Աշոտ Մկրյան | Թող չլինի երբեք

***
ես այդպես էլ
փաղաքշական բառ չդարձա
քո շուրթերին

հայրենիք —

***
իմ հայրենիք
չգիտակցած մանկության պես
տաք ես ինձ համար
անծանոթի պես
հարազատ —

խորովածի բույր ես
անոթի անօթեւանիս համար —

սակայն
ես չտեսա
ծովից ծով ու դարից դար փռված
հյուրընկալ սեղանները քո —

երեկվանից մնացած կրճոններով
սեղան նստեցի
սովից սով
դարդից դարդ
ու փռված
մենակ
մոլոր
հարազատի պես անծանոթ

իմ հայրենիք
դու իմը եղար —

ես չեղա քոնը

***
իմ տկլոր հայրենիք
ցրտից փայտացած
թող քեզ հագցնեմ
ուրիշ մերկությամբ
պարապ բառերի
շրջված գովերքով
թե լռությունը քո
հաղթությամբ լիներ
ես կպարտվեի
ուրախ տոների
խնջույքի ոգուն
ու կմերկանայի
հաճույքիս համար
ցուրտը չզգալով

***
իմ խոնարհ հայրենիք
իմ ու քո միջեւ
սահմաններ չկան
ու սահմանամերձ գյուղեր
դատարկված —

խաղաղապահներ
սահմանագծող
սահմանազատող
օտարականներ —

իմ ու քո միջեւ
պարանից կախված
պահածոյի դատարկ
ոռնացող տուփեր
ու մետաղաձայն
քամիներ չկան

խորթ հորիզոն
խեղդալարի պես
անընդհատ ձգվող
իմ ու քո միջեւ
թող չլինի երբեք —