Անձրևում է
Անձրևում է
ավազի վրա, տանիքին`
անձրևի մեղեդին:
Միալար անձրևի երկար L-երը
թափվում են հավիտենական սիրուս
էջերի վրա.
աղն ամեն օրվա:
Վերադարձիր անձրև նախկին բույնդ,
վերադարձիր ասեղներովդ` անցյալ:
«Սպիտակ» տարածք եմ ուզում այսօր,
թղթե ժամանակ` մի կանաչ թփի
ու ոսկե վարդերի համար:
Ինչ-որ բան անվերջ գարունից,
որ սպասում էի այսօր, բաց երկնքի հետ,
և թուղթն էր սպասում,
երբ անձրևը վերադարձավ
ու պատուհանը ծեծեց տխրագին,
եկավ պարելու անպատմելի կատաղությամբ
իմ սրտի ու տանիքի վրա`
պահանջելով
իր տեղը,
խնդրելով ինձնից մի գավաթ,
որ դարձյալ լցնի
ասեղներով,
թափանցիկ ժամանակով,
արցունքներով:
Պոեմ համար հինգ
Որպեսզի դու լսես բառերն իմ,
նրանք բարակում են երբեմն,
ինչպես ճայերի հետքերը ծովափին:
Մանյակ, արբած զանգուլակ,
քո ձեռքերի համար` քնքո՜ւշ, ինչպես խաղողը:
Եվ նայում եմ հեռվից նրանց, իմ բառերին:
Առավել քան իմը, քոնն են…
Բարձրանում են իմ հին ցավի մեջ ինչպես բաղեղը:
Մագլցում են այսպես խոնավ պատերով:
Դու ես մեղավորն այս արյունոտ խաղի:
Փախչում են նրանք իմ մութ որջից:
Ամենը լցնում ես դու, ամե՜նը լցնում ես:
Ավելի վաղ քան դո´ւ, բնակեցրել են միայնությունը, որ զբաղեցնում ես,
և քեզնից առավել` համակերպվել են տխրությանն իմ:
Հիմա ուզում եմ ասեն քեզ այն, ինչ ուզում եմ ասել քեզ,
որ դու լսես նրանց, ինչպես ուզում եմ, որ լսես ինձ:
Տառապանքի քամին դեռ հակված է քաշքշել նրանց:
Երազների փոթորիկները դեռ ծնկի են բերում նրանց մերթըդնդմերթ:
Ուրի՜շ ձայներ ես լսում ցավագար ձայնիս մեջ.
Արտասուքը հին բերանների, արյունը հին աղերսների:
Սիրի՜ր ինձ ուղեկցուհիս: Մի լքիր ինձ, հետևիր ինձ,
Հետևիր ինձ ուղեկցուհիս այս տառապանքի ալիքում:
Բայց ներկվում են քո սիրով բառերն իմ:
Ամենը դու ես զբաղեցնում, ամե՜նը զբաղեցնում ես:
Հյուսում եմ բոլորից մի անվերջանալի մանյակ,
Քո ճերմակ ձեռքերի համար` քնքո՜ւշ, ինչպես խաղողը:
Պոեմ համար տասնհինգ
Ինձ դուր ես գալիս, երբ լռում ես, որովհետև, ասես, բացակա ես:
և լսում ես ինձ հեռվից, և չի դիպչում քեզ ձայնս:
Թվում է, թե աչքերդ հոսել են դուրս,
և թվում է, թե մի համբույր փակում է բերանդ:
Ինչպես ամենը լի է իմ հոգով,
հայտնվում ես ամենից՝ իմ հոգով լցված:
Երազի թիթեռնիկ, դու նման ես իմ հոգուն,
և նման ես դու բառին մելամաղձոտ:
Ինձ դուր ես գալիս, երբ լռում ես, և կարծես՝ հեռու ես:
Եվ, ասես դժգոհում ես, թիթեռնիկ գեղգեղուն:
Եվ լսում ես ինձ հեռվից, և չի հասնում քեզ ձայնս.
թույլ տուր ինձ լռել քո լռության հետ:
Թույլ տուր, նաև լռությանդ հետ խոսել.
պայծառ, ինչպես մի լամպ, պարզ, ինչպես մի օղակ:
Նման ես գիշերին՝ լուռ և աստղային.
լռությունդ աստղից է. այնքա՜ն հեռավոր և պարզ:
Ինձ դուր ես գալիս, երբ լռում ես, որովհետև, ասես, բացակա ես:
Սառն ու ցավոտ, ինչպես եթե մահացած լինեիր:
Մի բառ, ուրեմն, մի ժպիտ բավական է,
Եվ երջանիկ եմ, երջանիկ, որ այդպես չէ:
Թարգմանությունն իսպաներենից՝ Աղավնի Գրիգորյանի
