, սակայն զարմանալի է մի հանգամանք` ի՞նչն է ստիպում Կառապետիչին գրիչ վերցնել և զբաղվել ինքնախաբեությամբ: Սակայն փաստ է, որ եթե գոյություն ունենար բանաստեղծական գիտության թեկնածու կոչումը, Կառապետիչն այն վաղուց նվաճած կլիներ, ինչպես նվաճել է քաղաքական գիտությունների թեկնածուի կոչումը:
  Գնել բոլոր փառքերը, ահա թե ինչն է առաջնորդում մեր հերոսին: Եթե հայերեն կարողանում եմ երկու բառ կպցնել, ապա բանաստեղծությունն էլ այդ բառերի շարքն է, և ինչո՞ւ չգրել: Գրում է տարբեր թեմաներով` քաղաքական, սիրային, հոգևոր-հայրենասիրակա՛ն: Ճիշտն ասած` վերջինն ինձ համար հասկանալի չէ: Թե որոնք են հոգևոր-հայրենասիրական բանաստեղծությունները, երևի կարող է բացատրել միայն Ինքը: Միանշանակ դրանք Վահան Տերյանի «Հոգևոր Հայաստանի» գաղափարների հետ ոչ մի առնչություն չունեն, և Տիգրան Կարապետյանն իր գաղափարներով անուրանալի նորարարի անուն է ձեռք բերում հայ պոեզիայում:
  Կառապետիչի «պոեզիայում» ի հայտ են գալիս նաև հովվերգական տարրեր: Ահա նրա սիրային բանաստեղծություններից մեկի քառատողերից.
  Եթե չգաս մինչև կեսօր,
  Արտս կիսատ կջրվի,
  Ուշանաս ամբողջ մի օր,
  Կովս կրկին կվիժի:
  Սիրո, անասնաբուծության և գյուղատնտեսության այսպիսի զուգակցում հայ պոեզիան չի ունեցել, և Տիկոն լրացնում է Դանիել Վարուժանի «Հացին երգի» ժողովածուում առկա բացթողումները:
  Իմ ուժերից վեր համարելով «Ուշացած աշունի» քննությունը` այն թողնում եմ հետագա սերունդներին: Շատ դժվար է ներխուժել Տիգրան Կարապետյանի հոգու «փլատակված» աշխարհը, քանի որ ինչպես ինքն է ասում.
  Ես ամեն ինչ տեսած մի ծառ եմ,
  Երեք անգամ ամուսնացած…

• Կարեն Անտաշյան says:

  02/03/2010 at 19:18

  Ապրես Աշ ջան 🙂

• Anna says:

  03/04/2010 at 21:03

  Ay sa ayn depqn e, erb kareli e bari humorov jptal, qani vor, MIEVNUYNN E, Tigran karapetich@ CHI mna grakanutyan patmutyan mej, Aynpes vor, petq che, vrdov vel, Ashot!m :)))

• Anul says:

  26/06/2010 at 19:32

  Karen shnorhakalutyun ays eji hamar! Chem hishum verjin angam erb em ayspes liatoq tsitsaxacel 😀

• Osya says:

  14/10/2010 at 11:46

  apsos………………………….., aveli lav kartsik unei

• Հենզել says:

  20/01/2011 at 02:34

  Կոլխոզը ալին ա,
  Ցորենը կալին ա,
  Մեզի ուրախություն բերող
  Ընկեր Ստալինն ա:
  Մուլքին ու մալին ա,
  Ունևոր հալին ա,
  Մեզի ազատություն տվող,
  Ընկեր Ստալինն ա:
  Էլ գեալ ու գեալին ա,
  Կարպետ ու խալին ա,
  Կոլխոզները շենացնող
  Ընկեր Ստալինն ա:
  Շիրմահ ու շալին ա,
  Ուրախ ղարալին ա,
  Սավետ աշխարհը կառուցող
  Ընկեր Ստալինն ա:

  Այս «հանճարեղ» ոտանավորի հեղինակն է Ամրո Դուրգարյան անունով մի անգրագետ գյուղացի ( «Խ. Հայաստան» օրաթերթ 1937 թ 12.07):
  Անցել է ավելի քան 7 տասնամյակ, բայց սրան դեռ կարելի է հասկանալ: Պարզ ե այս «պոետի» գրիչ ձեռքը վերցնելու դրդապատճառը: Բայց այս Կառապետիչ կոչեցյալը, որ համարյա թե ազգային հերոս է դարձել, տատս կասեր՝ «ի՞նչ միլլեթ ա»: Ի՞նչ է տեղի ունենում երկրում, որ սրանք են մեջտեղ գալիս, որ «գրքեր» են գրում և որ այդ «գրքերն» էլ կարդացողներ կան:
  Աշոտ Գաբրիելյանի խոսքերով՝ “«Ուշացած աշուն»-ը գրախանութներում վաճառվում է 2750 դրամով և վատ չի վաճառվում: Այնինչ` դրա կողքին դրված համաշխարհային դասականների ստեղծագործությունները, որոնք վաճառվում են կիսով ցածր գնով, չունեն այս վաճառունակությունը”:
  Բայց ինչու՞, ու՞ր ենք գնում այսպես և մինչև ե՞րբ պիտի սա շարունակվի:

• Վիկ says:

  20/01/2011 at 09:04

  +1 շատ դաժան

• Վիկ says:

  20/01/2011 at 09:10

  Կարեն ջան, ապրես, կարծում եմ այս էջի ռեյտինգը նույնիսկ տարվա կտրվածքով ամենաբարձրն է լինելու:

• Աշոտ Գաբրիելյան says:

  20/01/2011 at 22:07

  Ժողովուրդ, էս ինչ եղավ, որ վերջին հույսդ Կառապետիչը դարձավ:

• Սեւանա says:

  21/01/2011 at 11:24

  Էս մարդը հանճար է… Ես էլ ազդվեցի ու գրեցի.
  ԱԼՄ ինչու փակվեցիր,
  Տատիկիս միայնան թողեցիր.
  Գլուխս Որ պատին տան
  Մնացել եմ առանց Կարապետյան,
  Մարդ էիր ծնվել, պոետ դարձար,
  Անմար կրակ ու հուր դարձար
  Քաղաքականություն դու մտար
  Հեռուստացույց բաժանող դարձար

  Հարգանքներով իսկական`
  Սեւանա Գրիգորյան…

  Կարեն ջան, դու հրաշք ես, վերջին անգամ նման բավականություն Լեւոն Բլբուլյանի բանաստեղծություններն ընթերցելուց եմ ստացել ու ազդվել: Երեւի այսօր սիրահարվեմ…

• Հարութ says:

  21/01/2011 at 14:38

  Շատ ոռի է, կներեք։

• GLORIA says:

  25/01/2011 at 21:50

  DEZ SHAT ENQ KAROTEL,DER AMEN HAVAQNERIN NERKA ENQ,AYGEZARDIC DEROYI @NTANIQ@ MISHT DEZ HET E,EV MENQ MER NERKAYUTYUN@ KAPAHOVENQ PETRVARI 28IN KYANALIQ HANRAHAVAQIN

• Իրիս says:

  05/02/2011 at 01:50

  Ինչ խոսք, բարձր պոեզիայից հեռու են: Բայց ես, անկեղծ ասած` մի լավ զվարճացա: Իսկ թե ինչու են մարդիկ վրդովվում` իմ համար անհասկանալի է: Հայտնի բան է` մարգարիտները ծովի վրա չեն լողում, որ ամեն մարդ կարողանա դրանք հավաքել: Կ-նն էլ փրփուր է հավաքել: իսկ պատմության մեջ մնալու համար մի անհանգստացեք: Մենք այնքան արժանի զավակներ ունենք, որոնք դեռ դուրս կգան ծովի հատակից: Եվ փրփուրերին կարդացող մարդիկ կմնան առանց կարդալիքի: Ամեն:

• Վահագն says:

  18/03/2011 at 01:56

  Նոր իմացա այս տաղանդի մասին։ Չգիտեմ նույնիսկ ինչ բառերով արտահայտեմ հիացմունքս։ Իչպիսի՜ պարզ հանգ։ Սա մի նոր խոսք է հայոց բանաստեղծական մտքի ասպարեզում։ Ավելի ժաղովրդական քան Թումանյանը, ավելի դիպուկ քան Չարենցը։
  Կեցցե՜ս Կարապետիչ։

  P.S.

  Թոքերս ցավում են, կողերս նույնպես։
  Հոգիս ցնծում է մարմինս… գերպես։

• Ara Aloyan says:

  12/08/2011 at 17:30

  Ժողովրդական առածն ասում է`մի հիմար քարը գցեց փոսը, հազար խելոք չկարողացավ հանել

• Arbiter Elegantarium says:

  22/08/2011 at 02:28

  Կեցցե’ք Կառապետիչ… Սա հո իսկական պոեզիա-թերապիա է `այս կեղտոտ իրականության մեջ: Անհամբերությամբ սպասում եմ ձեր հաջորդ սեանսին:

• Լևոն Ադյան says:

  09/02/2012 at 12:07

  Այս կարապետյան կոչեցյալը վիրավորանք է ոչ միայն բազմադարյան հայ պոեզիայի ու հայ իսկական բանաստեղծների հասցեին, այլև ողջ հայ հայժողովրդի. ի՜նչ է կատարվում մեզ հետ` անհնարին է հասկանալ։

• Spartak says:

  22/12/2013 at 09:42

  Ճիշտը լռության մատնելն էր այս ամոթը: