Էլիզա Ստեփանյան

Տունը, որտեղ վերջին անգամ տեսել եմ նրան, այլևս գոյություն չունի։ Այժմ դրա տեղում վեր է խոյանում այն շինություններից մեկը, որոնք միանգամից աչքի են ընկնում…

Լուսաբացին Աքբար Մեծի[1] «հաղթանակի նոր քաղաքի» ավազաքարե վեհ պալատներն այնպիսի տեսք ունեին, ասես կարմիր ծխից էին կառուցված: Բազմաթիվ քաղաքներ ծնունդ առնելուց շատ չանցած հավերժական…

Հիմա, երբ նրա թեթև շունչը կրկին սփռվել է աշխարհով, այս ամպամած երկնքով, այս գարնանային սառը քամու մեջ, և ծնկներիս դրված է Բունինի՝սիլիկատային աղյուսի նման…

Լա՛վ, ուրեմն այսպես․ ամենասկզբից էլ լսել եմ բոլորի պատմությունները, և ինձ թվում է, որ նմանատիպ բաների համար գոյություն ունեն մի քանի հիմնական կաղապարներ։ Առաջինն…