Էլիզա Ստեփանյան

Սրահակ[1] մտնելով՝ ոստիկանը թեթևակի նայեց Տանյայի և Մաշայի վրա, հետո հայացքը դարձրեց դեպի անկյունը և զարմանքով աչքերը հառեց այնտեղ նստած կնոջը։ Կինն իսկապես անհեթեթ…

Ես՝ Բոնդարենկո Պավել Նիկոլաևիչս՝ ծնված 1917 թվականի հուլիսի 5-ին՝ Հայրենական մեծ պատերազմի մասնակիցս՝ ի ծնե աշխատավորս՝ աշխատանքի հաշմանդամս, նախ և առաջ իմ թանկագին հարազատներ…

Տունը, որտեղ վերջին անգամ տեսել եմ նրան, այլևս գոյություն չունի։ Այժմ դրա տեղում վեր է խոյանում այն շինություններից մեկը, որոնք միանգամից աչքի են ընկնում…

Լուսաբացին Աքբար Մեծի[1] «հաղթանակի նոր քաղաքի» ավազաքարե վեհ պալատներն այնպիսի տեսք ունեին, ասես կարմիր ծխից էին կառուցված: Բազմաթիվ քաղաքներ ծնունդ առնելուց շատ չանցած հավերժական…

Հիմա, երբ նրա թեթև շունչը կրկին սփռվել է աշխարհով, այս ամպամած երկնքով, այս գարնանային սառը քամու մեջ, և ծնկներիս դրված է Բունինի՝սիլիկատային աղյուսի նման…