Ես ահա, նորից խոսում եմ պատերազմի մասին
և վերքերի մեջ կորած հայրս
նորից տնքում է այս տողերի մեջ…
Եվ նորից վազում ենք երեխեքի խմբով
փողային նվագախմբի ետևից
առաջին մայիսների քաղաքում:
Եվ ի՜նչ երկար էին տևում շքերթներն այն տարիներին
և ի՜նչ դանդաղ էին գնում շարասյուները մարդկանց…
Եվ ինչպե՞ս կարող էին արագ քայլել միոտանի,
հենակավոր տղամարդիկ,
և ինչպես կարող էին արագ քայլել
թեկուզ երկու ոտով, բայց երկուսն էլ պրոթեզ…
Եվ ինչպես կարող էին արագ քայլել կանայք,
երբ բոլորն էլ թերսնված ու թուլակազմ էին, գունատ ու սմքած,
և ի՜նչ շատ էին նիհար մարդիկ…
Եվ դանդաղ գնում էին շարասյուները
և մեդալների զնգզնգոցն էր համաչափ տարածվում
և ասֆալտին խփվող հենակների թխկթխկոցը չոր…
…Բայց ո՞վ է կարդալու այս բանաստեղծությունը,
որի տողերի միջից խուլ տնքում է հայրս
անվերջ ցավող գլուխը ձեռքերի մեջ առած,
բայց ո՞վ է լսելու ձայնս, որն անվերջ կերկերում է,
երբ հիշողություններիս խորքում հանդիպում եմ ինքս ինձ,
որ վազվզում էի կարկատած շալվարավոր ընկերներիս հետ,
հենակների ու պրոթեզների արանքում, հիացմունքով նայելով,
թե ինչպես են միթևանի տղամարդիկ հմտորեն լուցկի
վառում` պիջակի մյուս, դատարկ թևքը
գրպանի մեջ խնամքով սուզած….
…Իսկ երբ երեկոյան խտացող մթության մեջ
երեխեքի հրճվանքից սրտապատառ ճիչ ու աղաղակի հետ
բռնկվում էին ու մարում հրավառության բոցերը կանաչ-կարմիր,
հենակներին հենված տղամարդիկ անձայն արտասվում էին
…կանաչ-կարմիր…
իրենց ավերված կյանքերի համար
…կանաչ-կարմիր…
