Սեմիլուն | Գրողը տարել է

1. Խնդրում եմ՝ սրա մեծ չափաբաժինը տվեք՝
Ամենամեծը,
Գերմեծը:
Հները չեն հանգստացնում,
Չեն օգնում:
Իբր ինչ պիտի օգնեին:
Դժվար հիվանդների համար նոր բան է պետք մտածել:
10, 20, 50, 100 …
Աճման կարգը չի աշխատում:
Եկե՛ք այլ կերպ փորձենք:
Հաշվարկում եմ կյանքի դեղաչափը,
Բազմապատկում մեռնելու անգամներով,
Փակում փակագծերը և հանում բազմակի հանգստությունները:
Կներեք, վերջինը 0 ստացվեց,
Կարող եք չներառել:
Խճճվում եմ:
Չստացվեց:
Եկե՛ք նույն կերպ:
Ինձ տվե՛ք թուլացման ամենամեծ չափաբաժինը:
Թո՛ղ պայքարի
Մինչև նոր դեղատոմս մտածեմ:

2. Դու քեզնից պատմի՛ր։
Կլսեմ։
Իմ մոտ ժամանակը կրկնակի շատ է
Ու քառակի դանդաղ է անցնում։

Դու քեզնից պատմի՛ր։
Կկարդամ։
Ես պատմելու ոչինչ չունեմ։
Պարույրների մեջ եմ։

Դու քեզնից պատմի՛ր։
Կնայեմ։
Թքած, որ աչքերիս դիմաց մթագնել է,
Հավերժ փակվել են ուզում։

Դու քեզնից պատմի՛ր։
Կպատմեմ։
Մի օր ես էլ ինձնից կպատմեմ։
Ափսոս, որ մեռած կլինես։

Բայց հիմա դու քեզնից պատմի՛ր։

3. Լա՛վ մնա ու լավը մնա, սիրունս:
Ցավդ թո՛ղ, խնդա՛,
Թո՛ղ թուլանա,
Անէանա:

Լա՛վ մնա ու լավը մնա, սիրունս:
Տես՝ չթույնեն,
Դեղթափ չունեմ,
Սպառել ես:

Լա՛վ մնա ու լավը մնա, սիրունս:
Այստեղ արև է,
Ուղարկե՞մ մի քիչ,
Կկիսեմ ինձ, ոչինչ:

Լա՛վ մնա ու լավը մնա, սիրունս:
Ես էլ չեմ գա,
Հույս չեմ տալիս,
Անինձ ապրի՛ր:

Լա՛վ մնա ու լավը՛ մնա, սիրունս:
Մնա՛:

4. Գիտե՞ս՝
Երկար սպասում էի,
Օրերը հաշվում էի մութն ընկնելով,
Լուսաբացն աննշան էր դարձել:

Երևի գիտես՝
Ահագին ցավում էր,
Նյարդերից ոտքերս անվերջ թրթռում էին,
Անբավարություններ էին
Փականային և ոչ միայն:

Միգուցե գիտես՝
Հանգիստ սպասում էի,
Հավատով լցնում ժամերս,
Գործում հանուն մնացած կյանքի:

Չնայած գիտես՝
Հեշտ չի լինում,
Բայց լինում է,
Երբ բաց ես թողնում:

5. Փախուստի ճանապարհներին կմաշվես:
Երգերդ չեն հերիքելու,
Կրկնելու վրա ես դնելու,
Իրականությունից հեռանաս,
Ձայներ չլսես,
Չջերմանաս,
Սևությունը զգաս,
Մխիթարվես՝
Տեղեր շատ կան:
Մի քիչ մրսես,
Վերադառնաս:
«Առաջին լցակետ. ավարտ»:
Հասանք:

6. Ցրտերն ընկել են
Այս անգամ ահագին ուշ՝
Ամեն ինչ թողնելու ու հեռանալու ժամանակ՝
Վաղ գարնանը:
Երկար եմ դիմացել,
Խորը ցրտին եմ դիմացել,
Սև կյանքին ու ձանձրույթի եմ դիմացել:
Հիմա անշղթա եմ,
Մեծ նվաճում է:
Իրենք սառչում են,
Իսկ ես շողում եմ:
Չնայած որ ցրտերն ընկել են
Մանուշակե ծաղիկների աճի ժամանակ՝
Չոր գետինը զգալու պահին՝
Վաղ գարնանը:

7. Քեզանից հետո սկսել եմ սիրել գույները:
Քեզ հետ և քո ժամանակ սևի մեջ էի ինձ գտնում:
Միգուցե սև էիր պատկերացնում մեզ
Կամ աչքերդ սևն էին տեսնում:
Սև աչքերը սևն են տեսնում,
Իսկ իմ աչքերի գույնը փոխվել է:
Նկատե՞լ ես:
Ըըը չէ։
Ահագին ժամանակ կլինի՝
Աչքերիս մեջ չես նայել:
Դե ես ինձ եմ կախում ու շրջանցում, որ քեզ չտեսնեմ,
Իսկ դու երկնքին ես նայում՝
Իմ երկնքին ես նայում:
Չգիտեմ էլ՝ ինչու:
Ախր երկինքը սև չէ,
Ոչ էլ իմ աչքերի գույնին:
Քոնը հողն է՝
Սև հողը:

8. Դզ, դզզ, դզզզ…
Կանգնեց,
Ուժգին հարված,
Պայթյուն,
Ավերակ:
Գլուխդ չես գտնում,
Բայց ականջներդ ձայնում են,
Ծանոթ մեղեդի է:
Փորձում ես հիշել՝
Նոտաները վանկարկում ես,
Հնար չկա:
Գլուխդ չկա,
Անգլուխ ես,
Բայց մտքիդ միայն երգն է,
Behind dazed eyes
My heart bleeds.
Ափսոս, անունը չես հիշում:

9. Քեզնից էր հարցնում,
Կեղծեցի, թե մտերիմ ենք:
Թե՞ մտերիմ ենք:
Մտերիմ ենք
Իմ մտքում:
Կամ չէ,
Միտքն ընդմիշտ չէ,
Հոգուս մեջ
Անկյունագծի ուղղությամբ:
Վստահեցրի՝ բարդ էր ամեն ինչ,
Մեջտեղով դժվար լիներ,
Չհասկացավ,
Խորհուրդ տվեց՝
Ապրելու համար դու ես պետք
Կամ մեկ ուրիշը,
Ով մտերիմ կլինի,
Ում հետ կխոսեմ,
Կխոսենք,
Կլացենք,
Կցնծանք:
Խրատեց՝ վերջինից սկսել:

10. Վերջերս անհարմար լռություններ են:
Մի գաղտնիք բացեմ՝
Ինքնախաբվում ենք,
Անձայնությունը երբեք էլ հարմար չի դառնում,
Ինչքան էլ պայքարում ենք,
Վերջում այն լցնում ենք՝
Մեղեդիներով, զրույցներով, անցանկալի աղմուկով,
Բայց էլի լիարժեք չենք երգվում,
Քանզի անատանելի լռություններ են,
Որոնց քիչ-քիչ հարմարվում ենք՝
Դժկամությամբ, բայց ինքնուրույն,
Ընդունում ենք անշշուկ այս կյանքը: