Խորխե Գիլյեն | Երեկոն` սեր խնդրելով

Խորխե Գիլյեն ի Ալվարես (1893 թվ. հունվարի 18, 1984 թվ. փետրվարի 6), իսպանացի բանաստեղծ,  «27 սերնդի»  ներկայացուցիչ, առավել հայտնի է որպես համալսարանական դասախոս, գիտնական և գրաքննադատ:

Երեկոն` սեր խնդրելով

Երեկոն` սեր խնդրելով.
սառը օդ, մոխրագույն երկինք,
մեռած արև,
երեկոն` սեր խնդրելով:
Մտածում եմ նրա փակ աչքերի մասին.
Երեկոն` սեր խնդրելով,
նաև նրա անարյուն ծնկների մասին,
երեկոն` սեր խնդրելով,
և նրա մատների մասին` կանաչ եղունգներով
և նրա գունատ ճակատի մասին
և նրա զմսված կոկորդի մասին…
երեկոն` սեր խնդրելով
երեկոն` սեր խնդրելով
երեկոն` սեր խնդրելով:

***
Որքա՜ն երկար ճանապարհ անցա`
քեզ հասնելու համար,
որքա՜ն հեռվից քեզ տեսա,
երբ հետո ինձ մոտ եկար:
Աստղ, ամպամածություն, ամպ,
վաղանցուկ փետուրով թռչուն,
հիմա ես այնտեղ եմ, որտեղ դու ես
որտեղ հալվում ես` սառցե ստվեր,
այլևս ոչինչ չեմ ուզում իմանալ
ես միայն գիտեմ, որ դու հեռանում ես:

***
«Մնա՛ս բարով»:
Անվերջանալի գիշերվա մեջ,
և փափուկ քամու թևերի մեջ
կտեսնեմ քո նավը` թավ և մաքուր առագաստով
թիավարելիս:
Հոգիս` վիրավոր և անհայտ,
քեզ կհետևեմ, այդ որ կարող եմ
և չնայած ես` երազկոտս, հանձնվում եմ
քեզ հասնելու հույսին և մեկնող առագաստին,
գիտեմ միայն այն, որ ես մնում եմ:

***
Կյանքը սկսում է հոսել
Կյանքը սկսում է հոսել,
ինչպես գետը աղբյուրից,
երբեմն հունը բարձրանում է,
երբեմն` ցածրանում,
երբեմն էլ դատարկ մնում:
Աղբյուրը, որ բխեց
քեզ կյանք տալու համար,
ա՜խ, այդ աղբյուրից
նույնիսկ մի կաթիլ չմնաց ինձ համար,
հողն այդ ջուրը խմեց:
Չնայած դու ասում ես, թե այդպես չէ,
աշխարհը գիտի, որ այդպես է,
որ նույնիսկ մի կաթիլ չմնաց
այն աղբյուրից, որ բխեց
քեզ կյանք տալու համար:

Երբ ես այս աշխարհ եկա

Երբ ես այս աշխարհ եկա,
ինձ ոչ ոք չէր սպասում,
հետո կամաց-կամաց
խորը ցավս մեղմացավ,
քանի որ երբ եկա այս աշխարհ,
ասում եմ քեզ,
ինձ ոչ ոք չէր սպասում:
Նայում եմ, թե ինչպես են մարդիկ ծնվում,
նայում եմ` ինչպես են մեռնում,
պետք է քայլել, պետք է նայել,
տեսնելու համար պետք է քայլել…
Մյուսները լալիս են, ես ծիծաղում եմ,
որովհետև ծիծաղն առողջարար է.
քայլում եմ ոտքերիս վրա հենված`
առանց ձեռնափայտերի և մահակի,
և իմ ձայնը
արևի ձայնն է:
Քայլում եմ ոտքերիս վրա հենված`
առանց ձեռնափայտերի և մահակի…
մարդիկ կան, որ ինձ չեն սիրում,
որովհետև ես շատ թշվառ եմ,
դեռ կտեսնեն, թե ինչպես կմեռնեն,
և եթե ես նույնիսկ նրանց թաղմանն եմ գնում,
դրա հետ մեկտեղ ինձ չեն սիրում,
որովհետև շատ թշվառ եմ ես:
Նայում եմ, թե ինչպես են մարդիկ ծնվում,
նայում եմ` ինչպես են մեռնում, պետք է քայլել,
պետք է նայել` տեսնելու համար,
պետք է քայլել…
Երբ ես այս աշխարհ եկա,
ասում եմ քեզ,
ինձ ոչ ոք չէր սպասում,
այդպես իմ խորը ցավը,
ասում եմ քեզ,
քիչ-քիչ մեղմանում է,
ասում եմ քեզ,
քանի որ երբ եկա այս աշխարհ,
ասում եմ քեզ,
ինձ ոչ ոք չէր սպասում:

Թարգմանությունը իսպաներենից՝ Ռուզաննա Պետրոսյանի