ՌՈՒԶԱՆՆԱ ՈՍԿԱՆՅԱՆ | Բանաստեղծություններ

Լուսանկարը՝ Արամ Կարախանյանի

Լուսանկարը՝ Արամ Կարախանյանի

Նե-ին

Ու որտեղի՞ց դու վերցրիր,
որ սկսել եմ գույները զանազանել,
որ երաժշտությունը ստիպում է տեսնել.
ախր խարխափում եմ կանաչի մեջ
քո սևուսպիտակից ներարկիր ինձ,
վարակիր ինձ օրերիդ դատարկությամբ,
ծառերի տակ կուչ եկած
նստարանների սառնությամբ,
ներկայությամբ անձրևների:
Արի խոսենք աղջկանից՝ ինձնից տարբեր.
նա գրողի ծոցը կուղարկի ընկերներին
ու կփակվի քո հորինած պատերի մեջ
ու տարբեր կլինի ինձնից, տարբեր:
Ես նրան Նե կանվանեմ,
դու կժպտաս,
ես նրան խուտուտ կտամ,
որ ծիծաղից մեռնի,
դու կժպտաս:
Փոս եմ ուզում, փոս:
Ցավս կլցնի փոսը
թափանցիկ ներկայությամբ քո
ու երաժշտությամբ.
կուրծքս՝ վերև-ներքև, վերև-ներքև,
ձեռքերս քամու հետ կտարուբերվեն.
Նե-Նե, Նե-Նե-Նեե…
Կանգ:
Ե՛ս նրան սպանեցի, ե՛ս,
Նե, չխելագարվես հանկարծ,
նրա միայն աչքերն էին գեղեցիկ,
մեկ էլ ձեռքերը,
մեկ էլ մարմինը,
մեկ էլ գիտեր զզվեցնել,
իսկ ընդհանրապես սովորական էր,
իսկ ընդհանրապես չարժի ափսոսալ,
Նեե՜…
Ես քեզ համար մեկ ուրիշին կհորինեմ,
մենք երեքով դուրս կգանք զբոսնելու
մեքենաներից ազատագրված փողոցներով,
երաժշտությունը շղարշի պես կքսվի մարմնիս,
ու պտտվելու ցանկությունը զսպելու համար
ուսերիս կդնեմ քեզ, Նե,
հետո թռչելու ցանկությունը կգա,
օդը փետուրների հոտով կլցվի,
ու երեքով հանդիսավոր կմոտենանք
տանիքից հենց նոր նետված մարմնին,
որ մեզնից ոչ մեկը չէ այլևս:

հ.գ.
Կսիրես նրան, Նե,
շատ կսիրես…

* * *

Ծառը համառորեն մխրճվեց նստարանի մեջ
ու հայտնվեց երկուսիս արանքում:
Հազար տարի է անցել,
բայց կեղևից էլի քո հոտն է գալիս,
որ ներծծված է կաշվեխառն ժանգահոտով:
Ստվերի պես անհաղորդ
սահեցի փողոցներով.
ծանոթները տեսան ու ամաչեցին մոտենալ,
մեքենաները տեսան ու
հարկ չհամարեցին վրայովս չանցնել:
Վախ, Կիկոս ջան, վախ:
Դու մեծացար մանկատներում,
հայրդ եղավ տաղանդավոր ու սիրված
(զարմանալի զուգադիպություն),
հայրդ եղավ սիրված ու վախկոտ,
վախկոտ ու հիմար,
ամեն Աստծո օր ինքն իրեն կրկնող:
Խելացի, խելացի, խելացի,
կրկնվող տղամարդ:
Կրկնվող առավոտներից ու գիշերներից
հոգնած կին,
արի մեր տուն:
Տաք թեյի շուրջ
մի քանի դար կլռենք,
ու ոչ ոքի մտքով չի էլ անցնի
մի կողմ գլորել քարը
ու մտնել ներս:

* * *
Քեզ այսօր ոչ ոք չհիշեց.
դու էիր և հողը,
հողը՝ ծնկներիդ արանքում,
հողը՝ եղունգներիդ տակ,
գլխիդ մեջ հող,
աչքերիդ մեջ,
բերանումդ:
Կծու, թթվաշ, արցունքի պես խեղդող,
հողահամ,
հողագույն
հող:
Վերադառնալու ամենահեշտ ճանապարհը
(արյուն չունես, հող ես, հող),
հողի պես կապույտ,
հողի պես թաց,
հողի պես դու:
Քեզ այսօր ոչ ոք չհիշեց
ու վաղը չհիշեց,
տուն վերադառնալիս չհիշեց (տուն),
մատը երկինք տնկելիս
ու մեռավ կարոտից քո (մեռավ):
Հողի պես տուն,
հողի պես ճանապարհ,
հողի պես դու:
Ես սովորել եմ քեզ չհիշելու ձևը.
դու և հողը,
դու և հողը
ամենուր…

Share Button

1 Կարծիք

  • Անուշավան Մեսրոպյան says:

    Իրոք, գեղեցիկ ու հրապուրիչ տողեր են…
    պատկերացրեցի մի պահ, թե մի գավաթ սուրճի շուրջ քանի՞ դար կարելի է լռել և սպասել թե, բա մեր բաժակ նայողն ու քարը շրջողը ե՞րբ կհայնվի…

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *