Ձեռքդ դիր անծանոթ պատի փայտե դռնակին։
Եվ մինչ փականը բացելը, ասա «կարելի՞ է»,
անցիր ներս,
ոտքդ դիր ճանապարհին։
Մետաղյա կարմիր թզուկը կախ է տված կանաչ դռնից՝
իբրև ուռնակ,
ձեռք մի տուր՝ մատներդ կկծի:
Քայլիր տնով։ Ոչինչ մի վերցրու։ Ոչինչ մի կեր։
Բայց թե հանդիպես մի էակի, որը կասի՝ սոված է,
կերակրիր։
Թե ասի՝ կեղտոտ է,
լողացրու։
Թե ճչա, որ մի տեղը ցավում է,
կարողանաս՝
մեղմիր ցավը։
Տան ետևի պարտեզից դու կտեսնես վայրի անտառը։
Խորունկ հորը, որը կանցնես, տանում է Ձմեռվա տիրակալությունը։
Ներքևում՝ հատակում, մի ուրիշ
աշխարհ կա։
Թե որոշես շրջվել ետ,
կվերադառնաս, ապահով կլինես,
ամոթով չես մնա։
Ես քեզ չեմ մեղադրի։
Պարտեզից որ դուրս գաս,
կընկնես անտառը։
Դարավոր ծառեր։ Խոտերից քեզ աչքեր են նայում։
Ծռմռված ուռենու տակ նստած է մի ծեր կին։
Նա քեզնից գուցե բան խնդրի։
Ուզածը տուր և
նա մատնացույց կանի ամրոցի ճամփան։
Ամրոցում երեք արքայադուստր կա։
Չվստահես փոքրին։
Առաջ գնա։
Տասներկու ամիսները, ամրոցի ետևի բացատում խարույկի շուրջ նստած,
տաքացնում են ոտքերն ու հեքիաթ պատմում իրար։
Թե բարեհամբույր եղար, գուցե օգնեն քեզ։
Դեկտեմբերի ցրտին հնարավոր է անգամ ելակ հավաքես։
Վստահիր գայլերին, բայց մի ասա՝ ուր ես գնում։
Գետը հնարավոր է հատել նավով։ Նավավարը կանցկացնի։
(Նրա տված հարցի պատասխանը սա է․
Եթե թիերը տա ուղևորին,
հանգիստ կկարողանա լքել նավակը։
Սա կասես ապահով հեռավարությունից)։
Թե արծիվը քեզ փետուր տա, պինդ պահիր։
Մի մոռանա․ հսկաների քունը խորն է,
վհուկներին իրենց ախորժակն է մատնում,
իսկ վիշապները միշտ մի խոցելի տեղ ունենում են․
և ինչքան էլ սրտերը խորը թաքնված լինեն,
լեզվով դրանք կմատնես։
Մի նախանձիր քրոջդ։
Իմացիր, որ բերանից թափվող ադամանդներն ու վարդերը
նույնքան տհաճ են,
ինչ գորտերն ու դոդոշները․
անգամ՝ ավելի սառը, ավելի սուր ու կտրող։
Անունդ մի մոռանա։
Հույսդ մի կորցրու․ փնտրածդ կգտնես։
Հավատա ոգիներին։ Իմացիր՝ նրանք, ում օգնել ես, կօգնեն քեզ։
Հավատա երազին։
Հավատա սրտիդ, հավատա հեքիաթիդ։
Վերադարձիր գնացածդ ճամփով։
Լավությունդ հետ կգա, պարտքերդ կվերադարձվեն։
Բարեկիրթ եղիր։
Հեծնիր իմաստուն արծվին (չես ընկնի)։
Հեծնիր արծաթե ձկանը (չես խեղդվի)։
Հեծնիր գորշ գայլին (պինդ բռնվիր մորթուց)։
Ամրոցի սրտում որդ կա, ահա թե ինչու այն կանգուն չի մնում։
Երբ հասնես տնակին, որից սկսել ես ճամփորդությունդ, կճանաչես այն, թեպետև քեզ հիշածիցդ փոքր կթվա։
Ել ճամփան ի վեր, անցիր պարտեզի դռնակով, որը գեթ մի անգամ ես տեսել։
Հիմա արդեն գնա տուն, կամ քեզ համար տուն գտիր։
Շունչ քաշիր, վերջ։
Թարգմանությունը՝ Գոհար Խաչատրյանի, Անահիտ Ղազարյանի
Խմբագիր՝ Վազգեն Ղազարյան
/em>
